บทที่ 13
[Prik thai part]
เช้าวันต่อมา...
ฟึบ!
ฉันเด้งตัวลุกขึ้นมานั่งอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย เป็นการเด้งตัวขึ้นมาแบบงงๆ ก่อนจะใช้สายตากวาดมองไปรอบๆ ห้องที่ฉันนอนอยู่อย่างสงสัย จนกระทั่ง...
ตาเถร!
ฉันยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองทันที เมื่อหันไปมองข้างๆ แล้วก็พบว่ามีผู้ชายนอนคว่ำหน้าหันไปอีกฝั่งนอนอยู่ข้างๆ แล้วพอมองผ่านไปอีกก็เห็นเสื้อผ้ากระจัดกระจายอยู่บนพื้นด้วย และตำแหน่งสุดท้ายที่ฉันจะเลื่อนมาดูก็คือสภาพของฉันใต้ผ้าห่มตอนนี้
ซึ่ง...
กรี๊ดดดดดดด ฉันไม่ได้ฝัน อีบ้า ฉันเสียตัวให้กับพี่โยธาจริงๆ ด้วย เดี๋ยวนะฉันขอรำลึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนก่อนว่ามันเป็นยังไง ทำไมถึงได้พาเราสองคนมาจบที่จุดนี้ได้
โอเค ฉันโมโหที่เขาไม่ไปรับฉันไปเจอพ่อเขา ฉันเลยนั่งแท็กซี่มาหาเขา จากนั้นเขาว่าอะไรนะ อ๋อใช่ เขาไล่ฉันให้ออกไปจากชีวิตของเขา เพราะเขาไม่สนใจฉันถึงแม้ว่าฉันจะเอาตัวเข้าแลก ฉันโมโหใช่ฉันโมโหที่เขาไล่
