โซ่สวาทเมียเด็ก

ผู้มีพระคุณ...2

สี่ปีต่อมา...

“ลุงภีมมาทานข้าวได้แล้วค่ะ” เสียงใสของเพียงธารเอ่ยหลังจากที่เธอเข้ามาในห้องของชายหนุ่มด้วยรอยยิ้ม

“นี่ฉันบอกกี่ครั้งแล้วอย่าเรียกว่าลุง ฉันไม่ได้แก่กว่าแม่เธอนะ” ภีมวัจน์ดุหญิงสาวไม่จริงจังนัก เพราะโดยปกติแล้วเธอจะเรียกเขาว่าคุณภีม แต่ตอนนี้แม่ตัวดีคงอยากยั่วโมโหเขาแต่เช้าแน่นอน ถึงแม้จะรู้แต่ก็อดที่จะหมั่นไส้คนตัวเล็กไม่ได้ ยิ่งตอนนี้โตเป็นสาวเต็มตัวแล้วแถมสวยเสียจนหาตัวจับได้ยากอีก ใจของเขาเริ่มหวั่นไวมากขึ้นรื่อยๆ

“ทำไมล่ะคะลุงภีม ธารก็เรียกลุงตั้งแต่เจอกันครั้งแรกแล้วนี่คะ” เพียงธารแสร้งเย้าเขาต่อ เพราะเธอรู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่ได้แกล้งภีมวัจน์

“ไปรอที่โต๊ะอาหารเลย ก่อนที่ไม้แขวนเสื้อในมือของฉันจะฟาดก้นเธอ” ภีมวัจน์กล่าวพร้อมกับยกไม้แขนเสื้อที่อยู่ในมือเขาให้เธอดู

“อุ้ย...กลัวจังเลยค่ะ” เพียงธารแกล้งทำเสียงราวกับว่ากลัวเขาเหลือเกิน ก่อนจะหันไปยิ้มยั่วชายหนุ่มแล้วรีบวิ่งออกจากห้องของเขาทันที

ภีมวัจน์มองตามหญิงสาวและโคลงศีรษะเล็กน้อย ก่อนที่จะลอบยิ้มออกมา เพียงธารเป็นคนที่ร่าเริงสดใส เขาไม่รู้ว่าเขาจะควบคุมความรู้สึกที่มีต่อเด็กในปกครองคนนี้ได้นานแค่ไหน ในเมื่อตอนนี้เธอเริ่มเข้ามาครอบครองพื้นที่ในใจของเขาไปแล้ว

“ยัยตัวดี วันนี้มีอะไรกิน” ภัมวัจน์เอ่ยหลังจากที่เดินเข้ามายังห้องรับประทานอาหาร ซึ่งเพียงธารเป็นคนจัดเตรียมไว้ให้เขารับประทาน ถึงแม้เขาจะมีแม่ครัวประจำบ้านอยู่แล้ว แต่เพราะเพียงธารเป็นคนชอบทำอาหาร ดังนั้นเมื่อหญิงสาวว่างเธอจึงจัดเตรียมอาหารให้เขาดังเช่นวันนี้

“มีแกงกะหรี่ไก่ที่ลุงชอบค่ะ” เพียงธารไม่วายที่จะเหน็บชายหนุ่ม เพราะเธอรู้ว่าเขากำลังควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า ไม่รู้ว่าทำไมใจดวงน้อยของเธอถึงรู้สึกไม่พอใจที่เขาคบกับผู้หญิงพวกนั้น

“ไปกินอะไรมาฮะ...จิกจัดฉันตั้งแต่เช้าแล้ว”

“เปล่าค่ะ เห็นว่าลุงชอบแกงกะหรี่ ไม่ได้จิกกัดเล้ยยยย” เพียงธารยิ้มอย่างมีเลศนัยพร้อมกับเอ่ยเสียงสูง แสดงพิรุธอย่างชัดเจน เธอต้องยิ้มหวานไว้ก่อนที่เธอจะโดนผู้ปกครองคนนี้เขกหัวเอา

“เลิกเรียกฉันว่าลุงได้แล้ว คราวนี้ฉันไม่ได้ขู่แล้วนะ” ภีมวัจน์ส่งสายตาดุหญิงสาวที่ยังคงเล่นไม่เลิก

“โอเคค่ะคุณภีม เชิญนั่งลงรับประทานอาหารเช้าได้แล้วค่ะ” เพียงธารผายมือพร้อมกับแสดงท่าทางล้อเลียนพนักงานเสิร์ฟในห้องอาหาร ซึ่งมันทำให้ชายหนุ่มหลุดหัวเราะออกมา