ติ๊ง! ติ๊ง! ติ๊ง!
ในขณะที่ทุกคนนั่งคุยกันและก็ทานอาหารไปด้วย เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ของเขาดังขึ้นเรื่อยๆ ถี่จนฉันไม่อยากได้ยิน
ครั้งแล้วครั้งเล่า ราวกับใครสักคนที่กำลัง เรียกร้องความสนใจเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย และฉันรู้ดีว่าเจ้าของแชทนั้นต้องเป็นนาบีแน่ๆ
ซันเดย์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูแวบหนึ่ง ก่อนเก็บมันลงใต้โต๊ะอย่างลวกๆ
คุณน้าเกวลินเอ่ยถามลูกชายด้วยรอยยิ้มอบอุ่น
“เสียงโทรศัพท์ลูกนี่ดังไม่พักเลยนะ ใครแชทหานักหนาล่ะลูก”
ซันเดย์ยกยิ้มบางๆก่อนตอบผู้เป็นแม่
“แชทกลุ่มครับแม่ พอดีว่าผมให้ไอ้ฟอร์มกับไอ้ทรอยทำงานต่อ มันเลยทวงค่าทำงานด้วยการมานั่งดื่มที่ผับของเราครับแม่”
“เด็กสมัยนี้ดีจริงนะ ช่วยกันทำงานแล้วก็มีส่งงานให้กันได้ด้วย ต่างจากสมัยพวกเรา ที่ต้องทำส่งอาจารย์เองหมด”
พ่อของฉันเอ่ยขึ้น พร้อมทั้งยิ้มให้กับคุณลุงและคุณน้าไปด้วย
ทุกคนต่างก็หัวเราะ แล้วคุณลุงครามยังพูดขึ้นอย่างภูมิใจ
“
