“เป็นอะไรหรือเปล่า พี่เห็นเราไม่ค่อยพูดตั้งแต่อยู่ข้างในแล้ว”
พี่ซันเดย์เอ่ยถามขึ้น ทันทีที่เราสองคนขึ้นมานั่งบนรถ
“เปล่าค่ะ”
“แน่ใจนะ”
“ค่ะ”
ฉันตอบแค่นั้น แล้วฉันก็หันไปมองทางหน้าต่าง
“งั้นเดี๋ยวพี่ไปส่งเราที่คอนโดก่อน พี่มีธุระต้องไปที่ผับต่อ ไอ้ทรอยกับอ้ฟอร์มมันรออยู่ เสร็จแล้วเดี๋ยวพี่รีบกลับ”
'หึ' ฉันหัวเราะขื่นในใจเขาโกหกไม่เนียนเลยจริงๆ แล้วฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาต้องบอกฉันด้วย ทั้งที่ฉันไม่ได้ถามเขาสักคำด้วยซ้ำ แต่แต่สุดท้ายฉันก็ทำได้แค่ตอบออกไปเบาๆ
“ค่ะ”
ฉันตอบออกไปแค่นั้น และคิดว่าเขาคงไม่ได้ไปหาเพื่อนเขาจริงๆหรอก หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้คุยอะไรกับต่อ
เขาขับรถมาจนถึงหน้าร้านสะดวกซื้อ ก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเกินเหตุ น้ำเสียงนั้นอบอุ่นกว่าแต่ก่อนมากด้วย
“เอาอะไรไปกินที่คอนโดเพิ่มไหม พี่จะแวะให้”
ฉันหันไปมองเขาทันที พร้อมทั้งความแปลกใจที่น้ำเสียงแบบนี้ มันดูไม่เหมือนเข
