บทที่21
"พี่โยธา! อะไรของพี่เนี่ย มาห่วงนมพริกทำไมเล่า" ฉันอยากจะบ้าตายกับความซึนของพี่โยธา แล้วยังไม่หยุดอีก...สายตานะยังไม่หยุดมองนมฉันอีก
"พี่หยุดมองนมพริกก่อนเถอะ จะมองอะไรนักหนา"
"กลัวเจ็บไง กระแทกลงมาเมื่อกี้ไม่ใช่เบาสักหน่อย"
"แต่ปากพริกเหมือนจะแตก ห่วงปากพริกก่อนไหม" ปกติเวลาที่คนเราเขาเกิดอุบัติเหตุแบบไม่คาดคิดแบบนี้ เขาจะมีอาการอีกแบบหนึ่งหรือเปล่า อย่างเช่นเขินจนทำตัวไม่ถูก หรือมองหน้ากันไม่ติดอะ แต่ตัดภาพมาที่พี่โยธา เขาไม่ได้มีอาการเหล่านั้นเลย ห่วงฉันอย่างเดียว คือห่วงนมของฉัน
คืออย่างนี้นะ นี่นมจริงถึงจะใหญ่มากไปหน่อยไม่สมกับที่เป็นของจริงก็เถอะ แต่มันคือนมจริงที่แม่ให้มา ไม่ต้องห่วงว่ามันจะแตก เออก็มีบ้างที่เจ็บจนสะอึกแต่มันไม่แตกไง!
ฮ่วย! กูสูน กูเป็นสูนๆ
ห่วงผิดจุด ฉันละเหนื่อย
"ก็สังเกตแล้วว่ามันไม่แตกเลยเป็นห่วงหน้าอกเธอว่าจะเจ็บไหม"
เอ๋อ...เอ้า กลายเป็นกูไปไม่
