“เว่ยเฟิงหรง ท่านพูดสิ่งใดข้าไม่เห็นเข้าใจเลยสักนิด นี่ท่านพึ่งจะกลับมาจากวังหลวงงั้นหรือเจ้าคะ”
“เดิมทีมารอเพราะเป็นห่วงเจ้าคิดว่าจะมีเรื่องแต่ใครจะคิดว่าเจ้าจะมีคนคอยห่วงใยมากขนาดนี้กันเล่า ช่างเถอะมันไม่ได้สำคัญอะไร เจ้ากลับมาก็ดีแล้วรีบกลับเข้าไปเถอะ”
ไป๋ซูเม่ยเห็นท่าทางไม่ดีของเว่ยเฟิงหรงนางก็เริ่มเข้าใจ นางหันมามองอาหยงที่ยืนทำตัวไม่ถูกอยู่ข้างหลังจึงบอกให้นางเดินเข้าจวนไปก่อน และนางเดินตามเว่ยเฟิงหรงเข้าไป
“คุณชาย…ท่านโกรธข้างั้นหรือเจ้าคะ”
“ข้าจะโกรธเจ้า…ด้วยเรื่องอันใดกันไม่มีเหตุผลเลยสักนิด”
“เช่นนั้นเหตุใดจึงโมโหเมื่อเห็นว่าใต้เท้าเหยียนมาส่งข้าเล่าเจ้าคะ”
“นี่ก็ค่ำแล้ว แม่ทัพเหยียนให้ใต้เท้าเหยียนมาส่งเจ้าก็นับว่าเป็นเรื่องที่ถูกต้องข้ามีสิทธิ์อันใดไปว่าเจ้า”
“เช่นนั้นก็ดีเจ้าค่ะ ไม่โกรธก็ไม่โกรธเช่นนั้นข้าขอตัวเจ้าค่ะอยากอาบน้ำเหลือเกิน”
“เอ่อ…เจ้า!!….ไม่มีสิ่งใดอยากจะ
