ผมสูดลมหายใจลึก ก่อนพูดออกมาตรงๆจากใจ
“กูขอโทษมึงสองคนจริงๆว่ะเพื่อน กูแม่งคิดน้อยไป ทั้งที่พวกมึงเป็นเพื่อนกูแท้ๆ แต่กูกลับคิดเหี้ยๆกับพวงมึง กูแม่งโครตแย่เลยว่ะ”
สายตาผมมองทั้งไอ้ฟอร์มและไอ้ทรอยทีละคน พวกมันเป็นเพื่อนที่ผมเชื่อใจที่สุด คนที่ผมรู้ดีว่าไม่มีวันหักหลังกันเรื่องผู้หญิง
ไอ้ฟอร์มตบไหล่ผมเบาๆ แล้วมันก็พูขึ้น
“กูเข้าใจมึงเว้ยไอ้ซันเดย์ กูเห็นมาตลอดว่าคำว่าพี่น้องมันค้ำคอมึงอยู่ มึงถึงไม่กล้ายอมรับว่ามึงแม่งหวงพะพิ้ง”
ครับมันพูดถูกทุกคำ ผมฟังแล้วก็ต้องยิ้มขำๆขึ้นมาทันที
“ขอบใจพวกมึงมากนะเว้ยที่เข้าใจกู โดยเฉพาะมึงไอ้ทรอยกูผิดจริงๆเพื่อน กูขอโทษมึงว่ะ”
ไอ้ทรอยยิ้มมุมปาก กอดอกเหมือนพยายามซ่อนความเป็นห่วง
“เออ รู้ตัวก็ดีแล้วไอ้ควาย”
ผมหัวเราะในลำคอ ก่อนจะคว้ามันเข้ามากอดอย่างลูกผู้ชาย ตบหลังมันแรงๆเพื่อบอกว่า เรายังเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม
ไอ้ทรอยก็ตบหลังผมกลับ เหมือนเป็นภ
