"ไปกันเลยไหม"
"..........."
ฉันไม่ตอบ แค่เบือนหน้าหนีไปอีกทาง กลัวว่าถ้าสบตาเขาฉันจะทนความเจ็บไม่ได้
“งั้นเรารีบไปกันดีกว่า จะได้ไม่กลับดึกเกินไป”
เขาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ เหมือนทุกอย่างเป็นเรื่องปกติ
ฉันสูดลมหายใจเบาๆก่อนกลั้นใจพูด
“เอ่อพี่ซันเดย์คะ พี่ช่วยไปส่งหนูที่คอนโดก่อนได้ไหมคะ พอดีว่าหนูบอกแม่ไว้แล้วว่าหนูไม่ได้ไปค่ะ”
ฉันบอกเขาไปตรงๆ เพราะฉันไม่อยากที่จะต้องไปนั่งทานข้าวพร้อมกับเขา แล้วก็นั่งมองพ่อแม่ของฉัน แน่นอนว่าถ้าเป็นแบบนั้นฉันอดไม่ได้ที่จะต้องรู้สึกผิด
“ทำไมล่ะ”
เขาหันมาถาม สีหน้าฉันสะท้อนอยู่ในดวงตาเขา
ฉันกำมือแน่น
“หนูไม่อยากไปค่ะ”
“ไปแค่แป๊บเดียว แล้วเดี๋ยวพี่พากลับ”
“ไม่ค่ะ หนูอยากกลับคอนโดค่ะ”
“อย่าดื้อสิ ไหนคุยกันแล้วไงว่าจะเชื่อฟังพี่”
ฉันกัดริมฝีปากแน่น เสียงสั่นออกมา
“แต่หนูไม่อยากต้องไปนั่งทานข้าว ทั้งที่รู้สึกผิดต่อพ่อแม่ตัวเองค่ะ”
เขาเงียบไปหนึ
