ไคเลอร์เอนตัวพิงหมอนสูง ขยับท่านอนไม่ให้กระทบกับแผลมากเกินไป ความปวดหนึบตรงหน้าอกทำให้เขาต้องขมวดคิ้วเบา ๆ ทุกครั้งที่ขยับตัว แต่แทนที่จะหลับตาลงเหมือนตั้งใจ เขากลับเบนสายตาไปยังโซฟาตัวเล็กตรงมุมห้อง มุมที่ยังมีหมอเค้กยังคงนอนนิ่ง ท่าทางดูไม่สบายตัวแต่ก็ไม่ขยับแม้แต่นิดเดียว
หมอเค้กยังคงหลับสนิทอยู่ในท่าเดิม พิงพนักโซฟา โค้งคอจนรู้สึกปวดแทน
"หลับท่านี้ไม่คอเคล็ดหรือไงวะ" เขาพึมพำเบา ๆ กับตัวเอง ก่อนจะส่ายหัวเหมือนจะสลัดความคิดไร้สาระออกไป
…แต่ก็ไม่เป็นผล
ไคเลอร์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ข่มใจตัวเองให้ลุกออกจากเตียง ถึงจะยังเดินกะเผลกและหน้าบูดเพราะความเจ็บ แต่เขาก็ยอมทนไปหยิบหมอนอีกใบจากท้ายเตียง
สายตาของเขาไล่มองเส้นผมที่ปล่อยระไปตามต้นคอ ไล่ลงถึงเสื้อกาวน์ที่คลุมตัวอีกฝ่ายไว้หลวม ๆ ริมฝีปากที่ไม่ได้พูดจิกกัดเหมือนทุกครั้ง กลับดูนุ่มนวลขึ้นเมื่อเธอหลับสนิทเช่นตอนนี้
เขาขมวดคิ้วกับความคิดของ
