EP. 07
1035 Words
“นิ้งขอรบกวนอยู่ที่คอนโดของคุณรักษ์สักสองวันได้ไหมคะ นิ้งยังจัดของไม่เสร็จค่ะ”
ตัวเธอเองไม่ได้มีข้าวของมากมาย หากตั้งใจจะจัดจริงๆ ก็คงไม่เกินสามชั่วโมง ก็ไม่รู้ทำไมถึงได้เรียกร้องออกไปอย่างนั้นทั้งที่มันน่าอายสิ้นดี
“แต่ถ้าคุณรักษ์ไม่สะดวก นิ้งจะรีบจัดให้เรียบร้อยตั้งแต่วันนี้เลยค่ะ” คนหน้าบางอย่างเธอถึงกับก้มหน้าลง รู้สึกละอายใจที่ร้องขอออกไปอย่างนั้น
“เอาสิ ไม่ต้องรีบหรอก เสร็จเมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น ว่าแต่เธอจะเอายังไงต่อกับชีวิต” ถ้าเขาไม่เคยถามไถ่เกี่ยวกับเรื่องนี้เลยจะว่าไปก็ดูใจจืดใจดำไม่น้อย
“นิ้งว่าจะไปอยู่ทางเหนือค่ะ บ้านของแม่อยู่ที่เชียงใหม่”
“แต่พ่อของเธอขายบ้านไปแล้วไม่ใช่เหรอ”
เขาก็พอรู้อยู่บ้างว่ากระต๊อบหลังเล็กที่ดารินทร์เคยใช้ชีวิตอยู่กับแม่ตามลำพังนั้น ถูกคนเป็นพ่อขายไปเพียงเพื่อต้องการเอาลูกสาวมาอยู่กับตัวเอง ช่างเป็นพ่อที่ใจร้ายมาก แต่สังคมที่เขาอยู่ล้วนก็ใจร้ายกับลูกกันทั้งนั้น ไม่เว้นแม่แต่มารดาของเขา
“อย่าลืมสิคะ นิ้งเป็นเศรษฐีณีแล้วนะคะ มีเงินตั้งร้อยล้าน ไปหาซื้อที่นิดๆ หน่อยๆ ไม่น่าจะเป็นปัญหาค่ะ”
หญิงสาวตอบเขาออกไปอย่างติดตลก แม้จะฝืนยิ้มกว้างแค่ไหน แต่ก็ไม่อาจปกปิดความเศร้าหมองในดวงตากลมโตคู่นั้นได้ ทรรศภาคย์ยิ้มมุมปาก เขาผ่านโลกมาก่อนเธออย่างน้อยก็เป็นสิบปี อาการเสแสร้งแกล้งหัวเราะมันน่ามองกว่าพวกผู้หญิงที่แกล้งบีบน้ำตาเรียกร้องความสงสารเสียอีก
“เราไม่เคยดินเนอร์กันเลย เธออยากกินอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า เดี๋ยวเย็นนี้ฉันจะพาไป เรียกว่าเลี้ยงอำลาก็ได้”
คนที่ไม่เคยได้รับความเมตตาไม่อาจข่มเก็บรอยยิ้มที่ผุดพรายขึ้นบนใบหน้าได้ ดวงตาเศร้าหมองแปรเปลี่ยนเป็นมีประกายระยิบระยับของความดีใจภายในไม่กี่วินาที หากจะมีคนบอกว่าผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าเป็นอดีตภรรยาคือเด็กสาววัยสิบแปดปีเขาก็เชื่อ
“อะไรก็ได้ค่ะ”
“งั้นเย็นนี้แต่งตัวรอเลย เดี๋ยวฉันจะให้ลุงทดขับรถไปส่งเธอที่ร้าน”
ดารินทร์พยักหน้ารัวเร็ว การพูดคุยจบลงแค่นั้นต่างคนต่างแยกย้าย ดารินทร์นั่งมองเสื้อผ้าและของใช้ที่วางอยู่บนเตียง คิดว่ากระเป๋าใบใหญ่สองใบที่ซื้อมาคงใส่ได้พอดิบพอดี เธอไม่ได้มีข้าวของมากมาย ส่วนพวกของใช้ที่เป็นของแบรนด์เนมที่อดีตสามีซื้อให้คงไม่เอาไป มันไม่ใช่ของเธอตั้งแต่แรก อีกอย่างการกลับไปใช้ชีวิตอยู่กับทุ่งกับไร่คงไม่จำเป็นต้องมีมันอีก ไม่ต้องรักษาหน้าตาของใคร ไม่ต้องนึกถึงวงตระกูลอันมีเกียรติของสามี เสียงถอนหายใจยังคงดังออกมาอย่างต่อเนื่อง แม่บ้านที่ทำความสะอาดอยู่บริเวณนั้นพลอยเหงาหงอยไปด้วย ดารินทร์ไม่ใช่ผู้หญิงเรื่องเยอะ เธอออกจะอยู่อย่างเจียมเนื้อเจียมตัวและเป็นกันเอง ไม่ถือตัวว่าเป็นภรรยาของเจ้านาย เรื่องของคนรวยบางทีคนหาเช้ากินค่ำแบบตนเองก็ไม่เช้าใจมากนักหรอก แต่ถ้าเลือกได้ก็ยังอยากให้ดารินทร์เป็นคุณผู้หญิง แจ่มรีบหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าผ้ากันเปื้อน นางเดินห่างออกไปเพื่อรับสายคนที่โทรมา
“ค่ะ คุณท่าน”
“คุณนิ้งกำลังเก็บกระเป๋าค่ะ แจ่มเห็นคุณนิ้งถือซองเอกสารสีน้ำตาลเข้ามาด้วย แต่ยังไม่มีโอกาสเปิดดูว่าใช่ใบจดทะเบียนหย่าหรือเปล่า ถ้ายังไงแจ่มจะถ่ายรูปส่งไปให้คุณท่านนะคะ”
แจ่มวางสายลง ก่อนจะพรูลมหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย ไม่เข้าใจว่าทำไมคุณหญิงจีรณาถึงไม่ชอบใจดารินทร์ทั้งที่เป็นคนดี
ดารินทร์หยิบชุดเดรสสีแดงสดเป็นชุดเกาะอกรัดรูปความยาวเหนือเข่าเพียงเล็กน้อย เธอมีชุดนี้อยู่ในตู้เสื้อผ้าตั้งแต่วันแรกที่มาใช้ชีวิตในฐานะภรรยาของทรรศภาคย์ แต่ไม่เคยมีโอกาสได้สวมใส่ชุดนี้ เนื่องจากน้อยครั้งมากที่จะได้ออกงานกับสามี อันที่จริงเขาก็ชัดเจนตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เป็นเธอเสียเองที่ไม่เจียมใจเลยสักนิด ดารินทร์ยืนส่องตัวเองในกระจก เม้มริมฝีปากเข้าหากันจนขึ้นเป็นเส้นตรง เมื่อจู่ๆ กระบอกตาก็ร้อนผ่าวขึ้นมา หยาดน้ำอุ่นๆ กำลังจะไหลริน
อีกไม่นานคงหายดีเมื่อเธอได้กลับไปอยู่ในที่ของตัวเอง เวลาจะช่วยเยียวยาทุกอย่าง เสียงถอนหายใจดังขึ้นอีกครั้งก่อนที่มือบางจะหยิบกระเป๋าแบรนด์เนมจากเยอรมัน และรองเท้าที่เข้าชุดกันออกมาสวมใส่ เป็นการทิ้งทวนชีวิตของเจ้าหญิงบนหอยคอยงาช้างเสียที
ด้วยเป็นเย็นวันศุกร์ทำให้รถราติดขนัดแน่นไปหมด อีกทั้งวันนี้ทางกรมอุตุนิยมวิทยาได้ประกาศแจ้งเตือนถึงพายุที่จะพัดผ่านประเทศไทยไปทางพม่า จะทำให้ภาคกลางและภาคตะวันออกมีฝนตกหนัก
“เดี๋ยวผมจะโทรหาคุณรักษ์นะครับ เราอาจจะไปถึงสายเล็กน้อย ไม่คิดว่ารถจะติดขนาดนี้” ดูเอาเถอะ... ขนาดงานเลี้ยงฉลองความเป็นอิสระ สวรรค์เบื้องบนยังไม่เป็นใจเลย
“ค่ะ”
หญิงสาวตอบรับเบาๆ ก่อนจะมองออกไปนอกกระจก ตอนนี้สายฝนเริ่มโปรยลงมาเล็กน้อย รถราขยับได้ทีละนิด รถมอเตอร์ไซค์วิ่งกันให้ขวักไขว่ ต่างเร่งความเร็วเข้าทุกซอกทุกซอยที่จะไปได้ เธอควรตักตวงภาพความวุ่นวายตรงหน้าเอาไว้ เพราะชีวิตต่างจังหวัดคงไม่เจอภาพแบบนี้อีก
- Writer
