ศิรินทร์ถอนใจและแสดงสีหน้าไม่ค่อยดีนัก ทว่าแมทเทียสกลับเอ่ยขึ้น
“ถ้าเดินไม่ไหวพี่จะอุ้มเธอกลับไปที่บ้าน อืม...ไม่มีแผลเลือดออก ข้อเท้าอาจจะแพลง ต้องนั่งพักก่อนอาจดีขึ้น”
“ค่ะพี่”
ศิรินทร์พยักหน้าและโอบแขนรอบคอร่างสูงใหญ่ที่ช้อนร่างนั้นขึ้นไว้ในอ้อมแขนแกร่งก่อนพาเธอกลับไปที่บ้านไม้ ลักษมีวิ่งเข้ามากอดขามารดาและแหงนหน้าขึ้นมองหน้าแม่
“มี๊ขา...คุงน้าเซลีนจะเป็นอะไรมากไหมคะ”
“คงไม่...คิดว่าคงไม่จ้ะ”
“แต่คุงน้าเดินไม่ไหวเลยนะคะ น่าสงสาร โชคดีจังที่ปี๊อยู่ ปี๊ช่วยอุ้มคุงน้าจะได้ไม่ต้องเดินไงฮับ”
ปุนต์พูดด้วยสีหน้าแช่มชื่น เด็กน้อยมองตามร่างของบิดาที่อุ้มคุณน้าใจดีเดินกลับไปที่บ้านด้วยความชื่นชม ลักษณ์นารามองหน้าลูกชายและยิ้มออกมาอย่างจำใจ ปุนต์ยอมรับแมทเทียสเป็นพ่อโดยไร้ข้อแม้ เธอมองเห็นประกายต
