“ไม่ได้ พี่เป็นผู้ชายไม่ใช่พระอิฐพระปูน ถ้าไม่ได้นอนกับเธอ ก็คงอกแตกตาย” คำพูดของเขาทำให้อันดามันกรี๊ดเสียงดัง
“หวานไม่อยากนอนกับพี่อีก เข้าใจไหม ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไง หวานไม่ใช่เครื่องบำบัดความใคร่ ไม่ใช่ที่รองรับอารมณ์”
“บ้าหรือไง กรี๊ดทำไม หูจะแตกแล้ว พี่จะนอนกับเธอทุกคืน เข้าใจไหม ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไง และพี่ก็ไม่คิดว่าการนอนกับเมียจะเป็นการดูถูกหวานแบบนั้น”
อันดามันเท้าแขนจ้องเขาเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อที่เขายอกย้อน ก้องทวีปก็ไม่ยอม เขาเท้าแขนจ้องเธอตาไม่กะพริบเช่นกัน
“หวานไม่รับสัญญาบ้าบอนี่ พี่ก้องสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรหวานอีก” เธอทวง
“พี่ก็ไม่รับสัญญานี่เหมือนกัน ถ้าจะให้พี่ไปนอนห้องอื่น เพราะสัญญานั้นเป็นโมฆะตั้งแต่ที่หวานลักหลับพี่” เขาจ้องหน้าอย่างไม่ยอมแพ้
“งั้นเป็นอันล้มเลิก”
เธอทิ้งกายลงนั่งอีกครั้งกอดอกเหมือนเป็นการปกป้องตัวเอง ไม่เอ่ยเถียงเรื่องที่ไปลักหล
