เมียทางผ่าน

EP. 06

“ขอโทษค่ะ นิ้งแค่รู้สึกใจหายที่จะไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว”

เธอเงยหน้าขึ้นมองเพดานและมองไปรอบๆ บริเวณราวกับกำลังจดจำทุกอย่างเอาไว้ หญิงสาวส่งรอยยิ้มฝืนๆ ไปให้เขาราวกับตัวเองไม่ได้รู้สึกอะไร ทั้งที่หัวใจร่วงหล่นหายไปอยู่ที่ไหนสักที่หนึ่ง

“เธออยากได้เงินเท่าไหร่ฉันจะให้” หญิงสาวส่ายหน้าปฏิเสธทันทีโดยไม่เสียเวลาคิด

“นิ้งไม่ต้องการเงินของคุณรักษ์เลยค่ะ ทุกวันนี้คุณรักษ์ก็ให้นิ้งมากพอแล้ว”

เธอได้รับเงินเดือนรายเดือนที่เขาเอาเข้าบัญชีให้เธอทุกเดือน เดือนละห้าแสนบาท แม้ว่าหญิงสาวจะบอกว่ามันมากไป แต่เขาก็ให้เหตุผลว่าเธอควรไปซื้อเสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้าแบรนด์เนมเพื่อหน้าตาของตระกูล แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังเห็นเธอใช้เสื้อผ้าและของใช้เดิมๆ หลังๆ มาจึงเป็นหน้าที่ของเลขาที่จัดหาข้าวของพวกนั้นมาให้เธอ

“ฉันจะให้เธอร้อยล้าน เธอยังอยากได้อะไรเพิ่มอีกไหม บ้าน คอนโด หรือรถหรูๆ”

“ไม่ค่ะ นิ้งไม่ได้ต้องการของเหล่านั้น นิ้งอยากรู้เหตุผลที่เราต้องหย่ากัน”

มันฟังดูโง่เง่าเอามากๆ แต่หากเธอต้องการตัดใครสักคน ก็อยากจะได้ยินคำพูดที่แสนเจ็บปวด อย่างเช่น ฉันไม่ได้รักเธอ ไม่ได้ต้องการเธอ เธอไม่เหมาะสมกับฉันเลยสักนิด เหมือนที่คุณหญิงจีรณากรอกหูเธอวันเว้นวัน เผื่อว่าจะตัดใจได้ง่ายขึ้น

“เพื่อตัวเธอเอง ฉันรู้ว่าเธอถูกคุณแม่คุกคาม ไหนจะข่าวเสียๆ หายๆ นั่นอีก ฉันไม่ได้ว่างมากพอที่จะมาปกป้องเธอ การปล่อยเธอไปนับเป็นสิ่งดีสิ่งเดียวที่เพื่อนคนหนึ่งทำให้กัน”

ดารินทร์ปล่อยให้น้ำตาไหลรดแก้มนวล เธอหลับตาพริ้มแล้วนึกโกรธที่เขาไม่ยอมพูดทำร้ายจิตใจกัน เขาใช้คำพูดเสมือนห่วงใยเธอ แล้วแบบนี้จะตัดใจได้อย่างไรกันเล่า

วันเวลาหมุนผ่านการเดินทางเกิดขึ้นกับทุกคน อยู่ที่ว่าจะเดินวนอยู่ในที่เดิมๆ หรือออกจากวงกลมๆ เพื่อไปยังจุดหมายใหม่ ดารินทร์ในชุดเดรสสีฟ้าอ่อนเหนือเข่าประดับลายปักรูปนกยูรำแพนถูกหยิบออกมาทาบทับกับตัว สีสันหวานหยดคงช่วยปกปิดความเศร้าหมองที่มีอยู่ภายในใจได้ไม่น้อย หญิงสาวแต่งหน้าอ่อนๆ แม้ว่าวันนี้จะสิ้นเปลืองคอนซีลเลอร์ที่ใช้ปกปิดรอบดวงตาทั้งสองข้างไปเกือบครึ่งหลอดก็ตาม ก็เล่นนอนร้องไห้มาตลอดสองคืนกับสองวัน นับตั้งแต่วันที่เขาพูดความต้องการออกมา หญิงสาวถอนหายใจและยืนสำรวจความเรียบร้อยอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ภายในห้องแต่งตัวอีกครู่ใหญ่ ก่อนที่มือบางจะเอื้อมลงไปหยิบนาฬิกาเรือนสวย ที่ได้รับเป็นของขวัญวันเกิดชิ้นสุดท้ายจากบิดาขึ้นมาผูกที่ข้อมือ

“คุณนิ้งคะ ลุงทดมารอที่ด้านล่างแล้วค่ะ” เสียงป้าแจ่มแม่บ้านเดินเจ้ามาบอกเธอ เวลาเดินเร็วเสียจริง

“ขอบคุณค่ะ”

หญิงสาวรับคำ ก่อนจะหยิบกระเป๋าถือใบสีขาวที่คนเป็นสามีซื้อมาฝากจากฝรั่งเศส เมื่อครั้งที่เขาเดินทางไปติดต่อธุรกิจราวปีก่อน มันเป็นใบที่เธอใช้บ่อยที่สุดเลยก็ว่าได้ รองเท้ารัดส้นความสูงหนึ่งนิ้วคู่เก่งวางอยู่หน้าประตู ดารินทร์รู้สึกใจหายไม่น้อย แต่ความจริงก็ความจริง เธอหรือใครๆ ก็ไม่อาจหลีกหนีไปได้พ้น

ที่ว่าการเขต...

ทุกอย่างผ่านไปรวดเร็วราวกับกระพริบตา หลายต่อหลายครั้งที่เธอเหลือบมองเสี้ยวหน้าของคนเป็นสามี ใบหน้าหล่อเหลาทว่าเรียบเฉยจนเธอเองก็ยากจะคาดเดาว่าเขารู้สึกยินดีหรือยินร้ายกับการหย่าครั้งนี้ เธอก็ท่าทางจะบ้า เขาจะยินร้ายไปทำไมกัน ในเมื่อเราไม่ได้รักกัน

ไม่ใช่สิ... คงเป็นเขาที่ไม่รัก

ส่วนเธอนั้นได้มอบใจให้ชายหนุ่มไปตั้งแต่ได้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมชายคาเดียวกันแล้ว จะว่าเป็นผู้หญิงใจง่ายก็ได้ ก็เธอรักเขาจนหมดใจไม่มีเหลือไว้รักตัวเองสักนิด

“เรียบร้อยแล้วครับ”

เสียงของเจ้าหน้าที่ตรงหน้าเรียกสติหญิงสาวให้กลับคืนเข้าร่องเข้ารอย เธอและเขาได้รับเอกสารสำคัญใบจดทะเบียนการหย่าคนละฉบับ ข้อตกลงในการหย่าครั้งนี้ดารินทร์ได้รับเงินเข้าบัญชีจำนวนหนึ่งร้อยล้านบาททันทีที่เธอจรดปลายปากกาลงบนเอกสาร ประหนึ่งเขาขอซื้ออิสระคืน แม้เธอจะปฏิเสธเพียงใด ทว่าคำนั้นตกหล่นไปราวกับไม่ได้สำคัญ

“เดี๋ยวฉันจะไปส่งเธอที่คอนโด”

เขาบอกเพียงสั้นๆ ก่อนจะลุกจากเก้าอี้เดินนำหญิงสาวออกไปด้านนอก น่าแปลกที่อากาศภายนอกและภายในห้องนั้นเหมือนกันไม่มีผิด มันรู้สึกอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก ทั้งที่วันนี้เป็นวันที่น่ายินดีเพราะเขาได้รับอิสรภาพกลับคืนมาอีกครั้งแต่กลับรู้สึกใจหายอย่างน่าประหลาด หรือเขาชินกับการที่มีบ่วงคล้องตัวมาตลอดสองปีกัน ชายหนุ่มยิ้มที่มุมปาก นึกตลกกับความรู้สึกของตัวเอง

“เดี๋ยวนิ้งกลับเองดีกว่าค่ะ คุณรักษ์เสียเวลามามากแล้ว”

“เอาอย่างนั้นเหรอ” คิ้วเข้มเคลื่อนตัวเข้าหากัน เมื่อหญิงสาวพยักหน้ายืนยัน ขาก็ไม่อยากทำลายความต้องการของเธอ

“ก็ตามใจ”

มือหนาล้วงลงกระเป๋ากางเกงสแล็กส์เนื้อดี เขาคงโล่งใจสินะ ดารินทร์กลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา มือบางจับเอกสารในมือกระชับไว้มั่น ย้ำเตือนกับตัวเองถึงสถานะที่มีต่อกันตอนนี้ แต่เธอไม่อาจบังคับใจที่โหยหาคนตรงหน้าได้เลย ยิ่งรู้ว่านับจากนี้ไปเธอไม่มีสิทธิ์สักนิด หัวใจยิ่งร่ำร้องอย่างหนัก