"รีบขึ้นมาสิหมอ รออะไร" เสียงทุ้มของคนนั่งคร่อมรถคันใหญ่หรือเสือเทาลูกคนโปรดลอดออกมาจากหมวกกันน็อก หันมองหมอเค้กที่ยืนลังเลอยู่ข้างรถ มือหนึ่งกำมือเอาไว้แน่น อีกมือก็แตะเบาะหลังอย่างไม่มั่นใจ สายตากวาดมองสนามกว้าง สลับกับเบาะซ้อนหลังก็กลืนน้ำลายลงคอเบา ๆ
"ก็…ฉันกลัว" เธอตอบอู้อี้ เสียงหายเข้าไปในลำคอ นี่มันเป็นการซ้อนรถมอเตอร์ไซค์ครั้งแรกของเธอเชียวนะ
"ไปกับผมไม่ต้องกลัว มากสุดก็นอนให้น้ำเกลือเหมือนผมนั่นแหละ" เขาหันกลับมายิ้มให้ทั้งที่ยังสวมหมวก แต่รอยยิ้มมันอยู่ในน้ำเสียงนั้นจนเธอสัมผัสได้ถึงคนขี้แกล้ง
"ฉันไม่เอาด้วยแล้ว" คนตัวเล็กกำลังจะหมุนตัวหนี แต่ก็ไม่ทันความเร็วของไคเลอร์ที่รีบคว้าแขนไว้พร้อมหัวเราะชอบใจ
"ผมล้อเล่น ในสนามไม่มีอะไรต้องกลัว"
"แน่นะ" หมอเค้กจ้องมองสายตาใต้หมวกกันน็อกอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ จนคำตอบที่ได้ทำเธอถึงกับปรี๊ดขึ้นมาแทน
"คนแก่หนังเหนียวไม่ตายง่าย ๆ หรอก"
