“...”
“เราสองคนเป็นพี่น้องกันแบบนี้ ดีที่สุดแล้ว”
“พี่วิน...”
“พี่ขอโทษจริง ๆ”
น้ำตาเม็ดใสของวาววาไหลออกมา ราวกับรู้ล่วงหน้าว่าคำตอบจะต้องเป็นแบบนี้ ใบหน้าสวยก้มลงจนคางชิดอก ภูวินเสียใจที่เรื่องของเรากลายเป็นแบบนี้ เขาเดินเข้าไปใกล้หญิงสาวเพื่อจะปลอบประโลมในฐานะพี่ชาย ทว่าวาววาก้าวถอยหลังหนึ่งก้าวและเงยมองเขาทั้งน้ำตา
“เพราะดารินใช่ไหมคะ?”
“วา...เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับใครทั้งนั้น”
“พี่วินชอบรินใช่ไหมคะ! ฮึก”
“...”
“ทำไมคะ? ทำไมใครต่อใครที่วาชอบ ถึงต้องไปชอบดารินหมด ทำไม! ฮึก”
“วา...”
ภูวินไม่เคยเห็นวาววาเป็นแบบนี้ และเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับดาริน ถึงไม่มีดาริน เขาก็ไม่ได้รู้สึกกับวาววามากกว่านั้น ไม่เคยเลยสักนิด ทว่าวาววาที่เสียใจและผิดหวังอย่างหนักหมุนตัวและวิ่งออกไปจากตรงนี้ ผ่านพุ่มไม้ใหญ่ที่อยู่ไม่ไกล เพราะมัวแต่ร้องไห้วิ่งหนีไปจนไม่ได้สังเกตเห็นใครบางคนที่ยืนแอบอยู่...
ดาริน
