บทที่ 8
1240 Words
ข่าวลือที่ว่าอานันทรัพย์ไพศาลกำลังจะล้มละลายในไม่ช้าเป็นที่รู้กันทั่วในแวดวงสังคมที่เรียกว่าไฮโซ เพราะฉะนั้นไม่ง่ายเลยที่คมสันต์จะหาอภิมหาเศรษฐีหนุ่มไร้พันธะมาตบแต่งกับขวัญนรี ต่อให้รวยล้นฟ้าเหลือกินเหลือใช้ยันชาติหน้า ผู้ชายทุกคนต่างก็อยากได้ผู้หญิงที่เพียบพร้อม สวย รวย เก่ง เกื้อหนุนธุรกิจได้กันทั้งนั้น
"เมื่อวานวิเจอเสี่ยเจริญที่งานวันเกิดคุณหญิงฉัตรฉาย"
"ไหนคุณบอกว่าจะไม่ไปไม่ใช่เหรอเหรอถ้าไม่มีเครื่องเพชรชุดใหม่ใส่ไป"
"ทีแรกวิก็ตั้งใจจะไม่ไปนั่นแหละค่ะ ไม่อยากเสวนากับพวกปากหอยปากปู แต่มาคิดดูอีกที วิว่าถ้ายิ่งเก็บตัวเงียบ ดีไม่ดีครอบครัวเราคงถูกนินทาหนักกว่าเดิม ที่สำคัญวิได้ยินมาว่าลูกชายคนเล็กของเสี่ยเจริญเพิ่งกลับจากต่างประเทศด้วย เรียนจบป.โทด้านอสังหาฯ มาเชียวนะคะ"
"คุณเลยคิดจะจับคู่ลูกชายเสี่ยเจริญกับยัยขวัญสินะ" คมสันต์เอ่ยอย่างรู้ทันความคิดของภรรยา
"ค่ะ ทีแรกวิก็คิดแบบนั้น แต่น่าเสียดายที่ตาจิณณ์มีคนรักอยู่แล้ว"
"แล้วคุณจะมาเสียเวลาเล่าให้ผมฟังทำไม" คมสันต์นิ่วหน้า
"คุณอย่าเพิ่งหงุดหงิดไปสิ หัวใจตาจิณณ์ไม่ว่างแล้วก็จริง แต่ก็ไม่ใช่ว่าเราจะดองกับเสี่ยเจริญไม่ได้นี่คะ" วิมาลาคลี่ยิ้มเจ้าเล่ห์ กระเถิบตัวเข้าไปนั่งใกล้สามีมากกว่าเดิม หล่อนวางมือบนอกที่เคยหนั่นแน่นแล้วลูบไล้เบาๆ
"จะดองยังไง เสี่ยเจริญมีลูกชายแค่คนเดียวนะคุณวิ อย่าบอกนะว่า..." พลันสันต์ก็นึกอะไรบางอย่างออก เสี่ยเจริญทำธุรกิจรับเหมาก่อสร้างร่ำรวยเป็นพันล้าน มีลูกชายลูกสาวอย่างละคน เพราะอย่างนั้นทางเดียวที่จะอานันทรัพย์ไพศาลจะเกี่ยวดองกับครอบครัวนี้ได้นั้น เขาต้องยอมให้ขวัญนรีไปเป็นนางบำเรอชายวัยห้าสิบกว่า ไม่สิ ต้องบอกว่าส่งไปเป็นเมียน้อยน่าจะถูกกว่า เพราะเสี่ยเจริญยังไม่ได้หย่ากับเมียที่อายุอานามเท่ากัน แม้จะแยกกันอยู่มานานหลายสิบปีแล้ว เหตุเกิดจากฝ่ายหญิงทนความมักมากของสามีไม่ไหว เสี่ยเจริญเล่นมีเมียน้อยเต็มบ้านเต็มเมือง คนไหนหลงมากหน่อยก็พาเข้าบ้าน เอามานอนกกถึงบนเตียงเมียหลวง
"วิลองเอารูปน้องขวัญให้เสี่ยดู เสี่ยแกถูกใจมาก รับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะใช้หนี้ให้เรา แถมยังจะให้สินสอดเราก้อนหนึ่งไว้ลงทุนทำธุรกิจใหม่ด้วย คุณรีบยกน้องขวัญให้เสี่ยเจริญไปเถอะ ก่อนที่เราจะไม่มีที่ซุกหัวนอนกัน"
คมสันต์ครุ่นคิดหนัก ถึงยังไงขวัญนรีก็เป็นลูกสาวเขา ถ้าเลือกได้เขาก็อยากจะให้ลูกได้คู่ครองดีๆ
"ขอเวลาผมคิดหน่อยแล้วกัน"
"หวังว่าที่ผ่านมาคุณคงไม่ลืมนะคะว่าวิช่วยเหลือคุณไปตั้งเท่าไหร่ ถ้าไม่ใช่เพราะวิเก้าอี้รัฐมนตรี ชาตินี้คุณจะมีปัญญาได้นั่งหรือเปล่า”
เพราะยังหาเจ้าบ่าวการกุศลไม่ได้ ขวัญนรีจึงมีเวลาศึกษาดูใจกับวิษณุพอสมควร จากคืนนั้นมาถึงวันนี้ก็ครบหนึ่งอาทิตย์แล้ว สถานะระหว่างเธอกับหนุ่มรุ่นพี่ในตอนนี้คือคนคุย ทุกเย็นหลังเลิกงาน วิษณุจะมารับเธอไปตระเวนทั่วกรุงเทพฯ เพื่อหาร้านอาหารอร่อยๆ กิน ความคิดที่จะให้เขาเป็นเพียงไม้กันหมาเริ่มเปลี่ยนไปทีละเล็กทีละน้อย เด็กขาดอบอุ่นมาเจอผู้ชายที่ช่างเอาใจใส่ เป็นผู้ใหญ่กว่า มีหรือหัวใจดวงน้อยจะไม่หวั่นไหว
"อร่อยไหม"
"มากกก พี่นุรู้ไหมว่านี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่ขวัญได้กินโอมากาเสะ"
"จริงเหรอ" วิษณุทำหน้าไม่เชื่อ บ้านขวัญนรีใหญ่อย่างกับวัง เป็นถึงลูกสาวอดีตรัฐมนตรีกระทรวงใหญ่ จะไม่มีปัญญากินโอมากาเสะได้ยังไง
"ขวัญไม่เคยกินจริงๆ นะ"
"เป็นไปได้ยังไง บ้านขวัญรวยจะตาย พ่อเป็นอดีตรัฐมนตรี ส่วนแม่ก็เป็นคุณหญิง พูดก็พูดเถอะ แค่สมบัติฝั่งแม่ขวัญคนเดียว พี่ว่าชาตินี้ทั้งชาติขวัญก็ใช้ไม่หมดหรอก" เขาสืบมาหมดแล้วว่าขวัญนรีเป็นลูกเต้าเหล่าใคร
"พี่นุเข้าใจผิดแล้ว ขวัญไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของคุณหญิงวิมาลาสักหน่อย ขวัญเป็นลูกติดพ่อ ที่สำคัญนะขวัญกับแม่เลี้ยงเกลียดกันจะตาย แค่บาทเดียวเขาก็ไม่ให้กระเด็นมาถึงมือขวัญหรอก แล้วตอนนี้บ้านขวัญก็กำลังจะล้มละลายด้วย" บอกอย่างไม่เดือดเนื้อร้อนใจ แล้วคีบอูนิฉ่ำๆ ที่เชฟเพิ่งเสิร์ฟบนจานให้เข้าปาก แอบคาวไปหน่อย แต่ขวัญนรีก็ยังรู้สึกว่ามันอร่อยเหาะอยู่ดี
"เวร...กำลังจะล้มละลายงั้นเหรอ"
"หือ พี่นุว่าไงนะคะ ขวัญได้ยินไม่ชัด" ขวัญนรีผินหน้ามามองคนข้างตัว เพราะการกินแบบโอมากาเสะต้องนั่งเรียงหน้ากระดานหันหน้าเข้าเคาเตอร์ สีหน้าไม่สบอารมณ์เมื่อครู่ของวิษณุจึงรอดพ้นตากลมหมดจดไปได้
"ขวัญเคยนอนกับผู้ชายหรือยัง"
"แค่กๆๆ ทะ...ทำไมจู่ๆ พี่นุถามขวัญแบบนี้ล่ะคะ" อูนิเกือบติดคอ ขวัญนรีสำลักหน้าดำหน้าแดง คาดไม่ถึงว่าคำถามห่ามๆ แบบนี้จะหลุดออกมาจากปากผู้ชายแสนสุภาพ ไม่แน่ใจว่าเชฟได้ยินด้วยหรือไม่ แต่ก็น่าจะได้ยินแหละ เมื่อกี้เธอเห็นมือเชฟชะงักไปนิดขณะแล่ปลา
"พี่ก็แค่อยากรู้ สรุปว่าขวัญเคยหรือไม่เคย" วิษณุคาดคั้น เขาทำหน้าจริงจังเสียจนขวัญนรีต้องตอบด้วยการส่ายศีรษะเบาๆ
“ไม่เคยค่ะ”
"กินเยอะๆ นะ พี่ว่าขวัญผอมไป ดูไม่ค่อยมีน้ำมีนวลเท่าไหร่" วิษณุอารมณ์ดีขึ้นทันตาครั้นประจักษ์ว่าหญิงสาวยังบริสุทธิ์ผุดผ่องอยู่ เขาคีบอาหารในส่วนของตัวเองให้ขวัญนรี คอยพะเน้าพะนอเอาใจตลอดสองชั่วโมงที่นั่งอยู่ในร้านโอมากาเสะและพาหญิงสาวไปเดินช็อปปิงซื้อของเล็กๆ น้อยๆ ในห้างสรรพสินค้าใกล้ๆ
"ทำไมวันนี้พี่นุใจดีกับขวัญจัง" ขวัญนรีเอ่ยเป็นคำแรกทันทีที่สอดตัวเข้ามานั่งในรถ วิษณุกำลังจะขับรถไปส่งเธอที่บ้านเหมือนเคย
"ขวัญอยากน่ารักทำไมก่อน"
"พี่นุปากหวานอะ"
"เคยชิมแล้วเหรอถึงได้รู้ว่าหวาน"
"ขวัญแค่เปรียบเปรย ไม่ได้หมายความว่าปากพี่นุหวานจริงๆ สักหน่อย เอ๊ะ! นี่ไม่ใช่ทางกลับบ้านนี่คะ พี่นุจะพาขวัญไปไหนเหรอ"
"พอดีวันนี้วันเกิดเพื่อนพี่น่ะ เลยจะแวะเอาของขวัญวันเกิดไปให้มันสักหน่อย ไม่นานหรอก ขวัญไปเป็นเพื่อนพี่หน่อยนะ แล้วเดี๋ยวพี่จะรีบไปส่งขวัญที่บ้านก่อนสี่ทุ่ม"
"ก็ได้ค่ะ" รู้สึกตงิดๆ ใจยังไงก็ไม่รู้ แต่คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง เราคงคิดมากไปเอง
- Writer
