EP. 06
1100 Words
“ขอโทษค่ะ พราวไม่ทันมอง เจ็บตรงไหนหรือเปล่าคะ” เธอรีบขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่ รู้สึกผิดไม่น้อยที่ตัวเองซุ่มซ่ามไม่ทันดูให้ดีเสียก่อน
“ชื่อพราวเหรอครับ ชื่อน่ารักดีเหมาะสมกับรูปร่างหน้าตา”
พิชชาอรไม่พอใจกับสายตาที่มองเธออย่างเสียมารยาท หญิงสาวรีบดึงกระโปรงที่แนบเนื้อออกเมื่อเห็นสายตาคู่นั้นยังมองไม่หยุด
“ถ้าคุณไม่เป็นอะไรแล้ว ขอตัวก่อนนะคะ”
เธอหมุนตัวหมายจะกลับไปที่รถคันหรูที่จอดห่างออกไป หญิงสาวคงเล่นน้ำเพลินจนลืมดูเวลา ท้องฟ้าที่สดใสสีฟ้าสลับขาวเปลี่ยนเป็นมืดมัวสลับสีส้ม แสงสุดท้ายของพระอาทิตย์ที่กำลังจะลาลับขอบฟ้า
“จะรีบไปไหนเหรอครับคนสวย”
คนถามรีบเดินมาขวางหน้าเธอเอาไว้ สายตาโลมเลียที่มองมาเสียมารยาททำให้พิชชาอรเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย แล้วมองเขากลับไปด้วยสายตาเอาเรื่องไม่แพ้กัน
“ขอทางด้วยค่ะ”
“ผมยังไม่รู้จักคุณเลย ไม่อยากทำความรู้จักกับผมหน่อยเหรอครับ”
“ไม่ค่ะ ช่วยหลีกทางด้วยค่ะ” เธอยังคงยืนยันคำเดิม และใช้สายตาไม่พอใจมองกลับไป ทว่าผู้ชายคนนั้นกลับหัวเราะร่วนราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“อย่าเพิ่งอารมณ์เสียสิครับคนสวย คนสวยๆ อย่างคุณยิ้มดีกว่าทำหน้าบึ้งใส่ผมนะครับ ผม... วีรกานต์ครับ เรียกผมว่าวีก็ได้”
วีรกานต์ยื่นมือไปให้หญิงสาว แต่พิชชาอรกลับมองมือนั้นด้วยสายตาว่างเปล่า เธอตวัดดวงตาคู่สวยขึ้นสบตากับคนที่เสียมารยาท ตั้งแต่เกิดมาก็ไม่เคยเจอกับใครที่น่ารังเกียจได้เท่านี้มาก่อน
“ผมอยากรู้จักคุณให้มากกว่านี้ ไปกับผมไหมครับคนสวย แล้วอยากได้อะไรก็บอกได้เลย... ผมยินดีจ่าย”
ถ้อยคำดูถูกทำให้มือบางที่วางอยู่ข้างลำตัวกำเข้าหากันแน่น พิชชาอรสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ บอกกับตัวเองว่าไม่ควรต่อปากกับคนเช่นนี้ เธอเป็นผู้หญิงที่ยืนอยู่ตามลำพังในเวลาที่ท้องฟ้ามืดมน หญิงสาวเลี่ยงที่จะไปอีกทาง แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้รับการปล่อยไปโดยง่าย เพราะวีรกานต์เดินมาขวางทางนั้นเอาไว้
“หลีกไป!”
ไม่ใช่แค่เสียงเท่านั้น แต่ยังมีมือที่แข็งแรงจากด้านหลังผลักวีรกานต์จนล้มคะมำไปข้างหน้าเพราะไม่ทันได้ระวังตัว
“อย่ามาแส่ มึงไม่รู้เหรอว่ากูเป็นใคร!”
เมื่อลุกขึ้นยืนได้วีรกานต์ก็ชี้นิ้วกราดด่าคนที่เข้ามายุ่ง จิณณ์กระชากร่างบางให้มาหลบอยู่ด้านหลัง ก่อนจะสำรวจดูชุดที่บางจนแนบเนื้อเมื่อโดนน้ำทะเลเข้าไปด้วยสายตาไม่พอใจ
“ไม่ทันไรก็ร่านเสน่ห์ไปทั่วเลยนะ”
น้ำเสียงดุดันกดต่ำให้ได้ยินกันแค่สองคน พิชชาอรอยากจะอธิบาย แต่สำหรับเขาเธอก็แค่อากาศที่รู้ว่ามีแต่ไร้ตัวตนพูดไปก็เท่านั้น ยิ่งเห็นสายตาวาวโรจน์สำรวจเรือนร่างที่เปียกชุ่ม หญิงสาวก็ใบหน้าซีดเหลือแค่สองนิ้ว มือบางทำได้แค่ยกปกปิดส่วนที่ล่อแหลมต่อสายตาแม้จะไม่มีประโยชน์เลยสักนิด
“อ้าว... พี่จิณณ์...” วีรกานต์ถึงกับเปลี่ยนสีหน้าและน้ำเสียงเมื่อเห็นใบหน้าคมเข้มนั้นได้ถนัด ที่แท้ก็คนกันเอง
“ผมวีครับพี่... วีหลานชายของคุณหญิงสอางค์ เพื่อนของคุณหญิงจาริณีครับ”
คนอวดเบ่งเมื่อสักครู่รีบแนะนำตัวเมื่อรู้ว่าใครเป็นใคร จิณณ์แค่พยักหน้า เขาไม่ได้สนใจว่าไอ้คนที่มันไร้มารยาทลูกใครหลานใคร
“ขอโทษนะครับ เข้าใจผิดกันนิดหน่อย พี่จิณณ์คงไม่ถือใช่ไหมครับ” วีรกานต์หน้าม้านไปไม่น้อยที่ไม่ได้รับความเป็นมิตรกลับมาสักเท่าไหร่ แต่เขายังเก็บอาการอยู่
“มาเที่ยวหรือมาทำงานครับ”
“มาทำธุระ” คำตอบกระด้างไม่ต่างไปจากใบหน้า
“ถ้าผมรู้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นของพี่จิณณ์ผมคงไม่ยุ่ง เธอไม่ได้บอกว่ามีเจ้าของแล้ว”
วีรกานต์ปรายตามองคนที่ยืนตัวเล็กลีบอยู่ที่เดิม พิชชาอรถึงกับหน้าเสีย หญิงสาวมองวีรกานต์ด้วยสายตาดูถูกดูแคลนถึงความไม่เป็นลูกผู้ชายเอาเสียเลย แต่คำพูดนั้นถูกปัดทิ้งไปทันที เมื่อเจอกับคำพูดที่เสียดแทงหัวใจอย่างจัง
“ก็แค่พนักงานคนหนึ่ง”
พิชชาอรถึงกับเบือนหน้าหันมองไปทางอื่น ด้วยกลัวว่ามีน้ำตาไหลลงมาให้ได้อับอาย
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวก่อน”
“ไว้เจอกันที่กรุงเทพฯ นะครับพี่จิณณ์”
จิณณ์ไม่ได้ตอบรับ เขาหมุนตัวกลับไปที่รถคันหรูโดยมีพิชชาอรเดินตามไปติดๆ วีรกานต์มองคนทั้งคู่อย่างรู้ทัน ลูบปลายคางตัวเองเบาๆ สายตาหื่นกระหายถูกส่งไปที่บั้นทายงามงอนของผู้หญิงที่เพิ่งถูกชิงตัวกลับไปอย่างไม่ปิดบัง นึกเสียดายที่ปล่อยให้เธอหลุดมือไป แต่ไม่มีอะไรที่คนอย่างวีรกานต์อยากได้แล้วไม่ได้
คอยดูเถอะ... เล่นตัวดีนัก จิณณ์สลัดทิ้งเมื่อไหร่ เขาจะรอเสียบแทนทันที จะเอาให้ร้องครางทั้งวันทั้งคืนให้สาสมกับที่ถูกสายตาคู่งามมองเหยียด
“คุณจิณณ์คะ คือพราวไม่ได้...”
พิชชาอรตั้งใจจะอธิบาย หญิงสาวเร่งฝีเท้าตามเขาให้ทันก่อนที่ชายหนุ่มจะขึ้นรถ แต่สายตาดุที่ส่งมายังเธอก็ทำเอาหญิงสาวถึงกับเย็นวาบไปทั้งตัว
“ไม่ต้องพูดอะไร ขึ้นรถ!”
คนรับคำสั่งทำตามอย่างว่าง่าย พิชชาอรลอบมองเสี้ยวหน้าคมคาย ก่อนจะดึงสายตากลับมามองมือตัวเองที่วางอยู่บนตัก ภายในรถเงียบสงัดราวกับไม่มีใคร หากไม่ได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน พิชชาอรแข็งใจหันกลับไปที่ใบหน้าได้รูปอีกครั้ง เธอสังเกตเห็นสันกรามที่บดเข้าหากันจนขึ้นเป็นสันนูน รับรู้ได้ถึงอารมณ์ที่ร้อนระอุ ตัวรถกระชากแรงจนต้องหลับตาปี๋ด้วยความกลัว ภาวนาถึงสิ่งศักดิ์สิทธิ์ให้ช่วยปกป้องคุ้มครองรักษาทั้งตัวเธอและตัวเขาให้ถึงจุดหมายโดยปลอดภัย
- Writer
