“ท่านพี่กล่าวหาข้าเกินไปแล้ว ข้าไม่ได้หมกมุ่นเสียหน่อย” นางไม่รู้จะพูดอย่างไรต่อเพราะดวงตาคมกริบแฝงแววเจ้าเล่ห์นั้นบอกว่าไม่เชื่อที่นางพูด “ช่างเรื่องนั้นเถอะเจ้าค่ะ ว่าแต่ท่านพี่ตามข้ามาพบมีอะไรหรือเจ้าคะ เหตุใดไม่ไปสนทนากันที่ศาลากลางสระบัว หรือเรือนรับรองของท่านก็โอ่โถง”
“ตอนนี้ที่สระบัวไม่มีกบให้ดูแล้วมันคงพากันย้ายไปอยู่ที่อื่น เรือนของข้าช่วงนี้กลางวันก็ร้อนอบอ้าว อีกอย่างของที่ข้าจะมอบให้เจ้า ควรมอบให้ที่นี่ แล้วจะให้พ่อบ้านหวังตามเจ้าไปพบที่อื่นได้อย่างไร”
นางถลึงตาใส่เขา “เห็นไหมเจ้าคะ ใครกันแน่ที่หมกมุ่น ท่านพี่คิดแต่เรื่อง..”
ลู่เคอตัวอมยิ้ม ย่างสามขุมเข้าประชิดนาง “ข้าคิดเรื่องอะไร เจ้ารู้เหรอ ไหนลองบอกข้ามาสิ”
“ระ เรื่องจะมอบลูกให้ข้า!” นางตอบพลางถอยหลังทีละก้าว หัวใจพลันเต้นระรัวกับสายตาคมกริบที่บัดนี้เดี๋ยวลุ่มลึกเดี๋ยวแวววาว
“บ้าจริง เจ้าคิดคนเดียวแล้วเฟยเอ๋อ ไปกันใหญ่
