“งั้นก็ไปสิ”
ผมเอ่ยเสียงเรียบ พยายามกลั้นหงุดหงิดไว้ในใจ ขณะที่พยุงร่างนาบีให้ลุกขึ้นอย่างเสียไม่ได้
“ไปกันค่ะ”
นาบียิ้มหวานจนแก้มปริ แขนของเธอเกี่ยวเข้ากับต้นแขนผมแน่น ก่อนจะเอาหัวซบอกผมเบาๆ กลิ่นน้ำหอมแรงจัดจนแทบจะกลบกลิ่นแอลกอฮอล์
ผมกำหมัดแน่น หางตาเหลือบไปเห็นภาพที่ไม่อยากเห็นที่สุด พะพิ้ง
เธอมองอยู่ ดวงตาแดงระเรื่อเหมือนจะร้องไห้ แต่พอสบตาผมแค่เสี้ยววินาที เธอก็หลบตาทันที แล้วเธอก็ทำในสิ่งที่ผมไม่คาดคิด เธอยกแขนขึ้นกอดคอไอ้ทรอยอยู่ต่อหน้าผม
“เฮ้ย!…พะพิ้ง ทำอะไรของเธอ”
เสียงผมดังออกมาโดยไม่ทันคิด เสียงดนตรีในผับยังดังกลบ แต่เธอกลับทำเหมือนไม่ได้ยิน ไม่แม้แต่จะหันมามองด้วยซ้ำ
ก่อนที่เธอจะเอื้อมมือไปคว้าแก้วเหล้าในมือไอ้ทรอยขึ้นมาดื่ม
“พะพิ้ง! นั่นมันแก้วพี่นะ”
เสียงของไอ้ทรอยดังขึ้นด้วยความตกใจ แต่ยัยนั่นกลับหันไปยิ้มให้มันอย่างยั่วๆ
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ~ ดื่มแก้วเดียวกันก็ได้ ห
