“จริงสิคะ พะพิ้งเองก็มีรถอยู่แล้วไม่ใช่หรอคะ ไม่เห็นต้องให้ใครไปรับไปส่งเลยนี่นา”
เสียงนุ่มหวานของนาบีดังขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มที่ดูเหมือนจะใสซื่อ แต่ทำไมผมรู้สึกว่าน้ำเสียงของเธอมันฟังดูแปลกๆ
“จริงด้วยค่ะ หนูเห็นพะพิ้งขับรถเก่งด้วยนะคะ ไม่น่ามีปัญหาอะไรเลยนิ”
คราวนี้เป็นเสียงของมอนเน่เสริมขึ้นมาอีก
"ใช่ๆ เธอขับรถเก่งอยู่แล้วใช่ไหมพะพิ้ง"
นาบีเอียงคอหันไปถามพะพิ้งอีกรอบ ส่วนผมก็เหลือบตามองไปที่พะพิ้งเช่นกัน
"อืม"
พะพิ้งตอบแค่นั้นพร้อมพยักหน้าเบาๆ
"นั่นไงคะ พะพิ้งเธอไปเองได้ค่ะ หนุ่มๆไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ"
มอนเน่เอ่ยขึ้น คำพูดของเธอเหมือนรู้จักกันมานานงั้นแหละ
“หนูไปเองได้ค่ะพี่ทรอย และก็น่าจะสะดวกที่สุดด้วยค่ะ”
เธอพูดเสียงหวานกับไอ้ทรอย แต่เธอปรายตาคมๆค้อนมาทางผม ราวกับว่ากำลังไม่พอใจ ที่ผมขัดไอ้ทรอยไม่ให้ไปรับเธอนั่นแหละ
"หึ!!"
ผมขำในลำคอขึ้นพร้อมเบือนหน้ามองไปทางอื่น นึกขำในใจท
