เขายอมวางเพราะเดินออกมาจากห้องจัดงานแล้ว เมื่ออยู่ในลักษณะที่ยืนคุยกัน เมฆาจึงกระซิบถามเสียงเครียด ดวงตาล้อเล่นเมื่อครู่กลายเป็นดุดัน
“ใครให้เธอมาทำงานนี้”
“ใคร ทำไมต้องเป็นใครด้วยคะ ฉันโตแล้ว มาทำงานเองได้”
“ทำไมไม่ปรึกษาฉันสักคำ ดูชุดที่ใส่สิ นมหกล้นทะลัก คนสนใจนมยิ่งกว่าสร้อยเพชรที่คอเธออีก ไม่เกรงใจให้เกียรติหน้าสามีบ้างเลย”
“นี่คุณ นมฉันไม่ได้อยู่บนหัวคุณสักหน่อย” ลัยลาตอบกลับอย่างโมโห เขาจะพูดดีๆ ไม่ได้หรือไง
“ปากแบบนี้ต้องโดนลงโทษตรงนี้เลยดีไหม” เขาขู่คำรามแต่สถานที่ไม่อำนวยให้ทำจริง “ต่อไปนี้ ฉันขอสั่งห้ามเลยนะ ถ้าเธอจะไปทำงานเป็นนางแบบงานไหน ถามฉันก่อน แล้วก็ไปเปลี่ยนชุด สร้อยนี่ก็เอากลับบ้านด้วย ฉันซื้อให้แล้ว”
“ฉันไม่ไป เครื่องเพชรก็ไม่เอาด้วย” ลัยลาเถียงกลับทันควัน แล้วได้รับสายตาขึงดุแทบถลนกลับมา
“ทำไม จะไม่กลับบ้านหรือ”
“บ้านน่ะกลับค่ะ แต่เราต้องคุยกันให้รู้เรื่องก่อน
