โซ่สวาทเมียเด็ก

ผู้มีพระคุณ...1

จนกระทั่ง.....

“ธารมีคนมาหาน่ะลูก” นางกิ่งซึ่งอาศัยอยู่ในหมู่บ้านเดียวกันเดินมาบอกเพียงธาร

“ใครเหรอจ๊ะป้า” เพียงธารเอ่ยถามออกไปโดยไม่ใส่ใจอะไรมากนัก

“ไม่รู้เหมือนกัน แต่ไม่ใช่คนแถวบ้านเราหรอก รีบออกไปพบเจอเขาเถอะ”

“จ๊ะป้า” หลังจากกล่าวจบเพียงธารจึงรีบลุกเดินออกไปพบผู้มาเยือนทันที

“สวัสดีค่ะลุงมาหาหนูเหรอคะ”

เพียงธารประนมมือไหว้ชายหนุ่มตรงหน้า แต่สรรพนามที่เธอใช้เรียกเขา ทำให้ชายหนุ่มตรงหน้ากระตุกยิ้มที่เขากำลังส่งให้เธอทันทีแม้จะยังรู้สึกเสียใจที่มาไม่ทันร่ำลานางพยอม

“ฉันมาหาเธอ ตามจดหมายนี่”

ภีมวัจน์ยื่นจดหมายของนางพยอมแล้วส่งให้เพียงธารดูทันที แต่เขาก็ขัดใจกับสรรพนามที่เธอใช้เรียกเขาเหลือเกิน เพราะเขาและเธออายุห่างกันแค่สิบสองปี ให้ตายเถอะกล้ามากเลยนะที่มาเรียกเขาว่าลุง ถ้าไม่ติดว่าเธอคงเสียใจเรื่องการจากไปของนางพยอมอยู่ ป่านนี้ชายหนุ่มคงได้แขวะเด็กสาวที่เขากำลังต้องเป็นผู้ปกครองอยู่เป็นแน่

เด็กสาวรับจดหมายของชายหนุ่มไปอ่าน ก่อนที่เธอจะน้ำตาไหลพรากออกมาด้วยความเสียใจ แม้กระทั่งมารดาป่วยระยะสุดท้ายท่านยังหาที่พึ่งไว้ให้เธอ เมื่ออ่านจดหมายแล้ว เพียงธารรู้สึกคิดถึงมารดาเหลือเกิน

“ว่าไง ตกลงเธอจะไปอยู่ที่กรุงเทพกับฉันมั้ย” ภีมวัจน์เอ่ยถามขึ้นหลังจากที่เด็กสาวอ่านจดหมายจบสักพัก

“ไปค่ะลุง” เพียงธารเอ่ยออกมาเสียงแผ่วเบา เธอมั่นใจว่ามารดาต้องเลือกสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเธออยู่แล้ว ไม่ว่าวันข้างหน้าจะเป็นเช่นไรเธอก็พร้อมรับกับสิ่งที่มารดาเป็นคนเลือกไว้ให้

“งั้นก็ไปเก็บของ ฉันจะพาเธอเข้ากรุงเทพวันนี้” ภีมวัจน์ออกคำสั่งทันที ทั้งที่ยังขัดใจกับคำว่าลุงของเด็กสาวอยู่ แต่ตอนนี้เธอกำลังเศร้าเขาไม่อยากจะว่าอะไรเธอมากนัก เดี๋ยวไว้ผ่านเรื่องนี้ก่อนคงต้องอบรมกันยาวอย่างแน่นอน

“ค่ะลุง” เพียงธารกล่าวพร้อมกับกลับเข้าไปในบ้านปูนชั้นเดียวของเธอที่ใช้อาศัยอยู่กับมารดา เพื่อเก็บเสือผ้าและข้าวของไม่กี่อย่าง ตามผู้ชายที่เธอเพิ่งเคยเจอครั้งแรกเข้าไปยังกรุงเทพมหานคร ที่ที่เธอไม่เคยคิดว่าจะได้ไปใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นเลย

ภีมวัจน์มองตามร่างเล็กด้วยความระอา ตั้งแต่มาถึงนี่เธอเรียกเขาว่าลุงกี่ครั้งแล้ว เฮ้อ..จะอยู่ด้วยกันได้มั้ยเนี่ย ในเมื่อเขาไม่เคยเป็นผู้ปกครองของใครมาก่อนเลยในชีวิต แต่ครั้นจะให้ปฏิเสธการช่วยเหลือ ชายหนุ่มก็ไม่สามารถทำแบบนั้นได้จริงๆ

เพียงธารเก็บของด้วยความรีบร้อน แต่ก็ไม่ลืมที่จะหยิบอัฐิของมารดาตามไปด้วย เพราะเธอไม่รู้ว่าจะได้กลับมาที่นี่อีกเมื่อไหร่ เพียงไม่นานเด็กสาวก็เก็บของเรียบร้อย เธอจึงเดินมาหาชายหนุ่มที่ตอนนี้เขาอยู่ในฐานะผู้ปกครองของเธอ แล้วตามชายหนุ่มขึ้นรถเพื่อเดินทางสู่กรุงเทพมหานครทันที