คนเช่นเขานะหรือจะกลัวการพนัน เขากินนอนให้หอพนันที่เมืองหลวงมาตั้งแต่อายุสิบสี่หนาว เรื่องเพียงเท่านี้เขาจะมากลัวอันใด แต่แม่เสือที่ดุยิ่งกว่าเสี่ยวหู่ที่เรือนคงได้หักขาเขาแน่ถ้านางรู้เข้า
“หึ ข้าไม่มีเวลามาเล่นสนุกกับพวกท่านขอตัวก่อน” หลี่เฉียงส่ายหัวอย่างเหนื่อยใจ
“ประเดี๋ยว” คนของสองพี่น้องฟู่เข้ามาล้อมหลี่เฉียงไว้
“อย่าเพิ่ง” หลี่เฉียงหันไปดุเสี่ยวหู่ที่ทำท่าจะกระโดดออกมาจากตะกร้าให้ได้
“เกิดเรื่องใดขึ้น” จ้าวชื่อตะโกนถามเสียงดัง ก่อนจะพาคนของนางเข้ามาขวางอยู่ตรงหน้าหลี่เฉียง
“หึ ไม่ใช่เรื่องของท่านกระมังฮูหยินจ้าว นางสาวข้านางเพียงอยากได้ลูกแมวเท่านั้น ข้าขอซื้อแต่บุรุษผู้นี้มิยอมที่จะขาย”
“ในเมื่อเขาไม่ขาย ท่านจะบังคับเช่นนี้ก็เห็นว่าไม่ควรนัก”
“ใช่แล้ว ข้ามิได้บังคับ แต่ต้องการให้เขาเดิมพันกับข้าสักตา หากข้าแพ้ข้ายินดีถอยพร้อมทั้งให้เงินค่าเสียเวลาหนึ่งร้อยตำลึงเงิน หากข้าจะชน
