Chapter 4
2101 Words
Emilia’s POV
Marahan kong ginalaw ang aking katawan. Kasabay ng paggalaw kong iyon ay ang dahan—dahan kong paggulong sa malambot na hinihigaan kong kama.
Hindi ko muna binuksan ang aking mga mata. Nasaan na ba ako? The last time I remember is that I was in the middle of the road—suddenly fainted.
Am I in the hospital? Paano ako nakarating dito?
Habang nakapikit pa ang mga mata ay marahan kong hinawakan ang aking noo saka dahan—dahan na itong hinipo—hipo. Hindi ko maipaliwanag ang aking nararamdaman ngayon. Parang nahihilo na ewan. Hindi ko alam…
Mula sa magkakapikit ay marahan kong binuksan ang aking mga mata. Muntik na akong mabulunan sa sarili kong laway nang mapansin ang malawak na kuwarto kung nasaan ako ngayon.
What the heck! Akala ko ba ay nasa hospital ako? Ano ang ginawa ko rito?
Dahil sa matinding pagkagulat ay hindi na ako nag—aksaya pa ng oras at kaagad ko na ring nilisan ang kama na hinihigaan ko ngayon. It was soft and classy bed. Alam kong hind ito basta—basta kuwarto lang. Buong akala ko ay nasa hospital ako but knowing the place where am I right now? Hindi ito pang—hospital! Dito pa lang sa loob ng kuwarto ay parang nasa mansion na ako.
Or maybe? Am I in the mansion?
Kaninong mansion?
Muntik na akong mawalan ng balance nang tumayo ako. Where am I? Kaninong bahay ba ito?
“Bawal ka raw pong lumabas sabi ni sir,” ang isang ginang ang siyang unang bumungad sa akin nang akmang hahawakan ko na sa ang door knob nitong kuwarto. Sa sobrang gulat ay muntik ko na siyang maitulak. Buti na lang at napigilan ko ang aking sarili.
Mas lalo lang kumunot ang aking noon ang marinig ko ang sinabi ng ginang na ito. Mula sa kaniyang kamay ay binalingan ko siya ng tingin.
“S—Sir? Where am I?” kunot noo kong tanong sa kaniya. Mula sa kaniyang mga mata ay mabilis akong bumaling sa kaniyang mga kamay kung saan hawak—hawak pa niya ang pagkain na dal anito. “Saka sinong sir and tinutukoy mo? Pwede ko kayong kasuhan sa ginawa ninyong ‘to sa akin!” dahil na rin siguro sa ini kaya ko sinabi ang mga katatagan na iyon.
Sino ba sila at bakit bigla na lang nila akong dinala sa lugar na ito? Seryoso ba sila sa ginawa nila?
Hinayaan ko na lang muna siyang tuluyang makapasok sa kuwarto. Kaagad niyang muling sinara ang pinto saka tuluyan nang pumasok at nilapag ang dala nitong pagkain sa mesa sa gilid ng kama.
“Kumain ka muna, hija. Alam kong hindi pa tuluyang bumalik ang iyong lakas. Nagdala ako ng prutas at malulusog na pagkain. Ubusin mo ito,” sambit nito kasabay ang pagharap sa akin.
“Really? Ano ba ang balak ninyo sa akin? Saka paano ko kakainin ang pagkain na bigay ng taong hindi ko naman kilala? Saka baka may lason iyan o kahit ano ano na maaaring makakasama sa aking kalusugan. Mahira—”
“Are you sure you don’t know me?”
Isang baritonong boses ang nagpapapigil sa aking pagbigkas. Habang nakatingin sa ginang na nasa aking harapan ay pansin ko ang mabilisang pagbaling ng tingin niya mula sa aking likuran.
Kaagad akong napalunok ng aking laway. Hindi mawari kung bakit iba ang epekto sa akin ng boses na iyon. That voice was wrapped with a bossy tone!
“W—who are you?” ni pati pagbikas ko ay parang malimit ko na ring magawa.
Pansin ko ang paglipat ng tingin ng ginang mula sa aking likuran pabalik sa aking mga mata. Kaagad rin itong yumuko saka tuluyan na rin lumisan sa aking harapan. Ilang segundo pa ang lumipas nang marinig ko ang malakas na tunog ng pintuan na alam kong tunog iyon ng pagsara ng pinto nitong kuwarto.
Did he leave already? O nasa likuran ko pa rin siya? Ano na ang sasabihin ko ngayon?
“Do I know you?” tanong ko. Hindi ko man tanaw pero alam kong nasa likuran ko pa rin siya. Lalo pa ngayong naamoy ko ang panlalaki niyang pabango.
This scent is quite familiar…
“Well, I can’t blame you for not remembering me. You fainted from the last time we had our first…” huminto siya sa pagsasalita. “Or shall I say, from the first night of your paid service.”
Mula sa pagiging kabado at panginginig ng aking katawan ay bigla na lang na napalitan ng matinding galit ang nararamdaman ko ngayon.
“You jerk!” mabilis kong sigaw saka mabilis na bumaling mula sa aking likuran.
Now, I can clearly see his whole-body posture. My eyes first went to his foot and slowly leads up towards his head. Seryoso lang siyang nakatingin sa akin na animo’y anumang oras ay lalamunin na niya ako rito sa kaniyang harapan.
“You don’t remember this place? This is where we booth shared ou—”
“Wala akong pakialam kung sino ka! Kung may nangyari ba sa atin o wala. Alam mo kung ano ang maari kong gawin ngayon?” huminto ako kasabay ng paghugot ng malalim na hininga. “Iyon ay ang kasuhan ka! Alam mo ba na isang malaking kasalanan sa batas ang pagdukot ng sino man nang walang pahintulot o sapilitan?” inis ang siyang bumabalot sa aking boses sa puntong ito.
Ngumiti lang ito kasabay pag-iwas ng tingin sa akin. Pansin kong wala man lang na bahid ng takot ang namuo sa kaniyang mukha.
“Watch your words, Miss. Sigurado ka ba sa sinasabi mo?” mayabang nitong tanong sa akin.
Mula sa kaniyang mukha ay kusang bumaba ang aking tingin sa kaniyang tingin. Hindi ko alam kung anong meron sa aking mga mata at kusa itong huminto sa gitnang bahagi ng kaniyang katawan.
Ngayon ko lang napansin na isang manipis na pajama lang pala ang suot niya ngayon. Napalunok ako ng sarili kong laway saka mabilis na umiwas ng tingin doon. Sa halip na tingnan siya ay sa kung saang parte nitong kuwarto ko binaling ang aking paningin.
Bakit ka naiilang, Emilia? Hindi ba at dapat galit ka ngayon sa harapan ng lalaking ito?
“Please, just let me leave at huwag na huwag mo na akong balikan o subukang kausapin. Let’s just forget everything happed between us,” mahinahon na ang aking boses sa mga sandaling ito.
“How can I forget it, hmmm?” sambit nito sa akin. Hindi man sa kaniya nakabaling ang aking mga tingin pero alam kong unti—unti itong humakbang papalapit sa kinatatayuan ko. “How? You fainted the last time yet getting paid the exact amount,” hindi ko alam kung ano itong pinagsasabi niya. Mula sa kung saan ay marahan kong binalik ang mga tingin ko sa kaniyang mga mata.
Sa sandaling ito ay marahan akong humakbang paatras. Lalo pa ngayong nanatili pa rin siyang humahakbang papalapit sa akin.
Bababaliw na ba siya?
“A—ano ang ginagawa mo?” hindi ko alam kung bakit bigla na lang na bumalot ang takot sa aking katawan.
Dapat ako itong galit Dapat ako itong matapang dahil ako ang biktima rito!
“You’re not working well baby yet getting paid regularly. Ano sa tingin mo ang ginagawa ko?” sa sandaling ito ay pansin ko na ang biglang pagbabago ng tono ng kaniyang boses. Hindi ako siguro sa napapansin ko ngayon but it seems like he’s seeking for something.
Lord, please ikaw na ang bahala sa akin. Ikaw na ang bahala sa kaligtasan ko laban sa baliw ng lalaking ito.
Sa sandaling ito ay tuluyan na siyang nakalapit sa akin. Patuloy pa rin ang pag-atras ko hanggang sa hindi ko na magawang igalaw ang aking paa dahil tuluyan ko nang naaabot ang pinakasulok na parte nitong kuwarto.
Napasandal na lang ako ng pader. Hindi ko siya iniwasan ng tingin, para na rin malaman kung ano man ang susunod niyang mga hakbang—at baka kaya ko pang umilag sa kaniya.
“Now,” pagpapatuloy na sambit nito sa akin. Dahil sa lapit ng aming katawan ay naamoy ko na ang kaniyang hininga. His manly breath made the nervousness completely filled in my entire body. “I am seeking the unpaid service of yours, Miss. Normal lang naman siguro iyon sa isang costumer, hindi ba? To value our money that we are paying for?” pagpapatuloy pa nito.
Mula sa aking mga mata ay pansin ko ang marahan na pagbaba nito sa aking labi. Ilang segundo siyang nanatili roon bago bumaling muli sa dating posisyon ng kaniyang tingin— mula sa aking mga mata.
Napalunok ako ng sarili kong laway. Hindi ko alam kung ano ang isasagot ko sa mga sandaling ito. Sa kabila ng mga sinabi niya ay hindi ko alam kung saang banda ba roon ako nararapat sumagot.
At mas lalong hindi ko alam kung paano ko ipagtanggol ang sarili ko.
Ito na ba? Ito na ba ang sinasabi nilang karma sa ginawa ko?
Akala ko ba ay tuluyan ko nang makalimutan ang makasalanang gabi na iyon? Akala ko ba ay mababaon ko na iyon sa limot at linisin ang aking konsensya?
Pero paano ko ‘yon magawa gayong parang kusa akong pinapabalik ng tadhana sa desisyon na hindi ko dapat ginawa.
“S—sorry kung,” ang tanging katatagang lumabas sa aking bibig. Umiwas ako ng tingin sa kaniya. Hindi ko alam kung tama ba itong sasabihin ko pero this is the only way I find to save myself from this crazy man. Humugot ako ng malalim na hininga saka muli siyang binalingan ngg tiingin. “Sorry if I made you unsatisfied with my service,” inangat ko ang aking kilay para magmukha akong palaban at para na rin maitago ko ang kaba at takot sa aking katawan. “But I don’t want to do any transaction from you. Kung gusto mo, I can give your money back as r****d for what-so-called unexecuted paid service of mine.” Matapang kong pagpapatuloy.
Akala niya siya lang itong may karapatan na magyabang. Habang buhay ako ay hindi ko ibababa ang badera ko. Lalo na sa mayabang na lalaking ito!
“Tsk,” ang tanging lumabas sa kaniyang bibig kasabay ang pagngiti nito na alam kong hindi nagustuhan ang inasta ko.
His jaw cracked from disapproval…
“I am pretty sure you already spent all of it. Saka ayaw mo nun? I am giving you the chance to experience the moment you have once missed,” sambit nito habang binabalot ng matinding lakas ng loob ang kaniyang boses. Mas lalo lang niyang iginiit ang kaniyang katawan papalapit sa akin dahilan para maramdaman ko ang parang namumulok na partes a gitna ng kaniyang—
Common, Emilia! Do something! This man is doing something against your dignity!
“Don’t worry, I won’t let you do the r****d nor ask any consequences. Just give me the undone service and I even pay you not just double but triple from the regular price. Or you may drop your price, baby and I can pay for it,” sa sandaling ito ay unti—unti ko na ring naramdaman ang unti—unting paggalaw ng kaniyang kamay mula sa pader pababa sa aking buhok. Marahan niyang hinawi ang mga takas na buhok mula sa aking tainga. He then slowly moves his caress down to my chin. From my eyes, he slowly put his vision to my lips.
“Shall we?” tanong nitong muli sa akin.
Sa hindi mabilang na pagkakataon ay muli na naman akong napalunok ng aking laway.
Bakit sa dinami—daming babae na pwede niyang alukin ay ako pa?
Alam ko naming hindi ako ang unang babaeng hiningan niya ng serbisyo. Alam kong maraming beses na siyang bumili ng serbisyo pero bakit ako?
Saka isang linggo na naman ang nakalipas. Bakit pinilit pa rin niyang balikan ang bagay na alam kong matagal nang nangyari. Pwede naman siyang mag—request ng lang ng ibang babaeng makakasama niya gayong hindi ko naman pala nagawa nang maayos ang trabaho ko noong gabing iyon.
Saka kasalanan ko ba ‘yon? Wala naman sigurong babaeng hindi hihimatayin lalo pa at alam mong unang beses mo iyon gagawin sa buong buhay mo.
Kasabay ng pagbaba ng kaniyang kamay sa aking leeg ang lalong paggalaw ng kaniyang katawan papalapit pa sa akin. I can even feel his manly -built body. The wooden-like thing inside his thin pants.
Oh, God. Please enlighten this man in front of me.
Paano ko ba siya matatakasan?
- Writer
