บทที่ 3
1605 Words
บทที่ 3
ปลายนิ้วใหญ่แตะลงบนริมฝีปากที่ถูกจูบจากคนที่วิ่งหายเข้าไปในห้องน้ำทันทีที่โดนขโมยจูบไปดื้อๆ ใบหน้าหล่อเหลายังคงอยู่ในอาการตะลึงค้างกับสิ่งที่ถูกกระทำก่อนหน้านี้ไม่หาย จูบแรกที่เขาไม่เคยได้ทำกับใครมาก่อน ตอนนี้มันได้ถูกขโมยโดยผู้หญิงคนหนึ่งที่ตามจีบเขาตลอดไปเสียแล้ว
"หึ" ใบหน้าหล่อเหลายกยิ้มมุมปากขึ้นน้อยๆ ก่อนจะเผยรอยยิ้มที่ค่อยๆ กว้างในเวลาต่อมาอย่างนึกตลกเมื่อนึกถึงสิ่งที่ถูกกระทำไป จากนั้นก็เดินเข้าไปหยิบผ้าห่มผืนใหม่กับหมอนหนึ่งใบเตรียมไปนอนที่โซฟาห้องโถงข้างนอก
เอาจริงๆ การที่มีคนอื่นเข้ามาอาศัยอยู่ในคอนโดเดียวกับเขาอย่างตอนนี้นับว่าเป็นเรื่องแปลกใหม่สำหรับเขามาก เพราะทั้งชีวิตเขาไม่เคยมีแฟนมาก่อนสักคน ไม่เคยเฉียดกายเข้าใกล้ผู้หญิงหรือเรื่องรักใคร่มาก่อน และคอนโดนี้ก็มีเพียงเพื่อนสนิทในกลุ่มแก๊งเท่านั้นที่มานั่งเล่น นั่งทำรายงาน
แต่ตอนนี้ดันมีผู้หญิงใจเด็ดคนนั้นที่ตามจีบเขาไม่เลิกอยู่ด้วย บางครั้งเขาเองก็แอบกลัวว่าเธอจะผลีผลามเข้ามาทำอะไรเขาอีกหรือเปล่า
เพราะถ้าพูดถึงที่ผ่านมาที่ถูกเธอเข้าหาก็แอบน่ากลัวอยู่เหมือนกัน เนื่องจากเธอรุกแรงซะเหลือเกิน
ไลน์!
ตฤณ: เมื่อตอนเย็นมึงแอบอุ้มใครออกมาจากห้องน้ำขึ้นรถไปวะ กูเห็นนะเว้ย
โยธาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูทันทีที่มีข้อความเข้ามาในโทรศัพท์ แต่พอได้เห็นข้อความกับคนที่ส่งมาแล้ว เขาก็แอบลอบถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนทันที ก่อนจะพิมพ์ตอบกลับอย่างเบื่อหน่าย
โยธา: เห็นแล้วก็อย่าเอาไปพูดล่ะ กูขี้เกียจอธิบายโดยเฉพาะกับไอ้แปลน
ตฤณ: ครับ แต่มึงอธิบายให้กูรู้ก่อน ว่ามึงอุ้มใคร
เสียงถอนหายใจดังขึ้นอีกครั้งหลังจากเพื่อนตัวดีอย่างตฤณไม่ยอมจบไปง่ายๆ ซักไซ้ให้เขาตอบไม่เลิก
โยธา: เพื่อนเมียไอ้ทามกับไอ้เธียร
ตฤณ: เย้ดโด่ว เห็นเงียบๆ ไม่เอาเขาแต่แอบไปลักลอบในห้องน้ำจนเขาสลบ มึงนี่มันร้ายนะไอ้โย
โยธา: ลักลอบเหี้ยไรของมึง กูไม่ได้เลวเหมือนมึงนะไอ้ตฤณ น้องเขาเป็นลมเพราะวิ่งหนีหมาที่มึงชอบเอาข้าวไปให้อะ
ตฤณ: ฮะ? วิ่งหนีหมา ไอ้ดำกับไอ้เขียวอะนะ
โยธา: อืม
ตฤณ: หมามันรู้ใจอยากให้พวกมึงสองคนได้ใกล้ชิดกันหรือเปล่า กูว่าใช่ชัวร์ หมามันคงอยากให้น้องพริกไทยได้ใกล้ชิดมึงอะ บุญวาสนาพวกมึงไง แล้วตอนนี้น้องเขาเป็นไงบ้าง มึงไปส่งที่คอนโดเขาแล้วใช่มั้ย
โยธา: คอนโดเขาที่ไหนล่ะ อยู่คอนโดกูเนี่ย น้องเขาไม่อยากกลับยังตกใจอยู่
ตฤณ: หึ เอาวะ มาถึงขั้นนี้แล้วบางครั้งมึงก็ลองเปิดใจให้น้องเขาสักครั้งเถอะวะ แค่เล็กๆ น้อยๆ ก็ไม่เสียหายนะเว้ยไอ้โย เขาก็จีบมึงอยู่คนเดียว อีกอย่างนะ เขาสวยขนาดนั้นมึงยังลีลาอยู่ทำไมว่ะ ยอมเป็นผัวน้องเขาเถอะ
โยธา: ไอ้สัส! ปิดเครื่องแล้วไปนอนเถอะมึง
ส่งข้อความสุดท้ายด้วยสีหน้ารำคาญเสร็จ โยธาก็โยนโทรศัพท์ราคาแพงลงบนโต๊ะเตี้ยตรงหน้าทันที ก่อนจะนั่งดูหนังที่เปิดค้างไว้
เป็นผัวน้องเขาเหรอวะ เรื่องแบบนี้มันใช่เรื่องที่จะเอามาพูดเล่นกันที่ไหน
เขาไม่ใช่ผู้ชายที่จะเอาใครก็ได้มาเป็นเมีย ถึงแม้ว่าเธอจะสวยปานนางฟ้าแต่ตอนนี้เรื่องความรู้สึก เขายังเฉยชากับเธออยู่ เพราะฉะนั้นเขาจะเป็นผัวเธอได้ไง
“เฮ้อ~”
"พริกไม่มีเสื้อเปลี่ยนอะ เลยถือวิสาสะหยิบเสื้อพี่มาใส่ พี่ไม่ว่าอะไรพริกใช่ไหมคะ"
นั่งถอนหายใจอยู่ดีๆ ก็ได้ยินเสียงหวานดังอยู่ตรงประตูห้องนอน สายตาเหนื่อยอ่อนจึงตวัดหันไปดู ก็พบว่าตอนนี้เธอได้เปลี่ยนจากชุดนักศึกษาเป็นเสื้อยืดสีดำตัวโคร่งของเขาเรียบร้อยแล้ว
วินาทีแรกที่ได้เห็นร่างเล็กในชุดเสื้อยืดของเขาแล้ว สิ่งที่เพื่อนพิมพ์มาก่อนหน้านี้กับจูบแรกที่เธอขโมยไปก็ผุดขึ้นมาในหัวทันที จนเขาต้องรีบสลัดภาพพวกนั้นทิ้งแล้วตอบเสียงเรียบกลับไป "ไม่หรอก" จากนั้นก็หันกลับมาดูทีวีต่อ ทางด้านพริกไทยที่ได้ยินเจ้าของเสื้ออนุญาตแล้ว เธอก็ยิ้มดีใจทันทีก่อนจะรีบเดินไปนั่งใกล้คนตัวสูงที่นั่งดูหนังอยู่
"ดูหนังอะไรเหรอคะ พริกดูด้วยได้ไหม"
"ตอนเธอนอนอยู่ พี่สั่งข้าวมาให้อะ ไปกินก่อนสิ" เขาซื้อข้าวมาให้เธอเหรอ ดวงตาคู่สวยแอบมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ พลางดีใจอยู่ไม่น้อยที่เขาใจดีกับเธออย่างนี้ จนอดยื่นหน้าเข้าไปจุ๊บปากอีกฝ่ายที่ไม่ทันได้ตั้งตัวอีกครั้งไม่ได้
จุ๊บ!
"ขอบคุณนะคะ" ว่าจบเธอก็ลุกขึ้นเตรียมจะเดินไปที่โต๊ะอาหารด้านหลังโซฟาที่มีข้าวกล่องของอีกฝ่ายซื้อมาให้วางอยู่
ทว่า...
"เดี๋ยว...คราวหลังขอบคุณอย่างเดียวก็พอ ปากไม่ต้องมาแตะกันก็ได้"
"ทำไมเหรอคะ พี่แอบหวั่นไหวเหรอ" เรียวปากสวยขยับถามพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นด้วยสายตาไม่ยี่หระขณะที่กำลังมองคนที่นั่งอยู่บนโซฟาไปด้วย ซึ่งคนที่นั่งอยู่บนโซฟาก็ยังคงจ้องทีวีไม่วางตาก่อนที่ในที่สุดจะละสายตาจากหน้าจอทีวีหันไปตอบเธอเสียงเรียบ
"...เปล่าหรอก เธอเป็นผู้หญิงพี่เป็นผู้ชาย...เธอจะเสียหายเอา" ตอบเสร็จใบหน้าหล่อเหลาก็หันกลับไปดูทีวีด้วยสีหน้าราบเรียบต่อ ไม่ได้สนใจสีหน้าของอีกฝ่ายที่กำลังกลอกตามองบนใส่เขาหลังจากที่ได้รับคำตอบพวกนั้นสักนิด
"ถ้าพี่กลัวว่าพริกจะเสียหาย พี่ก็มาเป็นแฟนพริกสิคะ เราจะแตะปากวันละร้อยครั้งก็ได้"
"ไปนั่งกินข้าวเถอะ กินเสร็จก็เข้าไปนอนได้เลย"
"เหอะ! พริกชักจะทนไม่ไหวแล้วนะพี่โยธา พริกไม่สวยเหรอพี่ถึงได้ไม่สนใจพริกอะ พี่ดูนี่นะ..."
ร่างเล็กเดินไปนั่งตักจับใบหน้าหล่อเหลาให้จ้องหน้าเธอนิ่ง ขณะที่เธอเองก็สบตาราบเรียบนั่นอย่างจริงจัง "พี่ดูสิ แล้วพี่บอกพริกมาว่าบนใบหน้าพริกมันมีจุดไหนที่ไม่เข้าตาพี่บ้าง พริกจะได้บินข้ามน้ำข้ามทะเลไปให้หมอแก้ให้ถูกใจพี่ พี่จะได้สนใจพริกบ้าง"
"เลิกเล่นแล้วไปกินข้าวซะ ไม่งั้นพี่จะไปส่งเธอที่คอนโด" ปากว่าพร้อมสบตานิ่งขณะที่มือก็ยกร่างกายของคนบนตักวางลงข้างๆ ไปด้วย แต่ยิ่งเจ้าของตักแสดงท่าทีเฉยชาต่อเธอมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งรู้สึกหงุดหงิดมากขึ้นเท่านั้น จนสุดท้ายเธอก็พรวดพราดขึ้นไปนั่งตักของเขาอีกครั้งจากนั้นก็ทำในสิ่งที่อีกฝ่ายเพิ่งตำหนิเธอไปเมื่อครู่อีกครั้ง
ทว่าคราวนี้มันกลับแตกต่างไปจากเดิม เพราะมันไม่ใช่เพียงแค่ปากกับปากแตะกันเบาๆ อย่างก่อนหน้านี้ แต่รอบนี้มันกลับเป็นการจูบปากที่เร่าร้อนมากกว่าแตะกันเบาๆ เสียอีก แถมคนที่เป็นฝ่ายรุกอย่างพริกไทยก็พยายามจะจูบและรุกล้ำเข้าไปในโพรงปากอีกฝ่ายให้ได้ด้วย จนคนถูกจู่โจมอย่างโยธาถึงกับต้องจับไหล่เล็กผละออกสีหน้าขึงขัง
"ทำบ้าอะไรของเธอวะ"
"แล้วพี่โง่มากหรือไงถึงไม่รู้ว่าเมื่อกี้คือการจูบ"
"รู้...แต่เธอเป็นบ้าอะไรอยู่ดีๆ ก็ขึ้นมาจูบพี่"
"เป็นบ้าอะไรไม่รู้แหละ แต่พริกหงุดหงิดพี่ที่สุดเลยรู้ตัวปะ พี่เป็นอะไรนักหนาอะถึงได้ชอบไล่พริกจัง”
หมับ!
“มองตาพริกแล้วก็ตอบห้ามหันหน้าหนี” มือเล็กตะปบแก้มทั้งสองข้างรั้งไว้ไม่ให้หันหนีทันทีที่อีกฝ่ายทำท่าเหมือนจะเบือนหน้าไปทางอื่น
เธอไม่ยอมให้เขาชิงหนีคำถามของเธอหรอกนะ
พรึบ!
“หยุดได้แล้วพริก ก่อนที่พี่จะหมดความอดทนกับเธอแล้วโยนเธอลงไปข้างล่างแทน” เสียงเข้มว่าพลางดึงมือเล็กออกจากแก้มทั้งสองข้างพร้อมจ้องตาดุอย่างที่ไม่เคยใช้จ้องใครมาก่อนนอกจากนักศึกษาปีหนึ่งในห้องเชียร์
ปกติเขาไม่ค่อยแสดงท่าทีขึงขังกับใครแบบนี้เท่าไหร่และน้อยคนนักที่จะได้เห็นมุมนี้ของเขา ส่วนใหญ่คนจะชินกับภาพลักษณ์ที่ดูนิ่งแต่อ่อนโยนของเขามากกว่า
แต่คืนนี้…
“ถ้าพี่ทำก็ป่าเถื่อนเกินคนแล้วพี่โยธา”
พรึบ
ตุบ!
“อั๊ก!”
สิ้นสุดเสียงเล็กตอบกลับร่างสูงก็ลุกขึ้นปล่อยให้คนบนตักร่วงหล่นลงบนพื้นตรงหน้าทันที ก่อนจะเดินผ่านไม่สนใจสีหน้าเหยเกของอีกฝ่ายหน้าตาเฉย
- Writer
