บทที่ 10
ว่าไงนะ? ลูกมาเฟียเหรอ? สิ่งที่ฉันคิดไว้กับสิ่งที่ได้ยินมาเมื่อกี้มันเป็นเรื่องจริงใช่ไหม หรือยังไง
ฉันหันขวับหูผึ่งแบบไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่ได้ยินสักเท่าไหร่นักกับประโยคบอกเล่าที่ถูกพ่นออกมาจากปากของผู้ชายร่างสูงมีรอยสักเต็มคอ ใบหน้าหล่อเหลาแต่แฝงไปด้วยความน่ากลัวซึ่งกำลังยืนอยู่ตรงหน้าของฉันตอนนี้
ใช่แล้ว ผู้ชายที่ฉันได้สรรพนามไว้เมื่อกี้เขาคือคนเดียวกันกับที่ฉันพึ่งสบตาที่ผับก่อนจะออกมา
เขาคือพี่ชายพี่โยธา…
“คนนี้ใช่ไหมที่มึงบอกกูว่าตามจีบมึงอยู่”
“…อืม”
“ก็สวยดีนี่ แล้วมีตรงไหนที่มึงไม่ชอบเขาวะ” พี่ชายพี่โยธาพูดพร้อมกับมองใบหน้าของฉันอย่างสำรวจ
“เธอชื่ออะไร”
“พะพริกไทยค่ะ” ฉันตอบเสียตะกุกตะกัก แอบหวั่นกับสายตาคมดุคู่นั้นที่มองฉัน ก็พี่ชายพี่โยธาตาดุจริงนี่ ตาชั้นเดียวเฉียบคมกับรอยสักเต็มคอ เป็นใครก็ต้องแอบหวั่นทั้งนั้นแหละมึง
“ชื่ออย่างเด็ด กูว่าป๊าต้องชอบแฟนมึงแน่
