“จำเอาไว้ เธอเป็นของพี่คนเดียว ถึงมีปีก เธอก็หนีพี่ไม่พ้น”
พิรวดีหลับตาลงอย่างยอมแพ้ ไม่โต้ตอบให้เขาต้องระคายหูหรือระคายใจ
“พี่ถามได้ยินไหม”
รติภัทรกระชากไหล่บอบบางขึ้นมาหา หญิงสาวอ่อนปวกเปียกสลบไสลไม่ได้สติไปเสียแล้ว ร่างที่คอพับคออ่อนไม่ตอบโต้ทำให้รติภัทรตกใจไม่น้อย เขารีบช้อนอุ้มร่างภรรยาขึ้นแนบอก พาไปวางบนเตียงอย่างเร่งด่วน
“วดี อย่าเป็นอะไรไปนะ”
รติภัทรกระซิบบอกเสียงขื่น กดจุมพิตที่หน้าผากนูนเกลี้ยงอย่างอ่อนโยน และผุดหายเข้าห้องน้ำไป…
ความห่วงใยที่ไม่เคยจืดจาง
พิรวดีฟื้นคืนสติขึ้นมาทำให้ฉลวยยิ้มออก นางรีบเข้าประคองร่างที่ทำท่าขยับด้วยความโล่งใจ
“คุณวดีฟื้นแล้ว”
เสียงคุ้นเคยทำให้พิรวดีปรือตามอง เธอเห็นเพียงรอยยิ้มปรานีบนใบหน้าเหี่ยวย่นของฉลวย แทนที่จะเป็นใบหน้าโหดร้ายของคนที่ทำร้ายเธออย่างไม่ปรานีเมื่อหลายชั่วโมงก่อน
“ป้าหลวย แค่กๆ ๆ”
พิรวดีเรียกแม่บ้านสูงวัยพร้อมกับไอ
