“นี่…ฉันพูดยังไม่จบ หัดมีมารยาทหน่อยสิ”
เสียงผมดังขึ้น พร้อมกับอารมย์หงุดหงิดที่เริ่มปะทุขึ้น
“เรียนก็เรียนจากที่ดีดี คุณครูเขาไม่สอนเรื่องมารยาทการพูดกับผู้ใหญ่หน่อยเหรอ”
ผมว่าเธอไปแบบนั้น ทั้งที่ความจริงแล้วแค่ผมเห็นเธอทำหน้ามุ่ย ผมก็เลยอยากแกล้งเธอขึ้นมาเท่านั้น
พะพิ้งเงยหน้าขึ้นมามองผมตรงๆ หน้าเธอมุ่ยหนักขึ้นกว่าเดิม
“สอนค่ะ…แต่หนูไม่จำ”
คำตอบนั้นทำให้ผมแทบกลั้นหัวเราะไม่อยู่ เธอปากดีจริงๆ แถมยังลอยหน้าลอยตาอีกด้วย แต่พอผมเห็นแก้มเธอพองๆหน้ามุ่ยๆแบบนั้น มันก็ชัดเลยว่าเธอกำลังงอนผมอยู่
“แล้วเป็นอะไร ทำไมถึงทำหน้ามุ่ยแบบนั้นฮะ”
ผมกอดอกถามเสียงนิ่ง
“เปล่าค่ะ หนูไม่ได้เป็นอะไร”
เสียงเธอแข็ง แต่สายตาเลิ่กลั่กสุดๆ
ผมยกคิ้วขึ้นช้าๆ
“อย่าบอกนะว่าโกรธ เรื่องที่ฉันคุยกับน้องรหัสเมื่อตอนกลางวันอ่ะ”
ดวงตาเธอสั่นวูบเล็กน้อยก่อนรีบตอบกลับเสียงขุ่น
“แล้วทำไมหนูต้องโกรธพี่ซันเดย์ด้วยล่ะค
