เธอทำพลาดไปแล้วพี่บัวลอย!
1141 Words
“ฉันจำหน้าเธอได้” เขาพึมพำตอบมา
ฉิบ! เขาจำได้แบบนี้เธอก็ตายน่ะสิ
“แต่เธอชื่ออะไรนะ?”
เอ๊ะ! ถ้อยคำของเขาทำให้เอิงเอยยิ่งแน่ใจว่าการที่คืนนั้นเขาถูกพวกคนร้ายรุมตี และถูกเธอซัดซ้ำจนหมดสติไปนานขนาดนี้ สมองของเขาอาจจะไม่ปกติ หรือเรียกง่าย ๆ ว่าเขาคนนี้มีแนวโน้มที่จะเป็น ‘ผู้ป่วยความจำเสื่อม’ โป๊ะเช๊ะ! เธออาจจะมีหนทางรอดแล้วล่ะ
พระเจ้า! นี่เปรียบเสมือนแสงสว่างของเธอเลยนี่นา ถ้าเขาจำเหตุการณ์ร้าย ๆ ในคืนนั้นไม่ได้ เธอก็สามารถป้อนข้อมูลใหม่เพื่อรักษาชีวิตน้อย ๆ ของตัวเองเอาไว้ไงล่ะ นี่มันเหมือนในหนังเลย พระเอกความจำเสื่อมที่บังเอิญมาอาศัยอยู่กับนางเอกคนสวยและแสนดี ไม่ใช่ ๆ ป่าเถื่อนอย่างหมอนี่ไม่ใช่พระเอกแน่ แต่ใด ๆ ผู้หญิงที่สวยและมีโชคอย่างเธออาจจะมีหนทางอยู่ร่วมกับตัวร้ายลุคอันตรายคนนี้ไปสักระยะ
บ้าเอ้ย! แค่คิดก็อยากจะร้องไห้แล้ว เธอมีทางรอดแล้วสิ!
“ฮึก! ถามแบบนี้ฉันเสียใจนะคะ” เอิงเอยสะอื้นแล้วค่อย ๆ ช้อนดวงตากลมรื้นไปด้วยม่านน้ำตาขึ้นมองสบกับนัยน์ตาสีแปลกของเขาเป็นครั้งแรก ยอมรับว่าแทบผงะเลยล่ะ คนบ้าอะไรขนาดมองมาเฉย ๆ ยังเหมือนฆาตรกรโรคจิตที่พร้อมสังหารเหยื่อแบบนี้ล่ะ พูดไม่ออกเลยแฮะ เล่นเปิดดราม่าไปแบบนั้น แล้วเธอต้องพูดอะไรต่อล่ะ
“ทำไมเธอต้องเสียใจด้วย”
“ก็...” ก็อะไรล่ะ! คิดสิยัยเอิงเอย งัดมันสมองอันชาญฉลาดของเธอออกมาหาคำตอบให้เขาเดี๋ยวนี้ Now!
“ทำไมก็...?” เขาถามย้ำและเริ่มยกเข็มอันเดิมขึ้นมา ไอ้บ้านี้เอะอะก็จะทำร้ายกันให้ได้เลยเหรอ รอเธอคิดก่อนสิยะ!
“เธอคิดนานไป” ชายหนุ่มว่าเสียงขุ่น แล้วจ่อปลายเข็มลงต่ำ ผู้หญิงคนนี้ท่าทางปลิ้นปล้อนไม่รู้ว่าที่พูดมานั้นจริงเท็จแค่ไหน ที่สำคัญคือในหัวของเขาหลังจากฟื้นคืนสติมันช่างว่างเปล่าเหลือเกิน เกิดอะไรขึ้นทำไมเขาถึงนึกเรื่องราวก่อนหน้านี้ไม่ได้เลย
“ใจเย็น ๆ นะ ฉันอธิบายได้” การกระทำของเขาทำให้เธอหลับตาปี๋ทันที เนื้อตัวมันสั่นเทิ้มไปหมดแล้ว ขอคิดก่อนสิ!
“ฉันไม่ว่างฟังเธอพล่าม รีบพูดก่อนที่ฉันจะแทงเข็มนี่ดีกว่า”
“ก็เพราะว่าคุณถามชื่อฉันไงคะ ฮึก! คุณถามชื่อคนที่เป็น ‘ว่าที่ภรรยา’ ได้ยังไง!” ความหวาดกลัวทำให้เอิงเอยโพล่งออกไปรวดเดียวราวคนเสียสติ และนั่นทำเอาคนฟังถึงกับทำเข็มน้ำยาเช็ดกระจกร่วงหลุดจากมือ นั่นมันอาการอะไรของเขาน่ะ ช็อคไปเลยเหรอ?
“ว่าที่ภรรยา...เธอเนี่ยนะ?” ชายหนุ่มพึมพำแล้วมองจ้องหน้าเธอนิ่ง ยัยผู้หญิงตัวเตี้ยแค่คืบเหมือนเด็กยังไม่หย่านมแม่นี่น่ะเหรอว่าที่ภรรยาของเขา มันจะเป็นไปได้ยังไง ถึงตอนนี้ในหัวจะว่างเปล่าแค่ไหน แต่ผู้หญิงบ้าน ๆ ที่ไร้แรงดึงดูดทางเพศนี่ไม่มีทางข้องเกี่ยวกับเขาแน่
“อ่า...ว่าที่ภรรยาค่ะ” เธองึมงำเสียงเบา แม่ง! ยัยเอิงเอย...ยัยสมองหมากะโหลกกะลาเธอพูดบ้าอะไรออกไปเนี่ย! เหตุผลล้านแปดพันเก้าทำไมไม่พูด ดันบอกว่าเป็นว่าที่ภรรยาของไอ้จิตป่วยเนี่ยนะ นี่มันไม่ต่างกับการเอาคอไปพาดบนเขียงเลย
“แต่ฉันจำไม่ได้” เขาพึมพำออกมาแล้วยกมือขึ้นบีบขมับตัวเอง สายตาก็มองจ้องมายังเธอไม่วาง แหงล่ะ! เพราะเขากับเธอไม่ได้มีความสัมพันธ์แบบนั้นมาตั้งแต่แรกไง เธอทำพลาดไปแล้วพี่บัวลอย!
“คุณบอกว่าจำฉันไม่ได้ แล้วคุณจำชื่อตัวเองได้ไหมคะ” หญิงสาวย้อนถามคนที่ตวัดสายตาดุดันมามองกันทันที ก่อนที่เขาจะปรี่เข้ามาคว้าปลายคางของเธอไว้แน่น อะไรอีกเนี่ย เกิดบ้าอะไรขึ้นมาอีก!
“อื้อ! มันเจ็บนะ ฉันไม่ถามก็ได้ พักผ่อนไหม หลับสักสามตื่น ช่วยอย่าเกรี้ยวกราดได้ไหม ฉันเจ็บไปหมดแล้ว แผลที่คอมันต้องรักษานะ ขอล่ะปล่อยฉันเถอะนะ” เธออ้อนวอนด้วยเสียงสั่นเทา เลือดที่คอยังคงซึมออกมาอยู่เลย ร่างกายที่โดนเขากระชากลากถูก็เจ็บไปหมด
“เหอะ!”
พอเห็นหญิงสาวอ้อนวอนด้วยนัยน์ตาสั่นระริกราวหวาดกลัวเขาเสียขนาดนั้น พันเพลิงจึงยอมคลายแรงมือลง บางทีเขาอาจจะต้องใจเย็นกว่านี้ แล้วค่อย ๆ คิดย้อนกลับไปว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่
“คะ...คุณช่วยแก้มัดให้ฉันได้ไหมคะ เลือดฉันเหมือนจะไม่เดินแล้ว ฮึก! ดูมือฉันสิซีดยิ่งกว่าไก่ตรุษจีนอีก ฉันกำลังจะซีด” เอิงเอยอ้อมแอ้มถามเขาอย่างหวาด ๆ พร้อมแบมือให้เขาดู ตอนนี้มือเธอมันเริ่มซีดแล้วนะ เขามัดเธอแน่นมากเลย คิดจะฆ่ากันจริง ๆ สินะ
“โทษที แต่ดูเหมือนว่าฉันจะจำอะไรไม่ได้ ในหัวมันมีแต่หน้าเธอเต็มไปหมดก็จริง แต่ฉันคิดชื่อเธอไม่ออกเลย” คนที่กำลังแกะสายน้ำเกลือออกให้เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนลง นั่นทำให้หญิงสาวช้อนสายตาขึ้นมองหน้าเขา มันไม่แปลกที่เขาจะไม่รู้ชื่อเธอ เพราะเธอและเขาไม่รู้จักกัน แต่ที่เขาพูดว่าจำหน้าเธอได้นั้นคงไม่ได้หมายความว่าจำหน้าคนที่ซัดเขาได้หรอกใช่ไหม ขออย่าให้ความทรงจำเดียวในตอนนี้ของเขา คือภาพที่เธอง้างพลั่วซัดหัวเขาราวฆาตรกรต่อเนื่องในหนังทีเถอะ สาธุ!
“มะ...ไม่เป็นไรนะคะ คุณจำชื่อฉันไม่ได้ฉันก็แค่บอกคุณดีไหม?” เธอว่า ทำให้เขามองสบตากันนิ่ง สายตาพร้อมบวกนั่นมันอะไรอีกล่ะ
“งั้นเธอชื่ออะไร” เสียงเรียบย้อนถาม
“ฉันเอิงเอยค่ะ คุณเรียกฉันว่าเอย...ก็ได้” เธอแนะนำตัว
“แล้วฉันชื่ออะไร?” ทว่าคำถามถัดมาทำให้เอิงเอยได้แต่ชะงักไป นั่นสิเขาชื่ออะไรล่ะเนี่ย เธอไม่รู้ชื่อของเขานี่นา...งานเข้า!
“คุณ...” สุดท้ายการแถของเธอก็เข้าสู่ทางตันแล้วสินะ ไม่ต้องไปพูดเรื่องป้อนข้อมูลใหม่เลย ตอนนี้เธอน่าจะใกล้โดนฝังจริง ๆ แล้ว
- Writer
