จิ้มจุ่มหรือจะจิ้มอะไรดี

1283 Words

ตอนที่ 7 จิ้มจุ่มหรือจะจิ้มอะไรดี คุณเจ งั้นเหรอ ...ตามมาหลอกหลอนอะไรถึงนี่อีก น้ำทิพย์ แกล้งไม่สนใจยังคงก้มหน้างุดๆอยู่ตรงหน้าหม้อจิ้มจุ่ม ทำเป็นเหมือนได้ยินว่ามีใครมา อีกอย่างมีคนงานอยู่เต็มบ้าน ไอ้คนโรคจิตนี่คงจะไม่มัวแต่มาสนใจเธอหรอกนะ “อ้าว น้ำเตรียม จานตะเกียบไว้ให้คุณเจหน่อยลูก” แม่ของเธอตะโกนมาบอก ทำให้ น้ำทิพย์ชะงัก อะไรนะ ไอ้คุณเจคอบ เจ้าของเจแมริออทเนี่ยนะ จะมานั่งกินจิ้มจุ่ม บนแคร่ไม้ไผ่บ้านๆอย่างนี้ ..บ้าไปแล้ว “วันนี้ยายน้ำ ได้งานที่เจแมริออทด้วยค่ะ ยังไงป้าฝากลูกสาวหน่อยนะคุณเจ” แม่ของเธอโพนทะนาต่อ แม่เอ้ย..ก็ไอ้คนที่กำลังบอกนั่นแหละเป็นคนรับ “ได้ซิครับ ยินดีมากเลยที่ได้คนเก่งมีฝีมือแบบนี้” คำพูดแสนสุภาพของเจคอบ นั้นฟังดูแม้จะชม แต่น้ำทิพย์สัมผัส ได้ว่าปีศาจโรคจิตนี้ประชดประชันเธอกลายๆ ปากดีนัก ก็หาช้อนหาตะเกียบเองละกัน สุดท้าย ร่างสูงโปร่งของเจคอบ ก็นั่งแคร่ข้างๆไม่ห่างจากเธอนัก โดยพ่อกับแม่ของเธอคอยเทคแคร์ ดูแลเอาใจเป็นอย่างดี แต่น้ำทิพย์ก็อดที่จะคอยชำเลืองมองท่าทาง เก้ๆกังๆของเขาไม่ได้ ใครเขากินจิ้มจุ่มแบบนั้นกัน เททุกอย่างพร้อมกันในหม้อ น้ำทิพย์มองแล้วอดกลั้นขำคนเดียวไม่ได้ เงยหน้ามองเขาอีกครั้งก็บังเอิญสบตาคู่สีนิลนั้นเข้าอย่างจัง เขามองตอบเธอนิ่ง ก่อนจะยกปากหยักได้รูปนั้นเพียงเล็กน้อย ไอ้ปีศาจโรคจิต เจ้าเล่ห์จะร่ายมนต์อะไรใส่แม่ชั้น “จริงๆ น้ำเค้าทำงานประจำอยู่ที่กรุงเทพ” แม่เธอบอกเจคอบ “เหรอครับ” น้ำทิพย์ไม่เข้าใจว่า แม่จะไปเล่าเรื่องราวของเธอให้เจคอบโรคจิตฟังกันทำไมหนักหนา ไม่เห็นจะจำเป็นเลย “นี่เพิ่งจะกลับมาอยู่บ้านไร่ได้ไม่นานหรอก” “โดนแฟนทิ้ง ก็เลยกลับมาบ้าน” ไอ้โย่ง คนงานตะโกนข้ามหม้อจิ้มจุ่มมา น้ำทิพย์หน้าเสียเล็กน้อย เขม็งตาใส่เหมือนจะบอกว่า ...มึงหยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ “แต่เดี๋ยวก็กลับไป เห็นทะเลาะกันทีไร เดี๋ยวไอ้นพก็กลับมาง้อ” ไอ้โย่ง ไม่สนใจสายตาดุเข้มของน้ำทิพย์แม้แต่น้อย มันยังคงพูดต่ออย่างสนุกปาก น่าเอาขวดเบียร์ปาหัวจริงเลย “เออ ถ้าพี่นพกลับมาง้อจริง พี่น้ำจะกลับไปมั้ยอะ” หลานจ้อย ของเธอเอ่ยถามเบาๆ น้ำทิพย์อยากจะวิ่งออกจากวงจิ้มจุ่มนี่เสียจริง ไม่เข้าใจว่าทำไมวันนี้ทุกคนถึงพูดแต่เรื่องของเธอ ในวันที่เธอไม่อยากจะให้ใครบางคนในนี้ได้ยิน เจคอบ หลุบตาลงต่ำเล็กน้อย คล้ายไม่สนใจบทสนทนาดังกล่าว แต่เส้นเอ็นตรงข้อมือของเขาก็แข็งเครียดเป็นเอ็นจนเห็นเด่นชัด เหมือนกำลังสกัดกั้นอารมณ์ความคิดอยู่ น้ำทิพย์ สังเกตว่าเขานั่งคุยกับพ่อของเธอเรื่องการให้ปรับดินเขาด้านหลัง และคุยรายละเอียดอีกหลายอย่าง ทำให้พอได้รู้ว่า อีกไม่กี่วันที่จะเริ่มงานบางทีเธออาจได้ตามเขาที่ไซส์งานด้วย ก็ดีใกล้บ้านดี ขับมอเตอร์ไซด์ไปก็ได้ . . เพลงที่เปิดเบาๆ ตอนกินจิ้มจุ่มเริ่มจะแผ่วลง วัตถุดิบในหม้อเองก็พร่องไปเยอะ คนงานเริ่มทยอยกลับ น้ำทิพย์เองก็เริ่มจะง่วง รวมทั้งดื่มเบียร์ไปหลายขวด เลยปลีกตัวขึ้นไปนอนด้านบน พรุ่งนี้ค่อยลงมาช่วยแม่ เก็บกวาดล้างจานละกัน น้ำทิพย์มองจากด้านบนเห็นคนงานหลายคนของเจแมริออทยังนั่งคุยสนทนากันอย่างสนุกสนานกับบิดาของเธอ เจคอบเองนั้น ก็ดูเพลิดเพลินกับจิ้มจุ่มอย่างไม่มีทีทาจะลุกง่ายๆ ติดใจจิ้มจุ่มละซิ ..สงสัยเพิ่งจะเคยได้กิน . . เสียงเพลงด้านล่างลานจิ้มจุ่มเริ่มจะเปิดเสียงดังขึ้น เหมือนยิ่งดึกยิ่งครึกครึ้นกว่าเดิม ทำให้น้ำทิพย์ นอนขยับตัวไปมา อีกมือคว้าหมอนโดเรม่อนมาเพื่อจะปิดหูไว้ “นอนไม่หลับเหรอครับ” เสียงทุ้มนุ่มหูดังชึ้น ก่อนที่หมอนนุ่มนิ่มจะเลื่อนมาใกล้ “อือ ใช่” หะ..อะไรกันเนี่ย น้ำทิพย์ปรือตาที่แทบจะปิด สปริงตัวลุกขึ้น เมื่อเห็นร่างสูงโปร่งของใครคนหนึ่งนั่งอยู่ข้างๆเตียง “นะ..นาย คะ..คุณเจ เข้ามาได้ไง” วะ ..วุ้ย จะต้องเรียกว่ายังไงวะเนี่ย หน้าหล่อเหลาท่ามกลางแสงสลัว จุ๊ปากเบาๆ เหมือนไม่ต้องการให้เธอทำเสียงดัง เพราะพ่อกับแม่ของเธอ และคนงานลานจิ้มจุ่มยังสนุกกันอยู่ “ก็เดินขึ้นมาปกติครับ” เจคอบ จุ๊เสียงก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆ ร่างบางบนเตียงอย่างถือวิสาสะ ไม่สนใจท่าทางกระวนกระวายของเจ้าของห้องแม้แต่น้อย “คะ..คือ ถึงแม้ฉันจะเมา แต่ไม่ได้หมายความว่านาย เอ่อคุณเจ จะมาเข้ามาทำอะไรโดยพลการได้นะ” น้ำทิพย์ กระซิบเสียงสั่นพยายามเถิบตัวเองให้ถอยห่างจากเขา แต่เตียงแค่สามฟุตครึ่งจะให้เธอเขยิบไปไหนได้ละ “ใจเย็นครับคุณเลขา ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย” เขาบอกเสียงอ่อน หลับตาพริ้มวางแขนแข็งแรงโอบรอบตัวเธอหลวมๆ ทำเหมือนกำลังจะหลับ “มะ ไม่ได้นะจะนอนหลับในนี้ไม่ได้นะคุณเจ” น้ำทิพย์ ชะโงกหน้าไปกระซิบข้างแก้มเขา ลมหายใจอุ่นๆของเธอ ทำให้เจคอบ แอบยิ้มละไม “ขอนอนแปปเดียวครับ ผมค่อนข้างคออ่อน ดื่มไม่เก่งเหมือนคุณน้ำ” เขาตอบเบาๆ เหมือนจะง่วงเต็มที ตายังหลับไม่ยอมกระพริบ “คะ ..คุณเจคะ คือเดี๋ยวน้ำก็จะเริ่มงานกับคุณอีกไม่กี่วันน้ำว่า อย่าให้ลำบากใจดีกว่า” น้ำทิพย์ รู้ว่าเขาไม่ได้หลับ จึงตัดสินใจ ที่จะเจรจากับเขาโดยตรง “คือเรื่องเมื่อวันก่อนที่เกิดขึ้นในห้องนี้ น้ำอาจจะเมาเลยแค่เผลอตัวไป แต่อยากให้คุณเจลืมๆมันไปเถอะนะคะ ..คือน้ำเองก็จะลืมมันเหมือนกัน” เยี่ยมมากยายน้ำพูดได้ดีมาก...นางเอกของเธอเอ่ยชม “จะให้ลืมอีกแล้วเหรอครับ” แผงขนตายาวงามงอนของเจคอบ กระพริบถี่ก่อนที่เขาจะปรือตาขึ้นจนดวงตาคู่สีนิลวาววับนั้นจ้องสบตา เธอนิ่ง ไม่เห็นจะเหมือนคนง่วงเลย น้ำทิพย์คิด “ทำไมต้องบอกให้ผมลืม” หน้าหล่อเหลาราวเทพบุตรนั้นขยับเข้ามาใกล้ จนสันจมูกโด่งนั้นเกือบจะชนกับหน้าที่นอนตะแคงของเธอ ใกล้จน น้ำทิพย์รู้สึกได้ถึงลมหายใจร้อนผ่าวของเขา “..น้ำบอกให้ผมลืมทุกเรื่อง แต่แย่จังผมเป็นคนลืมยาก แถมยังจำได้ทุกเรื่อง” เจคอบบอกเสียงราบเรียบ ไล้ริมผีปากเรียวอิ่มของเธอไปมา นิ้วของเขาอุ่นและร้อนเหมือนกำลังเอาไฟวางไว้ใกล้ๆ “ทะ ..ทุกเรื่องเลยเหรอ” “ครับ ทุกเรื่องเลยที่เกิดขึ้นระหว่างเรา” เขาตอบ ก่อนประทับริมผีปากอุ่นร้อนยังเรียวปากเธอ ****************************

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more