บทนำ (2) เพื่อนทรยศ
1034 Words
“อืม...อร่อยดีนะ”
“ดีใจที่ลัลน์ชอบนะ แล้วก็ดีใจที่ลัลน์ยอมมาฉลองที่นี่กับกันต์ด้วย นี่ก็ยังลุ้นอยู่เลยว่าลัลน์จะมามั้ย เพราะรู้อยู่ว่าลัลน์ไม่ชอบมาเที่ยวกลางคืน หวังว่ากันต์คงไม่รบกวนเวลาสวดมนต์ของลัลน์ใช่รึเปล่า”
“วันเกิดเพื่อนสนิททั้งที ต่อให้ไม่ชอบเที่ยวกลางคืนยังไงลัลน์ก็ต้องมาอยู่แล้วจ้ะ”
“ลัลน์น่ารักกับกันต์เสมอเลยนะ น่ารักจน...”
“อะไรเหรอ?” เธอมองเขาอย่างสงสัย
“เปล่าหรอก ดื่มต่อสิ เอาให้หมดแก้วเลยนะ หมดแล้วเดี๋ยวเติมให้อีก” กันตวีร์ตอบพร้อมรอยยิ้มแฝงบางสิ่งในแววตา
“กันต์ก็รู้ว่าลัลน์ดื่มไม่เก่ง นี่ก็เริ่มจะมึนๆ แล้วล่ะสิ”
“คออ่อนจริงๆ เลยนะเรา งั้นก็แค่ดื่มให้หมดแก้วนี้ละกันนะ ถือว่าฉลองให้กันต์”
“ก็ได้จ้ะ” แล้วเธอก็นั่งดื่มไปเรื่อยๆ จนหมดแก้วอย่างที่เขาบอก
เวลาผ่านไปเพียงครึ่งชั่วโมง ลัลน์ลลิตเริ่มรู้สึกแปลกไป หัวมึนเหมือนโลกกำลังหมุนช้าๆ เสียงเพลงในห้องฟังดูห่างออกไปทุกที ร่างกายร้อนวูบวาบจนต้องยกมือแตะหน้าผาก
“ลัลน์ ทำไมหน้าแดงแบบนี้ล่ะ ไม่สบายรึเปล่า”
อรดี หรือ อร ถามขึ้นเมื่อเห็นอาการเพื่อนดูแปลกๆ
“ไม่รู้สิ แค่รู้สึกมึนๆ น่ะ สงสัยจะเมาแล้วมั้ง” เธอตอบเบาๆ เสียงแทบกลืนไปกับดนตรีที่กังวานไปทั้งห้อง
“งั้นเดี๋ยวกันต์พาลัลน์ไปส่งบ้านดีกว่านะ ลัลน์เอารถมารึเปล่า”
กันตวีร์รีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันที
“ไม่จ้ะ ลัลน์ให้คนขับรถมาส่งน่ะ ไม่อยากขับเอง”
“ให้พวกเราช่วยมั้ยกันต์ ลัลน์ดูไม่ค่อยดีเลย”
พันทิวา หรือ พั้นช์ ถามด้วยความกังวลใจ
“ไม่เป็นไรหรอก พั้นช์กับอรดูแลเพื่อนๆ คนอื่นแทนกันต์ไปก่อนดีกว่า เดี๋ยวถึงบ้านลัลน์แล้วกันต์จะโทรบอกนะ”
เพื่อนทั้งสองสบตากันอย่างไม่แน่ใจ แต่เพราะเชื่อใจในมิตรภาพระหว่างกันจึงไม่ได้ขัดขวาง
กันตวีร์พยุงร่างลัลน์ลลิตขึ้นจากเก้าอี้ หญิงสาวพยายามจะยืนแต่ขาอ่อนแรงจนแทบทรุด ร่างเล็กเอนพิงอกเขาโดยไม่รู้ตัว กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ของเธอแตะจมูกจนหัวใจเขาเต้นแรงขึ้น
เขาพาร่างเธอออกจากห้องวีไอพี ผ่านโถงทางเดินยาวและแสงไฟสีทองนวล
“ไม่ต้องกังวลนะลัลน์ คืนนี้...กันต์จะดูแลลัลน์เอง”
เขากระซิบเบาๆ ข้างหูเธอ แต่ปลายทางของเขาไม่ใช่ประตูทางออก
ชายหนุ่มกดปุ่มลิฟต์ลงไปยังชั้นใต้ดินที่มีลูกค้าเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่ได้รับอนุญาตให้เข้าได้ และแน่นอนว่าในฐานะลูกค้าคนสำคัญ เขามีสิทธิ์นั้นเต็มที่
ประตูลิฟต์เปิดออก เสียงดนตรีข้างบนจางหายไป เหลือเพียงความเงียบอบอวลในโถงหรู เขาเปิดประตูห้องวีไอพีอีกห้องเข้าไป ไฟในห้องสลัว มีเพียงแสงไฟจากโคมระย้าที่สะท้อนกับผนังกระจก
เขาวางร่างของลัลน์ลลิตลงบนโซฟาหนังสีดำ ร่างของเธออ่อนระโหยจนแทบขยับไม่ได้
“กันต์...” เสียงของเธอเบาจนแทบไม่ได้ยิน “จะ...จะพาลัลน์กลับบ้านไม่ใช่เหรอ แต่ที่นี่...ไม่ใช่บ้านลัลน์...”
“กันต์ต้องพาลัลน์กลับแน่คนดี” เขาตอบเสียงต่ำ มือค่อยๆ ลูบแขนเธอเบาๆ
“แต่ก่อนกลับ...ขอฉลองวันเกิดกับลัลน์สองคนก่อนนะ” ชายหนุ่มโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้จนปลายจมูกเฉียดแก้มนุ่ม
“อย่า...อย่าทำแบบนี้...กันต์...เราเป็นเพื่อนกันนะ” เธอพูดพลางพยายามขืนตัว ร่างกายสั่นเทาเพราะความกลัวและฤทธิ์ยาที่แล่นอยู่ในเส้นเลือด
“แต่กันต์ไม่เคยอยากเป็นเพื่อน กันต์รักลัลน์นะ รักมาตลอดตั้งแต่วันแรกที่เจอกันวันรับน้องจนตอนนี้ก็หกปีแล้วนะลัลน์ จากนี้ไป...เรามาเลิกเป็นเพื่อนกันเถอะ ขอแค่ผ่านคืนนี้ไปได้ กันต์สัญญาว่าจะรับผิดชอบทุกอย่างที่เกิดขึ้นเอง”
เขากระซิบ ริมฝีปากโน้มเข้ามาใกล้ในระยะอันตราย
หัวใจเธอเต้นแรง ความรู้สึกสับสนและร้อนรุ่มแปลกประหลาดถาโถมเข้ามาจนเธอไม่รู้ว่าร่างกายกำลังตอบสนองต่ออะไร ความกลัว ความอับอาย หรือฤทธิ์ของสิ่งที่เขาแอบใส่ลงในแก้วของเธอกันแน่
“ไม่...ไม่ได้...ต้องไม่ใช่แบบนี้” เธอร้องเบาๆ แต่มือของเขากลับไม่หยุดลูบไล้ร่างกายของเธอ แต่ก่อนที่เขาจะได้ทำอะไรมากไปกว่านั้น เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้นเสียก่อน
ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก...
กันตวีร์ชะงัก เงยหน้าขึ้นด้วยความหงุดหงิดใจ
“ใครวะ!” เขาตะโกนถามเสียงดัง
ไม่มีเสียงตอบรับ มีเพียงเสียงฝีเท้าที่หนักแน่นก่อนประตูจะถูกผลักเข้ามาอย่างแรง
แสงจากโถงทางเดินส่องเข้ามา เผยให้เห็นร่างสูงในสูทสีดำที่ยืนอยู่หลังประตู ใบหน้าคมเข้ม ดวงตาเยือกเย็น และอำนาจบางอย่างที่แผ่ออกมาทันทีที่เขาก้าวเข้ามาในห้อง
เพียงแวบเดียวที่สายตาคมกวาดมองภาพตรงหน้า เขาก็รู้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น ดวงตาดุดันตวัดไปมองกันตวีร์ที่ยืนขวางหน้าตรงๆ
“มึงเป็นใครวะ!” กันตวีร์ขึงตาใส่ “นี่มันห้องส่วนตัวนะโว้ย!”
“ลากมันออกไป” เสียงของเมฆินทร์นิ่งแต่ทรงอำนาจ ลูกน้องสองคนที่ยืนรอด้านนอกจึงพุ่งเข้ามาทันทีโดยไม่ต้องรอให้ผู้เป็นนายสั่งซ้ำ
“เฮ้ย! ปล่อยกูนะโว้ย!” กันตวีร์ดิ้นพล่านแต่แรงของลูกน้องเขาไม่อาจต่อสู้ได้โดยง่าย เสียงโวยวายถูกกลืนหายไปพร้อมประตูที่ปิดลงดัง ปัง!
เหลือเพียงความเงียบกับเสียงหายใจเบาๆ ของหญิงสาวบนโซฟา
เมฆินทร์ก้าวเข้ามาช้าๆ มองร่างเล็กที่นั่งพิงพนักโซฟาด้วยสายตาซับซ้อนเสื้อผ้าของเธอยับยุ่งเล็กน้อย ผมยาวหล่นคลอเคลียแก้มเนียน น้ำตาเกาะอยู่บนขนตาอย่างน่าสงสาร
- Writer
