วันต่อมา
-ซันเดย์-
“ไอ้ซันเดย์ ทำไมสองสามวันมานี้กูไม่เห็นน้องพะพิ้งเลยวะ ตั้งแต่วันที่ไปงานวันเกิดนาบีคืนนั้นก็ไม่ค่อยเห็นเธอเลย ปกติจะเจอเธอแทบทุกวันเลยนะ”
เสียงไอ้ทรอยดังขึ้น เหมือนว่ามันกำลังใส่ใจพะพิ้งอยู่ มันสังเกตแม้กระทั่งว่าไม่ค่อยเห็นเธอ
ผมนั่งนิ่งพยายามไม่สนใจใคร แต่คำถามนั้นมันเหมือนจี้ใจผมเต็มๆ ผมรู้ว่ามันกำลังอยากเจอพะพิ้งแน่ๆ
“มึงถามทำไมวะ”
ผมตอบเสียงห้วน สีหน้าไม่พอใจจงใจให้มันเห็นชัด
“กูก็ถามปกติปะวะ เห็นช่วงนี้ไม่เห็นเธอเลย ถามแค่นี้มึงจะโมโหทำไมวะ”
มันถามผมกลับแบบกวนๆ
“มึงชอบพะพิ้งใช่ไหม”
ผมตัดคำมัน จ้องหน้ามันนิ่ง คำถามเหมือนคำขู่
ไอ้ทรอยชะงักนิดหนึ่ง แต่มันยังยิ้มกวนๆ
“เออ กูว่าพะพิ้งน่ารักดี กูชอบนิสัยของเธอว่ะ กูชอบที่เธอเป็นเธอไม่เหมือนใครดีว่ะ แล้วก็...”
ผมไม่รอให้มันพูดจบ ผมกระชากคอเสื้อมันทันที แล้วกำแน่นจนมือสั่น
“พูดอีกทีสิ ว่ามึงชอบเธอ”
เสียงผม
