ข้าทะลุมิติมา ได้สามีไร้ค่าคนหนึ่ง

ข้าอยากช่วยเจ้าหาเงิน

หว่านหนิงมาหาท่านย่าที่เรือนของเขาตั้งแต่เช้า นางต้องการนำปลาเข้าไปขายในหมู่บ้าน แต่ไม่รู้จะต้องไปขายที่ตรงใด จึงได้มาถามกับป้าตู้ ตอนนั้นเขาเพิ่งออกมาจากห้องนอนพอดีจึงได้เห็นนางเข้า

“ท่านป้าตู้ ท่านพอจะบอกข้าได้หรือไม่ว่าควรจะไปขายที่ใดของหมู่บ้านเจ้าคะ” หว่านหนิงแบกถังน้ำมาด้วยสองถัง

ตัวของนางบอบบางจนแทบมิอาจจะยกถังน้ำทั้งสองมาด้วยตนเองได้

“อาเฉียงไปที่ใดเล่า เหตุใดปล่อยให้เจ้ายกของหนักเช่นนี้” ป้าตู้อดที่จะเอ่ยถามออกมาไม่ได้

“อย่าไปพูดถึงบุรุษสารเลวเช่นนั้นเลย ตั้งแต่เมื่อวานเขายังมิได้กลับเรือน” นางโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ

“อาหนิงเอ๋ยยยย” ป้าตู้อดที่จะเห็นใจนางไม่ได้

“ช่างเถิดเจ้าค่ะ ท่านพอจะบอกข้าได้หรือไม่”

“ไป ไปข้าจะพาไป” ป้าตู้จะเข้ามาช่วยหว่านหนิงนางยก แต่นางกลับปฏิเสธจะให้ป้าตู้พาไปแล้วยังจะขอให้นางช่วยยกอีกรึ

“ไม่ต้องเจ้าค่ะ ข้ายกเองได้ ท่านเพียงเดินนำทางก็พอ” หว่านหนิงกำลังจะยกถังน้ำที่มีปลาอยู่เต็มขึ้น

แต่ก็ถูกฝ่ามือหนาของตู้ลู่จื้อที่ไม่รู้ว่าเดินมาที่พวกนางตั้งแต่เมื่อใด แย่งยกตัดหน้านางก่อน

“ทะ ท่าน ข้ายกเองเจ้าค่ะ” นางที่กำลังจะแย่งมา แต่ถูกเขาเบี่ยงตัวหลบ

“ท่านย่านำทางเถิดขอรับ ข้าจะเดินไปส่งท่านกับนาง”

“แต่ว่า มันเป็นเรื่องของข้า จะให้พวกท่านมาลำบากไปด้วยได้อย่างไร” นางเม้มปากแน่น

“ท่านย่านำทางเถิดขอรับ” เขาไม่ได้ตอบนาง แต่หันไปบอกท่านย่าของเขาแทน

“เอาเถิดให้อาจื้อช่วยดีแล้ว เจ้าตัวเล็กเพียงเท่านี้ คงได้หยุดพักไปตลอดทาง”

“ขอบคุณพวกท่านมากเจ้าค่ะ ปลาส่วนของพวกท่านข้าเก็บไว้ให้แล้ว หากมีสิ่งใดให้ข้าช่วยพวกท่านบอกข้าได้เลยเจ้าค่ะ”

“เรื่องเพียงเท่านี้ เจ้าอย่าได้คิดให้มากความ ไปเร็วประเดี๋ยวชาวบ้านจะกลับไปเข้าครัวกันเสียก่อน”

ตู้ลู่จื้อไปส่งทั้งคู่ ก่อนที่เขาจะเดินกลับเรือนมา เมื่อกลับมาล้างเนื้อล้างตัวคิดจะออกไปดูทั้งสองว่าเป็นเช่นใดบ้าง หลี่เฉียงก็มาตามหว่านหนิงเสียก่อน

“เพ้ย” หลี่เฉียงสบถออกมา ก่อนจะปล่อยตัวตู้ลู่จื้อ แล้วเดินเข้าไปตามหาหว่านหนิงในหมู่บ้าน

หว่านหนิงกับป้าตู้ ที่นำปลามาขายที่กลางหมู่บ้าน ชาวบ้านให้ความสนใจปลาของนางอยู่ไม่น้อย ไม่รู้ว่านางใช้วิธีใดจับปลามาได้กันแน่

แต่ก็ไม่มีผู้ใดคิดจะเอ่ยถามนาง ทุกคนล้วนมีเส้นทางการทำมาหากินของตนเอง หว่านหนิงนางขายตัวละสามสิบอิแปะเท่านั้น เพียงไม่นานปลาที่นางนำมาทั้งสองถังก็ถูกซื้อไปจนหมด

การค้าครั้งนี้นางได้เงินมาถึงหกร้อยอิแปะ ถึงจะไม่มาก แต่หากนำมาขายเรื่อย ๆ นางก็จะมีเงินมากพอให้หาซื้อผ้าและเส้นด้ายมาไว้ปักผ้าตามที่นางต้องการ

“พรุ่งนี้จะมีมาอีกหรือไม่” สตรีวัยกลางคนที่ซื้อไม่ทันก็เอ่ยถามขึ้นมาอย่างมีความหวัง

“หากจับได้อีก ข้าต้องมาขายแน่นอนเจ้าค่ะ” นางยิ้มหวานเอ่ยตอบ

หากมีมาขายทุกวันจะไม่ดูน่าสงสัยเกินไปหรอกรึ ว่าเหตุใดนางถึงได้จับปลาได้ง่ายนัก ชาวบ้านที่หากินเก่งๆ ยังจับปลาเป็นๆ มาไม่ได้เช่นนาง

หว่านหนิงกับป้าตู้เก็บถังไม้แล้วพากันเดินกลับไปที่เรือน ระหว่างหว่านหนิงก็พบหลี่เฉียงที่เดินหานางอย่างร้อนใจ

“เจ้าไปทำอันใดในหมู่บ้าน” เขาเร่งฝีเท้าเข้ามาหานาง

หว่านหนิงนางไม่พูดสิ่งใดกับเขา เพียงแต่หันไปพูดคุยกับป้าตู้แทน

“ท่านป้าวันนี้ข้าขอบคุณท่านมากเจ้าค่ะ อีกประเดี๋ยวข้าจะนำปลาไปให้ท่านที่เรือน ข้าขอตัวก่อนนะเจ้าคะ” นางก้มหัวให้ป้าตู้

“ไปเถิด เจ้าคงยังมิได้กินอันใด ไม่ต้องรีบร้อน เรือนอยู่ติดกันเจ้าจะนำมาให้ข้าเมื่อใดก็ย่อมได้” ป้าตู้โบกมืออย่างไม่ใส่ใจ ดูท่าทางของหลี่เฉียงอีกไม่นานเรือนตระกูลหลี่คงได้มีเสียงทะเลาะกันออกมาแน่

หว่านหนิงถือถังน้ำกลับเรือน โดยไม่คิดจะสนใจหลี่เฉียงสักนิด แม้ว่าเขาจะมาแย่งของจากมือนางเพื่อไปถือ นางก็ไม่ยอมปล่อยมือจากถังน้ำง่ายๆ

“หนิงหนิง เจ้าอย่าได้ทำเช่นนี้ได้หรือไม่” หลี่เฉียงเอ่ยออกมา ไม่ใช่ครั้งแรกเสียหน่อยที่เขาหายไปทั้งคืนเช่นนี้

“...” นางยังคงเร่งฝีเท้ากลับเรือนโดยไม่สนใจคำพูดของเขา

“ข้าซื้อของมาเพิ่มให้เจ้าเยอะเลย ทั้งยังมีเงินกลับมาให้เจ้าอีกหลายสิบตำลึง” เสียงที่กระตือรือร้นของเขาทำให้นางยิ่งโมโห

หว่านหนิงกัดฟันแน่น ใบหน้าของนางแดงก่ำไปด้วยโทสะ หลี่เฉียงไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าคำพูดของเขายิ่งทำให้นางนึกรังเกียจเขามากกว่าเดิม

เมื่อทั้งคู่ถึงเรือน หลี่เฉียงรีบไปนำของที่ตนซื้อมาให้หว่านหนิงนางดู พร้อมทั้งยื่นถุงเงินที่เขาได้มาจากการเล่นพนันให้นาง เขามองนางด้วยดวงตาเป็นประกายหวังว่านางจะชื่นชมเขาสักประโยค

“...” แต่นางไม่คิดจะพูดสิ่งใด

“เจ้าไม่ดีใจรึ ข้าช่วยเจ้าหาเงินได้เลยนะ” เขามองนางอย่างไม่เข้าใจ

“หลี่เฉียง ข้าจะย้ายออกไปอยู่ที่อื่น หากท่านไม่คิดจะหย่าก็ไม่เป็นอันใด เพียงแต่ข้ามิอาจอยู่ร่วมเรือนกับท่านได้” นางมองเขาด้วยสายตาเย็นชา

“จะ เจ้า เจ้าพูดอันใด” เขายังไม่รู้ตัวว่าสิ่งที่เขาทำมันไม่ถูกต้อง

“ก็ตามที่เจ้าได้ยิน ข้าให้ป้าตู้ช่วยดูเรือนในหมู่บ้านที่ปล่อยเช่าให้ข้าแล้ว” นางหันหลังเดินเข้าไปในห้องครัว ตั้งแต่เช้านางยังไม่ได้กินอะไรเลย

“ไม่ ไม่ หนิงหนิง ข้าไม่ให้เจ้าไป เจ้าไม่พอใจสิ่งใดก็บอกข้าเถิด” เขาเดินตามนางเข้าไปในครัวติดๆ

“ท่านเคยคิดหรือไม่ว่าสิ่งที่ท่านทำมันผิด ข้าเคยบอกท่านแล้วว่าอย่าได้กลับไปเล่นพนันอีก แต่ท่านก็ยังทำ ต่อให้ข้าไม่มีเงิน ข้าก็ไม่ต้องการเงินที่ได้มาจากการพนันของท่าน” หว่านหนิงเริ่มหมดความอดทน ดวงตาของนางแดงก่ำไปด้วยความโกรธ

มือทั้งสองกำแน่น ความจริงนางอยากจะทุบตีเขาให้นอนหยอดน้ำข้าวสักสามวัน แต่นางรู้ว่าถึงทำเช่นนั้น เขาก็ไม่มีทางเลิกเล่นการพนันได้ ทางที่ดีที่สุดคือหลีกหนีไปให้ไกลจากบุรุษเช่นนี้

“แต่ข้าอยากช่วยเจ้าหาเงิน” เขามองนางอย่างไม่เข้าใจ เขาไม่อยากให้นางต้องเหนื่อยจับปลาทุกวัน

“มันมีหลายหนทางในการหาเงิน วันนี้ท่านเล่นได้ แล้ววันต่อไปเล่าเคยคิดหรือไม่ หากท่านมีความคิดสักนิด ท่านจะรู้ว่าที่ผ่านมาบิดาของท่านต้องหมดเงินกับท่านไปมากเพียงใด” หากอยู่เฉยๆ นางยังจะนึกขอบคุณเขามากกว่า

หลี่เฉียงเม้มปากแน่น ข้อนี้เขาไม่อาจจะเถียงนางออกมาได้ เขาอ้าปากอยู่หลายหนเพื่อแก้ตัว แต่ก็ต้องกลืนคำพูดทั้งหมดลงคอไป

“หนิงหนิง ข้าขอโทษ”

“ครั้งที่แล้วท่านก็พูดเช่นนี้ เชื่อข้าต่อไปจะมีสตรีที่เหมาะสมกับท่านที่ไม่ใช่ข้า” หว่านหนิงนางหันไปจุดไฟเพื่อทำอาหาร