SPENTICE and the FIERY PRIEST

SATFP: Chapter 4

May biglang tumunog na cellphone dahilan para matigil ang pagpapalitan namin ng masasamang tingin.

The priest in front of me got his phone and answered it.

I know it's not mine because I left my phone in the car.

"A-Ate..."

Napatingin ako kay Renz at ngumiti. "Bakit?"

He held the hem of my shirt and pull it na para bang pinapahiwatig niya na umalis na kami habang may kausap pa si Father Josiah.

I gave a glance to the priest. Napataas na lang ako ng kilay nang makitang nakatingin siya sa 'min ni Renz kahit may kausap pa siya.

"Nakita ko na ang bata, Sister." Natahimik siya sandali para pakinggan ang sinasabi ng kausap. "Okay, dadalhin ko siya d'yan mamaya."

Kumunot ang noo ko. Sino ang dadalhin niya? Is it Renz? Why do they have to take him? The problem has been solved already.

"Kayo nang bahala Sister kung paano niyo siya sesermunan at tuturuan. I have a family reunion later kaya hindi ko siya maasikaso."

The fiery priest smiled like an idiot. "Thank you, Sister! You are the most beautiful Sister na nakilala ko!"

What the fvck?! Mambobola rin pala ang padreng 'to? A very unpredictable priest that I've met this day!

Renz pulled my shirt again.

Tama siya, mukhang kailangan na nga naming umalis.

Hinawakan ko ang kamay niya at hinila na siya papunta sa kotse ko.

I have nothing to say anymore to this Fiery Priest kaya mas mabuti nang umalis na at mapuntahan ang mga magulang ng batang ito.

"Hoy! I'm not yet done talking to you!" sigaw ng pari na nagpangisi sa 'kin.

Oh, really?

"Nasa Pilipinas ka huwag ka mag-english," I said pertaining to what he had said a while ago.

Napatigil siya sa paglapit sa 'min at may kunot na kunot na noo. "Ano?!"

Napabuntong hininga ako. Eto na naman tayo sa paring may galit sa mundo.

Pinapasok ko muna si Renz sa loob ng kotse bago harapin ang paring may pagka-bipolar ata.

"Do I need to repeat myself again, Father Josiah?"

Hindi siya sumagot at nakatingin lang sa 'kin.

"I assumed hindi na. So kung okay lang sa 'yo, mauuna na kami." I gave a plastic smile to him.

"Saan mo dadalhin 'yang bata?" pahabol niya pang tanong bago ako pumasok ng tuluyan sa kotse.

"A casa sua, idiota. (In his home, idiot.)"

I quickly entered my car and started the engine leaving the priest there. Halatang naguguluhan sa kung ano'ng sinabi ko.

Argh! What date is today?! Bakit parang hindi maganda para sa 'kin ang araw na 'to?

Lots of things had happened and I don't know when I'll finally meet Father Jacob.

Mahatid at makausap ko lang ang mga magulang ni Renz, hahanapin ko na 'yang padreng kaibigan ng abnormal kong tatay.

"Wow! Ang galing..."

Napatingin ako bigla kay Renz habang nagmamaneho. I can see how amaze he is seeing my car.

Of course! This car is cost a million, it should be admired by its unique features and capability.

Binalik ko ang tingin sa kalsada at nagtanong, "Saan ka nga pala nakatira, Renz?"

"Dito lang din po sa Sta. Lazero. Kaliwa po kayo d'yan tapos diresto lang po."

I followed his directions quietly.

Spent, ano nga bang balak mo? Why do you have to be concern about this kid and his family?

"Ate..."

"Hmm?"

"Tutulungan niyo po ba talaga kami?"

I nod without hesitation.

Nasabi ko na sa kanya na tutulungan ko sila kaya wala ng bawian 'yon. Kahit pa may katanungan din ako sa sarili ko kung bakit ko tutulungan ang batang 'to.

I'm a woman of my words. Siguro?

"I'll help your family sa abot ng makakaya ko."

"Bakit niyo po kaming naisipang tulungan?"

"Ayaw mo ba?" I joked.

"Hindi po! Gusto ko po na tutulungan niyo po kami," natatarantang sabi niya while shaking his hands.

I chuckled. This kid is so adorable. Kaya siguro gusto ko siya at ang pamilya niya na matulungan.

"Pansin ko kasing kailangan mo talaga ng tulong lalo na't naikwento mo ang kalagayan ng pamilya niyo."

Tumango-tango siya. "Ang bait niyo po talaga. Idol na po kita!" he said with a sincere smile.

Ngumiti rin ako pero saglit lang.

I am not, kiddo. You don't know me well and the real me. It's not the right time to say that I'm a kind person.

"Dito na lang po. Ayun po ang bahay namin, ate."

I step on the break at tumingin sa tinuturo niya.

As expected. Maliit na bahay na gawa sa kahoy at ang bubong ay sira-sira na. May mga nakatakip din na sako sa gilid-gilid ng bahay nila at nakatali rin ang bubong.

If ever storm will hit here, madali lang 'tong matatangay ng bagyo at wala na silang tahanan na mababalikan.

Does they have electricity here? I'm sure none.

Tinanggal ko ang seatbealt ko bago kay Renz.

"Tara," yaya ko at lumabas na ng kotse. Pinagbuksan ko siya ng pinto at lumabas na rin siya.

"Excited na po akong sabihin kayla mama at papa na sa wakas ay may tutulong na sa 'min," masayang saad niya habang may kumikislap pang mga mata.

Ginulo ko ang buhok niya bago kami tuluyang lumakad papunta sa bahay nila.

I'm sorry, Renz. I'm planning to recruit you and be one of our mafia that's why I'm helping you.

I'm helping you with a reason and its not for free, sorry.

I told you, I am not a kind person.

Huminto kami nang nasa tapat na kami ng bahay nila. Pumasok siya sa bahay nila at nagpaiwan naman ako sa labas.

"Pa! Ma! Papa! Nandito na po ako!" sigaw niya.

From here outside, I already see the status of their house.

Small kitchen on the left side and a small living room on the right. Full of old and broken things. May plywood sa gitna bandang dulo and I think that's their small room.

Really? A family with seven members live with this small and tiny house? How can they live their everyday life in here? Does they have food to eat? A bed to sleep? How cruel the world to them.

I never imagine myself living in this kind of house and in this kind of life. They really needed some hand who will help them big time.

Sh*t! I think I'm messed up. In times like this, I can't really stop myself helping other people with life like this. The duality of me. Tsk tsk.

"Ma, Pa, may magandang balita po ako sa inyo! Makakaraos na rin po tayo sa wakas!"

Nakatayo lang ako sa labas at sa harap ng pintuan nila, nakikinig.

"Ano, anak? Ano'ng magandang balita?" tanong ng tatay ni Renz.

"May tutulong na po sa 'tin, Pa."

"T-totoo b-ba, R-Renz?" Kahit hindi ko nakikita ang kalagayan ng nanay niya, alam kong hirap ito.

"Opo. Nasa labas po si ate at naghihintay. Gusto niya po kayo kausapin, tara na po."

I don't have any siblings and our family is not poor but I can feel how hard it is for Renz at the age like that having the responsibilities being the first child. He has to do something to help his parents.

Kaya sobrang saya niya nang marinig niya sa 'kin na tutulungan ko sila.

I am part of a mafia who kills people but I am here willing to help the family of this kid.

Actually, I am not like this if not because of my mother. Dahil nananalaytay ang dugo niya sa 'kin, parang alam ko na rin ang ugali niya kahit hindi ko siya naabutan.

"Ate."

I came back to my senses when I see Renz and his father in front of me.

"Goodafternoon po," I said.

"Ikaw ba ang sinasabi ni Renz na tutulong sa 'min?" tanong ng tatay niya.

Tumango ako sa kanya. "Opo. Gusto ko po sana kayo makausap para matulungan ko po kayo."

Kita ko kung paano nanlaki at kumislap ang mga mata ng tatay ni Renz kagaya niya.

They are really happy to hear that there is someone who will finally help them.

"Totoo ba 'tong naririnig ko, 'nak?"

"Opo, Pa. May tutulong na po sa 'tin!"

Renz's father faced me again, smiling from ear to ear. "Halika, iha, tuloy ka."

I smiled before entering their small house. "Thank you po."

"Hindi, hindi. Kami dapat ang magpasalamat sa 'yo, iha. Salamat at tutulungan mo kami. Bakit mo nga pala kami naisipang tulungan?"

Tumikhim ako bago sumagot. "Naikwento po kasi ni Renz sa 'kin ang kalagayan ng pamilya niyo po. Tumutulong po ako sa mahihirap kaya naisipan ko pong tulungan kayo."

Well, that's a lie. I'm not helping poor people, ngayon lang talaga dahil kay Renz.

I want to him to be with us that's why I'm doing this.

"Naku, napakabait mo namang tao. Sana marami pang kagaya mo na handang tumulong sa gaya naming mahihirap."

I gave an awkward laugh.

Like father like son. They both thought that I am a kind person. But no, my help is not for free.

Naikwento niya ang naging buhay nila habang nakatira rito sa maliit na bahay na 'to at pati na kung paano nagkasakit ang asawa niya. He told me how hard to him to see his family in this state of life. He wants to have a good and decent life with his family who can sustain their daily needs but he can't do it.

"Mahirap talaga mabuhay sa mundong 'to lalo na't kung wala kang pera," he said.

Nagpatuloy ang pag-uusap namin tungkol sa pagpapaayos muna ng bahay nila, pagpapagamot ng asawa niyang may sakit, pag-aaral ng mga anak niya, at maliit na kabuhayan na pwede nilang kunan sa pang-araw-araw nila.

Sa una ay parang hindi pa siya kumbinsido sa mga sagot ko tuwing tinatanong niya kung bakit ko sila tutungan. But I assured him that I will help them no matter what.

Dinagdag ko rin na kung kailangan nila ng tulong ay tawagan lang nila ako at tutulungan ko agad sila.

"Bukas po ay maidadala na sa doctor ang asawa niyo po. Sa susunod na linggo naman ay uumpisahan na ang pagpapagawa sa bahay niyo."

I'll text my Dad later para paganahin ang connections niya rito sa Pilipinas. And I should ready my explanation to my abnormal father.

"Maraming salamat talaga sa iyo, iha. Malaking pasasalamat ko sa iyo."

"Walang anuman po. Handa po akong tulungan kayo."

Napatingin ako bigla sa relo ko nang maalala kung ano talaga ang pinunta ko sa lugar na 'to.

It's already four o'clock. I need to meet Father Jacob now.

"May lakad ka ba? Baka gusto mo munang magmeryenda."

Napabalik ang tingin ko sa tatay ni Renz.

"Ay hindi na po. Mauuna na po siguro ako. Tawagan niyo lang po ako kapag kailangan niyo pa po ng tulong," I said and immediately stood up.

I need to hurry dahil baka hindi ko na maabutan si Father Jacob. I really don't like it to be late, I'm always on time.

"Sige po, mauuna—"

"I-Iha, s-sandali l-lang..."

It's Renz mother.

Tumayo ang tatay ni Renz at pumunta sa likod ng plywood. Paglabas niya ay nakaalalay na siya sa asawa niya at pinaupo sa upuan.

"Bakit po?" malumanay kong tanong.

"A-Alam kong h-hindi m-mo kami basta t-tutulungan. A-Alam k-kong may r-rason kung b-bakit mo k-kami t-tutulungan."

Smart.

Mukhang alam ko na kung kanino nagmana si Renz.

Umiling ako sa kanya.

Sometimes you need to lie in order to make your plan be successful.

"Wala po, nay. Ang rason ko po ay gusto ko kayong matulungan kaya tutulungan ko po kayo."

I gave a sincere smile to her. I hope it will be effective 'cause I really need to go now.

Sorry for lying but this is part of my life. Being in a mafia taught me lots of things, you can't really say pure evil things, because not all evil doings is not good at all.

"K-Kung g-ganon, iha, m-maraming salamat n-ng s-sobra."

Hinawakan ko ang kamay nilang mag-asawa. "It's my pleasure na matulungan ko po kayo."

Ngumiti sila sa akin kaya minabuti ko nang magpaalam na.

"Kailangan ko na pong umalis, mauuna na po ako. Renz," tawag ko. Ginulo ko ang buhok niya pagkalapit niya sa 'kin. "Pakabait ka sa mga magulang at kapatid mo."

"Opo, ate! Hatid na po kita."

Hinayaan ko siyang ihatid ako sa may labas ng pinto nila.

Kumaway muna ako sa mga magulang ni Renz at sa kanya bilang pagpapaalam bago tuluyang lumabas ng bahay nila.

"Salamat, ate." Tumango ako at ngumiti ulit.

How many smiles did I have today? Did I broke the record of mine to just smile two times a day?

Pero bakit ko nga pinoproblema pa 'yon? The important thing here is, I need to meet the friend priest of my beloved father.

"At last, nahanap ko rin kayo."

"Oh, merda! (Oh, sh*t!)" I exclaimed.

Sa sobrang gulat ko ay muntik pa akong mapatalon.

Napatingin ako agad sa lalaking matikas na nakatayo sa harapan ko na nakasuot ng pang-paring damit at may ngising nakaukit sa labi.

What the fvck?! The fiery priest!