กระชากรักภรรยารีเทิร์น

10

ไทเลอร์เดินไปหยิบขวดน้ำแร่จากตู้เย็นที่ซ่อนอยู่ในมุมหนึ่งของห้องมาเปิดฝาแล้วยกขึ้นกระดก เขามีข้อสงสัยเกี่ยวกับพิลาสินีหลายเรื่อง ไทเลอร์วางขวดน้ำแร่ คว้ากุญแจรถพร้อมรีบทะยานรถหรูไปยังบ้านพักของพิลาสินีโดยสั่งไม่ให้ทีมบอดี้การ์ดติดตาม

ใช้ความชำนาญในการรู้จักพื้นที่เป็นอย่างดี ไทเลอร์ขับรถไม่นานรถยนต์คันหรูก็จอดอยู่หน้าบ้านสวยเรียบ บรรยากาศดูโปร่งสบาย ด้านหน้าบ้านมีแปลงดอกกุหลาบปลูกอยู่ทำให้ดูสดชื่นสบายตา ไทเลอร์หยุดอยู่ที่หน้าบ้าน น่าตลกตัวเองชะมัดที่พาตัวเองเข้ามาเกี่ยวข้องกับแม่ม่ายลูกติดที่ครั้งหนึ่งเคยหักอกเขา แต่จะเป็นไร ในเมื่อสามีเธอก็ตายไปแล้ว อีกอย่างภาพที่ได้เจอเมื่อวานก็บอกให้รู้ว่าแม่ม่ายสาวยังดูสวยสดราวกับสาวที่ยังไม่เคยมีลูกมาก่อน

ขณะที่มือแกร่งกำลังเอื้อมจะกดกริ่งหลังจากตัดสินใจดีแล้ว เขาพบว่าประตูรั้วบ้านไม่ได้ล็อคเอาไว้มันถูกเปิดแง้มไว้เล็กน้อย

เมื่อเขาเดินเข้าไปภายในอาณาบริเวณบ้านซึ่งไม่ได้กว้างขวางมากนัก สายตาคู่คมลอดผ่านบานประตูใหญ่เข้าไปก็พบเด็กหญิงร่างกลมผู้มีใบหน้าจิ้มลิ้มดวงตาสดใส สวมชุดกระโปรงยาวติดกันสีฟ้าสดใส เกล้าผมทรงสูงและแบ่งเป็นช่อโบดูน่ารักเหมือนตุ๊กตากำลังปีนป่ายขึ้นไปเหยียบบนเก้าอี้เพื่อจะไปเอื้อมหยิบเอาอะไรบางอย่างบนโต๊ะกินข้าว

ดวงตาคมกล้ามองตามสายตาใสแจ๋วคู่นั้นไปก็พบกับโหลใส่คุกกี้ที่มีปริมาณขนมเหลืออยู่สามส่วนสี่ของโหล ขวดนั้นตั้งอยู่กลางโต๊ะอาหารสีขาวแบบท็อปกระจก เป็นเพราะน้ำหนักของแม่หนูน้อยที่ค่อนข้างมากทำให้เธอทรงตัวได้ไม่ดีนักก่อนที่มือป้อมๆ จะสัมผัสไปถึงโหลใส่คุกกี้ ขาเก้าอี้ทรงสูงข้างหนึ่งเอนเอียงไปตามน้ำหนักตัวที่โน้มเอนไปทางด้านขวา

ในขณะที่ร่างจ้ำม่ำของแม่หนูกำลังล้มฟาดพื้นไปพร้อมเก้าอี้ ไทเลอร์ที่ยืนอยู่หน้าบานประตูก็พุ่งตัวเข้าไปคว้าตัวหนูน้อยไว้ได้ทันเวลาก่อนที่เธอจะล้มลงไปพร้อมกับเก้าอี้

โครม!

กรี๊ด!

เสียงเก้าอี้กระแทกกับพื้นดังสนั่น พร้อมกับเสียงร้องตกใจของมาลีทำให้ผู้เป็นแม่ที่กำลังชำระล้างร่างกายอยู่ภายใต้สายน้ำเย็นเฉียบในห้องนอนส่วนตัวบนชั้นสองตกใจแล้วละทิ้งการอาบน้ำไว้แค่นั้น

“มาลี!” หญิงสาวตะโกนเรียกลูกออกมา มือเรียวคว้าได้ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวก็รีบพันอย่างลวกๆ แล้วผลักประตูห้องน้ำออกมา วิ่งลงมาอย่างไม่ห่วงความปลอดภัยของตัวเองก็มาถึงจุดเกิดเหตุ

ความตกใจพุ่งเข้าผ่านหัวใจแล้วส่งผลไปยังสีหน้า ตาสบตากันแน่วนิ่งเมื่อต่างฝ่ายต่างหันมาเห็นกัน ไทเลอร์จ้องมองคนที่รีบวิ่งลงบันไดมาอย่างเผลอหลงใหล หญิงสาวที่มีผ้าขนหนูผืนเดียวปิดบังเรือนกายหากเขาไม่เห็นกับตาว่าเธอมีลูกแล้วคงยากจะเชื่อว่าเธอเคยผ่านการตั้งครรภ์มาก่อน

พิลาสินีที่ยามปกติมีสีหน้าเย็นชาเรียบเฉยประดุจแม่พระ บัดนี้ใบหน้าเห่อแดงนอกจากโกรธที่เขาบุกรุกที่พักอาศัยของเธอเขายังอุ้มมาลีเอาไว้โดยที่ลูกสาวของเธอไม่งอแงขัดขืน ซ้ำยังส่งยิ้มให้

“ขอลูกสาวฉันคืนด้วยค่ะ” พิลาสินีเดินไปขอลูกคืน แต่เขากลับก้าวถอยหลังหนีพร้อมกับเลิกคิ้วตอบ

“ไม่ให้”

“นี่คุณ” พิลาสินีเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันในใจ ไม่คิดว่าเขาจะกวนโมโหได้ขนาดนี้ และแปลกใจไม่อยากเชื่อว่ามาลีจะยอมให้คนแปลกหน้าอย่างไทเลอร์อุ้มได้ง่ายๆ ทั้งที่ปกติลูกสาวตัวแสบจะไม่ยอมให้คนแปลกหน้าเข้าใกล้ง่ายๆ

“มามี้ขาคุณลุงเขามาส่งพิชซ่าแล้วค่ะ” มือซ้ายของไทเลอร์วางถุงที่บรรจุกล่องพิชซ่าขนาดสองถาดใหญ่ลงบนโต๊ะ

แม้เขากับแม่ของหนูน้อยจะเคยมีช่วงเวลาสวีทกันไม่นานก่อนมันจะขมปี๋เขาก็ยังจำได้ดีว่าเธอชอบกินพิชซ่า

“วางลูกสาวของฉันลงเดี๋ยวนี้ แล้วออกไปจากบ้านนี้ซะ” พิลาสินีหมดความอดทนแหวเสียงดังใส่

ไทเลอร์เหยียดยิ้มจนดูน่ากลัว สิ่งที่เขาไม่สามารถจะอดทนได้คือการถูกรังเกียจเพราะพิลาสินีเคยทำใส่เขาครั้งหนึ่งตอนที่จะเลิกกัน เขาผงะไปด้วยสีหน้ากระด้างไม่คิดว่าพิลาสินีจะกล้าไล่เขาอย่างไร้มารยาทแบบนี้ แต่ความอยากเอาชนะและยั่วโมโหผู้หญิงตรงหน้าก็ทำให้ไทเลอร์สะกดคำว่าไม่ใส่ใจแล้วหันไปส่งยิ้มอบอุ่นให้กับแม่หนูน้อย ตาโต ท่าทางไร้เดียงสาในอ้อมกอด

มาลีส่งยิ้มเผล่ให้คุณลุงขาแล้วเร่งเร้าเสียงดัง “คุณลุงขา มาลีหิวแล้วค่ะ พิชซ่ามันห๊อม หอม” แล้วตามมาด้วยเสียงท้องร้องโครกครากเป็นเครื่องยืนยันว่าเธอหิวจริงๆ

ไทเลอร์อมยิ้ม ขณะที่แม่ของหนูน้อยอายหน้าม้าน พิลาสินีปราดจะเข้ามาเอาลูกสาวคืน แต่ไทเลอร์เบี่ยงตัวหลบ ทำให้พิลาสินีคว้าได้แต่ลม

“นี่คุณวางลูกฉันลงนะอย่าเข้าใกล้แกจนกว่าฉันจะอนุญาต”

“ขออุ้มหน่อยไม่ได้หรือไง นี่ลูกสาวคุณใช่ไหมแพตตี้ น่ารักดีนะ”

พิลาสินีอยากจะร้องไห้ออกมา ขณะที่แม่หนูน้อยที่ถูกชมว่าน่ารัก ยิ้มแก้มปริ เอียงอาย

“ใครๆก็บอกว่ามาลีน่ารักค่ะคุณลุงขา น่ารักแบบนี้กินพิชซ่าได้แล้วใช่ไหมคะ” แม่หนูมองถาดพิชซ่าตาเป็นประกาย แต่เมื่อเห็นดวงตาดุแกมตำหนิของมารดาเด็กหญิงก็ก้มหน้าหลบสายตาอย่างรู้ตัวว่าผิด มารดาสอนเสมอไม่ให้มองของกินในมือคนอื่น

ไทเลอร์ระเบิดหัวเราะออกมา รู้สึกรักใคร่ถูกชะตาแม่หนูน้อยร่างกลมอย่างบอกไม่ถูก “หนูชื่อมาลีใช่ไหมครับ ลุงชื่อไทเลอร์นะครับ หนูมาลีน่ารักขนาดนี้ลุงยกพิชซ่าถาดนี้ให้หนูคนเดียวเลย”

เมื่อได้ยินว่าจะได้พิชซ่ามากินทั้งถาดแม่หนูที่ก้มหน้าก็เผลอตัวมองแล้วยิ้มกว้างสีหน้าเปลี่ยนไปราวกับคนละคน

“คุณลุงไทเลอร์ ใจดีที่สุดเลย” แม่หนูน้อยลองเรียกชื่อดู เธอไม่เคยเห็นเขามาที่นี่มาก่อน ปกติลุงคนส่งพิชซ่าจะไม่ใช่คนนี้ แต่คุณลุงคนนี้ใจดีเด็กหญิงมองอย่างชื่นชม

ไทเลอร์รู้สึกอุ่นวาบในใจขึ้นมาอย่างประหลาด เมื่อถูกแม่หนูน้อยเรียกชื่อ เขาสงสัยตัวเอง แต่ก็คิดว่าเป็นเพราะความน่ารักของแม่หนูน้อยในอ้อมกอดมากกว่าที่ทำให้คนหลงรักได้ง่าย

“นี่คุณเมื่อไรจะคืนลูกให้ฉัน ได้โปรดเถอะส่งมาลีให้ฉัน”

ไทเลอร์กวาดตามองคนขอลูกคืน “สภาพแบบนี้จะให้ผมคืนลูกให้ ไปแต่งตัวมาใหม่ก่อนแล้วผมจะคืนลูกให้” ไทเลอร์บอกเพราะเป็นห่วงการแต่งตัวของพิลาสินีจริงๆมันล่อแหลมจะหลุดมิหลุดแหล่

“ไม่ได้”

“ทำไม”

“ก็ฉันห่วงมาลี เอาลูกฉันมา”

“อยู่กับผมไม่มีอะไรต้องห่วง” เขาบอกแม่ของมาลี แล้วหันไปมองแม่หนูน้อยที่เริ่มหงุดหงิดเพราะหิว ไม่เข้าใจทำไมมารดาไม่รีบจ่ายเงินให้คุณลุงสุดหล่อสักที เธอหิวจะแย่

“คุณลุงไทเลอร์ขา มาลีหิวแล้ว หิวพิชซ่า มามี้ขาจ่ายเงินคุณลุงนะคะ”

“โอเคครับ ลุงขอโทษ งั้นเรามากินพิซซ่ากันนะครับ แต่ลุงไม่รับเงินของหนูหรอก เก็บหยอดกระปุกเอาไว้นะครับ ”

“เย้ๆดีค่ะ ได้กินสักที มามี้ขาลุงใจดีส่งพิชช่าฟรีไม่ต้องจ่ายเงินค่ะ” เด็กน้อยช่างพูดร้องอย่างดีใจ พูดไปเรื่อยเพราะได้แต่กลิ่นยั่วยวนแต่ไม่ได้กินสักทีมันทรมานใจเด็กเหลือเกิน

พิลาสินีที่กำลังโมโหจัดรู้ว่าลูกสาวเข้าใจผิดจึงเดินไปคว้าตัวลูกสาวกลับมาแต่ท่าทางรอกินพิซซ่าของมาลีก็ทำให้เท้าเรียวบางชะงัก

“นี่คุณคิดจะทำลายความสุขของลูกจากการกินเหรอ เป็นแม่ที่ใจร้ายเกินไปหน่อยหรือเปล่า อย่าเอาอคติส่วนตัวที่ไม่ชอบผมมาทำให้ลูกอดกินของอร่อยสิ คุณเป็นแม่แบบไหนกันที่ปล่อยให้ลูกหิวจนต้องปีนป่ายหาอาหารกินด้วยตัวเองจนเกือบจะล้มฟาดพื้น ถ้าผมช่วยไว้ไม่ทันแกอาจจะแขนขาหัก หรือไม่ก็หัวแตก”