เมียบำเรอไร้ใจ

แก้ปัญหา

ทันทีที่พวกมันตอบ สายตาของภูผาก็หันไปที่นายอมรทันที เขาอยากรู้ว่านี่คือความจริงหรือไม่ และเขาไม่ปล่อยให้ตัวเองสงสัย เขาจะเลือกที่จะเอ่ยถามออกไปทันที

"อมร!! ตกลงเอาเงินเขามาจริงมั้ย" ภูผาเอ่ยถามออกไปเสียงเข้ม ถ้าเป็นหนี้สินจริง นายอมรก็ต้องชดใช้คนพวกนี้ แต่สิ่งที่เขาต้องตรวจสอบก่อน นั่นก็คือนายอมรได้ยืมเงินคนพวกนี้จริงหรือไม่

"จริงครับนาย" นายอมรเอ่ยออกมา ทั้งที่ปากของเขายังเต็มไปด้วยเลือด นางรจเรจรีบเข้าไปเช็ดเลือดให้สามีทันที ส่วนอิงดาวก็เข้าไปดูบิดาด้วยความเป็นห่วงเช่นกัน

คำตอบของนายอมรทำให้ภูผาลดปืนลง เพื่อที่จะเจรจากับชายฉกรรจ์สองคนนี้ งานนี้คนของเขาคงผิดจริงๆ สินะ ขึ้นอยู่กับว่าหนี้สินของนายอมรกับเจ้านายของคนพวกนี้มันเท่าไหร่ เมื่อได้รู้ยอดแล้วเขาค่อยตัดสินใจอีกที

"ยอดเท่าไหร่" ภูผาหันไปถามนายอมรต่อทันทีเพื่อประกอบการตัดสินใจของเขา

"สองแสนครับนาย" นายอมรเอ่ยออกมาเสียงสั่น ภูผาตกใจเป็นอย่างมาก นี่นายอมรไปทำอะไรทำไมเป็นหนี้เป็นสิน สินมากมายขนาดนี้ ส่วนอิงดาวและนางรจเรจก็ตกใจไม่ต่างกัน ด้วยเพราะไม่คิดว่านายอมรจะเป็นหนี้สินถึงสองแสนบาท

"นี่พ่อไปทำอะไร ทำไมแม่ถึงไม่เคยรู้เลย" นางรจเรจเอ่ยถามสามีด้วยความผิดหวัง เงินตั้งสองแสนบาท ไม่รู้ว่าสามีของนางเอาไปทำอะไร ทั้งที่ตัวนางไม่เคยได้ใช้เลย แถมเงินจากการทำงานสามีก็ไม่ให้นางใช้เลย แล้วยังสร้างหนี้ขนาดนี้ ทั้งที่ค่าอาหารหรือค่าใช้จ่ายอื่นๆ ในบ้านนางเป็นคนหามาทั้งหมด

สายตาที่หญิงชรามองไปที่สามีมันเต็มไปด้วยความผิดหวัง นางไม่อยากเชื่อว่าสามีจะทำเช่นนี้ แล้วนี่จะเอาปัญญาที่ไหนไปใช้เจ้าหนี้ของสามีล่ะ เงินตั้งสองแสนบาทไม่ใช่สองบาทซะหน่อย สิ่งที่นางรจเรจอยากรู้ที่สุด นั่นก็คือสามีเอาเงินไปใช้อะไร ส่วนอิงดาวได้แต่มองหน้าบิดาด้วยความอยากรู้เช่นกัน เพราะคนที่ให้เงินเธอไปเรียนในแต่ละวันคือมารดาของเธอ เพราะแทบไม่เคยได้เงินจากบิดาของเธอเลย เธอจึงอยากรู้ว่าบิดาของเธอเอาเงินไปใช้อะไรเช่นกัน