เพียงเศษเสี้ยวของหัวใจ

คนไม่ชอบกัน

“กรี๊ด” เสียงกรีดร้องจนแสบแก้วหู เมื่อมาถึงไม่เจอคู่หมั้น ทั้งที่เธอโทรศัพท์มาแจ้งกับเลขานุการหน้าห้องเรียบร้อย แต่มาถึงกลับไม่เจอชายหนุ่ม

นางแบบสวยเข้ากระชากแขนพิมพ์มาลาและลงมือทุบตี เพื่อนร่วมงานต้องคอยเข้าห้ามไม่ให้แฟนสาวเจ้านายทำร้ายร่างกายพิมพ์มาลา

เสียงก่นด่าต่อว่าหญิงสาวสารพัด จนสะใจแล้วจึงเดินทอดน่องส่ายสะโพกจากไปด้วยความโมโห

“พิมพ์เป็นไงบ้าง” ครีมถามเพื่อน เมื่อเห็นว่าที่แขนมีแต่รอยขีดข่วนเลือดซิบ

“เราไม่เป็นไรครีม” หลังจากเพื่อนร่วมงานแยกย้ายไปทำงานกันหมด เหลือเพียงเพื่อนสนิท

“คนแบบนี้สินะถึงจะอยู่กันได้ ผู้หญิงก็ร้ายผู้ชายก็กะล่อนเจ้าชู้ บันเทิงกันละทีนี้” ครีมบ่นเป็นหมีกินผึ้ง

“นั่นเจ้านายนะครีม” พิมพ์มาลาเตือนเพื่อน

“โอ๊ย เจ้านายก็เจ้านายเถอะ มิน่าถึงไม่มีใครทนได้สักคน มีเธอนี่แหละทนมาได้ตั้งปีกว่า”

หากเป็นคนอื่นคนชิ่งลาออกกันไปหมด ที่มีเจ้านายอารมณ์ร้อนเอาแต่ใจ แถมยังมีแฟนสาวโมโหร้ายอีก

เวลาหลังเลิกงาน ทุกคนต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน พิมพ์มาลาถูกเรียกให้ไปพบคุณสุเมธที่ห้องทำงาน

หลังจากได้ข่าวว่าที่ลูกสะใภ้มาอาละวาด เมื่อมาไม่เชื่อลูกชายตัวดี ถึงขั้นลงมือทำร้ายพนักงานของเขา

“คุณท่านมีอะไรกับหนูเหรอคะ” เมื่อมาถึงห้องเจ้านาย

“ได้ข่าวว่าลลิตามาอาละวาดที่นี่หรือหนูพิมพ์” ท่านถามด้วยความเป็นห่วง ไม่คิดว่าลูกสาวเพื่อนจะมาทำร้ายพนักงานของเขา

“เธอคงโมโหที่มาแล้วไม่เจอคุณธีร์ค่ะ” เธอไม่ค่อยรู้เรื่องราวเป็นมาของคนสองคนนี้เท่าไหร่นัก

“ฉันขอโทษแทนหนูลิตาด้วยนะ” คุณสุเมธขอโทษแทน

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณท่าน เธอคงไม่ได้ตั้งใจ” เธอยังคงมองโลกในแง่ดีเสมอ

“อื้อ งั้นเรากลับบ้านกันเถอะ เดี๋ยวจะค่ำ” ทั้งสองเดินออกจากห้องทำงานของคุณสุเมธ พร้อมกัน โดยหารู้ไม่ว่ามีสายตาคมเข้มจับจ้องไม่ละสายตา

นธีร์ลืมของในห้องทำงาน เขากลับเข้ามาอีกทีในช่วงเวลาที่พนักงานเลิกงาน

เขาเดินตามหลังหญิงสาวไปยังห้องทำงานของพ่อเขาเอง เขาเฝ้ามองจนกระทั่งทั้งสองเดินคุยกันด้วยท่าทางกะหนุงกะหนิง มันทำให้เขายิ่งไม่พอใจ

ป้ายรถโดยสารประจำทาง

พิมพ์มาลาเดินแยกจากท่านประธาน หลังจากออกจากลิฟต์ เธอเดินไปรอรถประจำทางเฉกเช่นทุกวัน มือถือถูกนำกดดูเรื่อยเปื่อย

ติ๊ง ติ๊ง… ไลน์เด้งขึ้นหลังจากมือถือถูกเก็บลงกระเป๋าเสื้อสูท ก่อนจะควักมันขึ้นมาดูอีกครั้ง เป็นเพื่อนที่ไลน์มาถามหารองประธาน

“พิมพ์ คุณธีร์ออกมาหรือยัง”

“ฉันเห็นหน้าตึง ๆ”

“แกระวังตัวให้ดีละกัน ฉันเป็นห่วง” พิมพ์มาลาตาโตเท่าไข่ห่าน บ่นงึมงำคนเดียว ระหว่างก้าวขาขึ้นรถโดยสาร

‘มาทำอะไรของเขานะ’

พร้อมกับส่ายศีรษะให้กับเจ้านายเจ้าอารมณ์

ระหว่างหาที่นั่งได้เธอก็นั่งตอบไลน์ของครีม

(อื้อ ไม่เห็น)

(เธอเห็นเขามาจริงเหรอ)

(เราอยู่บนรถโดยสารตอนนี้)

(ขอบใจนะครีม) ก่อนถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้า ตั้งแต่ถูกย้ายให้มาทำงานเป็นเลขานุการของลูกชายเจ้าของบริษัท แต่ละวันมีแต่เรื่องแต่ราวแทบทั้งวัน กว่าจะได้ทำงานได้ต้องคอยโทรศัพท์ตามจิกตามตื๊อแทบทุกวัน

หญิงสาวรู้สึกเหนื่อยจนท้อ ชีวิตที่จะสงบสุขก็ตอนเลิกงานนี่แหละ หญิงสาวทิ้งร่างนอนแผ่หลาบนที่นอน เธอหลับตาด้วยความเหน็ดเหนื่อย

ทว่าเสียงมือถือดังนี้ขัดจังหวะความสุขอีกครั้ง พิมพ์มาลาปล่อยให้มันดังแบบนั้นราวห้านาที เธอขอพักสายตาสักพัก และแล้วเสียงก็ดับลงและมันก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“โอ๊ย! จะดังอะไรหนักหนา ฉันขอพักสักพักไม่ได้หรือไงนะ” พิมพ์มาลาพึมพำด้วยหัวเสีย

(“ฮัลโหล”) เจ้าของมือถือกรอกเสียงด้วยความไม่พอใจ นึกว่าเป็นเพื่อน

“ออกมาหาฉันที่อู่ซ่อมรถของฉัน” น้ำเสียงที่ไม่น่าฟัง

(“คุณธีร์ ดิฉันเลิกงานแล้วค่ะ”) เธอปฏิเสธเวลานี้คือเวลาเลิกงานของเธอ

“เธอเป็นเลขานุการฉัน และฉันสั่งก็ต้องมา” ก่อนจะกดวางสาย ใบหน้ายิ้มกริ่มด้วยความที่เขาอยากแกล้งหล่อน

“โอ๊ย! ไอ้คุณธีร์บ้า” สองมือกำแน่นและย่ำเท้าอย่างกับเด็กน้อย

🌻🌻🌻

หลังจากเมื่อวานตอนค่ำเธอขัดคำสั่งไม่ได้ออกไปหาตามเจ้านายหนุ่มสั่ง ไม่รู้วันนี้ต้องเจออะไรบ้าง หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอดอย่างเหนื่อยหน่าย

พิมพ์มาลาเดินมาถึงหน้าห้องทำงาน เสื้อเปียกชื้นไปด้วยหยาดเหงื่อ อากาศช่างร้อนแรงแต่เช้า เธอรีบวางสัมภาระและรีบเข้าไปตรวจความเรียบร้อยในห้องทำงานของเจ้านายหนุ่ม

ตั้งแต่เธอมาทำงานที่นี่ไม่เคยเห็นเขาจะมาก่อนหรือตรงตามเวลา

“อื้อ” เธอรู้สึกเบื่อหน่ายแทนคุณท่านเสียจริง สองมือคอยปัดเช็ดฝุ่นบนโต๊ะทำงานอีกครั้ง แม้แม่บ้านจะเข้ามาทำความสะอาดไปแล้วก็ตาม หญิงสาวเปิดแอร์ทำความเย็นไว้รอ หากเขามาถึงจะได้ไม่โวยวายเหมือนที่ผ่านมา

เธอเหนื่อยที่ต้องอธิบาย ข้อมูลที่อยู่ในมือถือของชายหนุ่มตรงกับบัตรพนักงานของบริษัท นธีร์ให้ลูกน้องคนสนิทสืบประวัติของหญิงสาว

ถึงแม้เธอจะเป็นเลขานุการมาได้ปีกว่า ๆ แต่เขาไม่เคยสนใจที่จะถามแม้แต่ชื่อ นาน ๆ ครั้งจะเข้าบริษัท มีช่วงหลัง ๆ ที่เขามักจะเห็นหล่อนเข้าไปห้องทำงานพ่อเขาเป็นเวลานาน ๆ

นางสาวพิมพ์มาลา เลิศพินิจกูล หรือ พิมพ์ อายุยี่สิบสี่ปี เรียนจบปริญญาตรีโดยการสอบเทียบ อาศัยอยู่กับยาย พ่อแม่เสียชีวิตทั้งคู่

ดวงตาสีเข้มเพ่งดูข้อมูลของเลขานุการหน้าห้อง จากที่ไม่เคยสนใจเขาต้องกลับมาสนใจหญิงสาวขึ้นมาดื้อ ๆ ก่อนหน้านี้เธอทำงานในแผนกใด

แล้วทำไมพ่อเขาถึงให้เธอมาเป็นตุ๊กตาหน้าห้องเขาแทนคนเก่าที่เขาตะเพิด หนีไปอยู่แผนกอื่น เธอมีสัมพันธ์กับพ่อเขาแบบไหน พลันสมองทำให้เขาคิดว่าเธอเป็นเมียน้อยของพ่อเขาแน่ ๆ ไม่งั้นคงไม่เข้าออกห้องทำงานพ่อเขาบ่อยครั้งถึงเพียงนี้