บทที่22
ฉันจะทำยังไงต่อดี ความรู้สึกตอนนี้มันกู้ไม่กลับแล้ว มันรู้สึกปั่นป่วนแบบที่อธิบายไม่ถูกเลยละ แถมใบหน้าตอนนี้ก็ยังรู้สึกเห่อร้อนไปทั้งหน้าอีกด้วย แล้วไหนจะท้องน้อยที่มีอาการวาบหวิวไม่หายนี่อีก
โอ้ยอยากจะบ้าตายวันละลายๆ รอบ
เอาจริงๆ เลยนะนี่ฉันชักศึกเข้าบ้านตัวเองชัดๆ เลย
“พี่โยธา…” ฉันเรียกชื่อคนตรงหน้าไว้แล้วเงียบไปสักพัก
ที่เงียบเนี่ยไม่ใช่อะไรหรอกนะ ฉันไม่รู้จะจัดการกับตัวเองยังไงดี คือตอนนี้มันมีสองความรู้สึก ด้านหนึ่งคือมันกำลังมีความสุข ส่วนอีกด้านหนึ่งคือมันกำลังหยุมหัวของฉันแล้วพูดว่า ‘มีสติ มีสติ อย่าใจอ่อน’ ได้ยินซ้ำไปซ้ำมาจนฉันเริ่มหลอนต้องสะบัดหัวตัวเองอะ
มันเป็นแบบนั้นจริงๆ และมันก็ไม่ดีแน่ถ้าฉันเผลอเก็บอาการพวกนี้ต่อหน้าพี่โยธาไม่อยู่ เขาจะดูออกเอาได้ว่าฉันกำลังขมความหวั่นไหวของตัวเอง
“พริกไปเข้าห้องนอนก่อนนะ” สุดท้ายฉันเลยต้องขอตัวเข้าห้องนอนก่อน
คือมันอยู่ต่อ
