ติ๊ง!!
เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นอีกครั้ง ชื่อบนหน้าจอคือชื่อพี่ซันเดย์
พี่ซันเดย์ : มาหาฉันหน่อยสิ
พะพิ้ง : หาอะไรคะ แล้วทำไมหนูต้องไปหาด้วย
พี่ซันเดย์ : ฉันทำงานกลุ่มในห้องชมรมอยู่ อาจจะนานหน่อย เธอมารอฉันที่นี่
พะพิ้ง : หนูนั่งรอข้างๆลานจอดก็ได้ค่ะ
พี่ซันเดย์ : ฉันบอกให้มารอตรงนี้
ฉันถอนหายใจเบาๆอย่างเหนื่อยอ่อน ก่อนจะตอบกลับ
พะพิ้ง : ค่ะ
มือฉันสั่นเล็กน้อยทั้งโกรธ ทั้งดีใจ ทั้งรู้สึกเจ็บปนเปกันไปหมด
ฉันหันไปหามิรายังไม่ทันได้พูดอะไร ยัยมิราก็ถามก่อน
“พี่ซันเดย์ให้แกไปหาใช่ไหม”
ฉันมองยัยมิราแบบงงๆ เธอรู้ได้ไง
“แกรู้ได้ไงอ่ะ”
“หึ! เรื่องแค่นี้เอง เดาไม่เห็นยากเลย”
เธอยิ้มจางๆแต่แววตาเต็มไปด้วยความเป็นห่วง
ฉันก้มหน้าลงเสียงเอื่อยเหมือนไม่อยากยอมรับ
“งั้นฉันไปก่อนนะแก ฉันไม่ได้เอารถมาด้วย แล้วเมื่อเช้าเขาก็บอกให้รอกลับพร้อมเขา ฉันก็คงต้องกลับพร้อมเขานั่นแหละ”
ฉันพูดเสียงเอื่อย
