เกวลินได้แต่ครางหน้าซีดเผือด เถียงอะไรไม่ทันเพราะคิดไม่ออก ด้วยปกติเธอไม่ใช่คนที่โต้เถียงอะไรกับใครได้เก่ง จึงมักเป็นฝ่ายเสียเปรียบเสมอ
“ไม่ต้องมาเรียกกูอีลิน! มึงมันคนเนรคุณ นี่ที่หนีไปน่ะไม่มีเงินแล้วใช่ไหมถึงซมซานกลับมาบ้านกู อย่าฝันเลยว่ากูจะให้มึงมาเหยียบบ้านกูอีก แล้วที่มึงอยู่ฟรีเป็นปีๆ ก็ต้องจ่ายเงินให้กูด้วย ไม่อย่างนั้นของในห้องมึงกูจะเอาไปโยนทิ้งให้หมด!”
“ลุงสง! หนูไม่ได้...”
“เถียงกูเหรอ ปีกกล้าขาแข็ง พาผัวมาบ้านแล้วคิดจะไม่ฟังคำสั่งกูแล้วใช่ไหมอีตัวซวย คนอย่างมึงไปที่ไหนก็ฉิบหายที่นั่น ทำทั้งพ่อทั้งแม่ตายแล้วยังทำกูซวยไปอีก”
“เขาไม่ใช่สามีลิน!”
เกวลินเถียงออกไปได้เพียงประโยคนี้เพราะประสงค์พูดมากเหลือเกิน เสียงดังลั่นของเขาเริ่มทำให้ผู้คนที่อาศัยแถวนี้ออกมามุงดูแล้ว ส่วนใหญ่ล้วนเป็นคนคุ้นหน้าคุ้นตากันทั้งนั้น
เกวลินอายเหลือเกิน อายที่สุดก็คือภามที่ตอนนี้เธอไม่รู้ว่าเขามีส
