จะเรียกว่าเขาหัวดื้อหรือไม่ยอมแพ้ดีล่ะ แววตาเขาสื่อถึงความจริงจังและไม่หวั่นไหว ทุกคำที่เขาพูดล้วนออกมาจากใจจริง
“ฉัน....”
น่าแปลกที่นิตาเองก็ไม่ได้รู้สึกอึดอัดมากขนาดนั้นอาจเพราะพศิณไม่ได้กดดันหรือทำอะไรที่มันเกินขอบเขตไปมากกว่านี้ เธอแค่ไม่อยากให้คนดี ๆ อย่างเขาเสียเวลาไปกับเธอเท่านั้นเอง
“ฉันไม่อยากให้คุณเสียเวลากับฉัน”
“ผมยินดีที่จะรอครับ”
เขายังยืนยันคำเดิมด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและไร้ความลังเลแต่ถึงจะอย่างนั้นก็ไม่ได้มีท่าทีเกินไปกว่านั้น นิตาลอบถอนหายใจเบา ๆ แล้วตัดสินใจบอกไปตรง ๆ
“คุณพศิณคะ ฉันรักสามีของฉันมากแม้เขาจะไม่รักฉันก็ตามที เขาเป็นรักแรกและคงเป็นรักสุดท้ายด้วย ฉันเป็นเพื่อนกับคุณได้ค่ะแต่ถ้ามากกว่านั้นคงไม่มีวันเป็นไปได้”
“.....”
ในตอนนั้นนิตาเห็นประกายความเสียใจในดวงตาอ่อนโยนคู่นั้นก่อนมันจะจางหายไป พร้อมกับรอยยิ้มอบอุ่นที่ส่งมาให้เธอและคำพูดต่อไปของเขาที่ทำนิตารู้ส
