ตอนที่ 12
อย่าแตะคนของกู
“ทำไมพวกมึงถึงกล้ามาแตะต้องพื้นที่ไร่และคนของกู”
ปากหยักได้รูปยกเพียงเล็กน้อย ก่อนเล็งกระบอกปืนเล็งยังชายเบื้องหน้า ที่ทรุดร่างกุมเลือดที่ไหลออกมาจากต้นขา
“ถ้าไม่บอกว่าใครส่งมา นัดต่อไปจะฝังที่กระโหลกมึง”
มัจจุราชที่หน้าหล่อเหมือนเทพบุตรเอ่ยเสียงเรียบ แต่แฝงด้วยความดุดัน และชายผู้นั้นก็ตระหนักได้ว่าคนตรงหน้าทำจริง
“มะ..มึงไม่กล้าหรอก”
กระนั้นมันก็ยังเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเทา
“ฮึ! จะลองดูมั้ย ..ยิ่งกว่านี้กูก็ทำมาแล้ว”
หน้าหล่อเหลาสะแยะยิ้ม ด้วยแววตาดำมืด ก่อนจะง้างไกปืนสั้นจ่อคนตรงหน้า “และถ้าจะทำอีก ..กับสวะอย่างมึง”
แกร๊ก!
“ยะ..อย่า ยอมแล้ว”
มันเอ่ยเสียงสั่น เข่าทรุดลงกับพื้นดินที่จมกองเลือด เอ่ยเสียงละล่ำละลัก “จะ..เจ้าพ่อฝางส่งกูมา”
เจ้าพ่อฝางงั้นเหรอ มีความแค้นอะไรกับชาวบ้านธรรมดา
น้ำทิพย์ตาเบิกโพลงเมื่อได้ยินคำนั้น เจ้าพ่อฝางที่ว่า คือ ฝางเมื
