อดีต

1089 Words

“อ่า...ก็ชื่อของเธอไง คีรยาแปลว่าขุนเขา…ขุนเขาแห่งการเยียวยา” ขุนเขาหัวเราะแห้งด้วยความเก้อเขิน เมื่อไม่เห็นแม้กระทั่งรอยยิ้มใดๆ จากคู่สนทนา มีเพียงปลายผมที่ปลิวไสวระต้นคอเนียนสะอาด ที่กรุ่นไปด้วยกลิ่นหอมจางๆ ของแชมพูราวกับกลิ่นดอกไม้ในยามเช้า เขาก็ได้แต่อับจน หมดคำพูดที่จะโปรยออกมานับจากนั้น “ไม่ใช่เหรอ?” เขาเปรยออกมาเสียงเก้อๆ ซึ่งครั้งนี้คีรยาได้พูดตอบ “ทำการบ้านมาดีนะเรา” คีรยาพูดยิ้มๆ ในขณะที่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่ตัวหนังสือ ไม่มีแม้สักเสี้ยววินาทีที่จะเงยหน้าขึ้นไปมองเขา เธอรู้อยู่แก่ใจ ว่าขุนเขามานั่งคุยกับเธอเพราะเหตุใด คีรยาก็ยังแสร้งทำเป็นไม่เคยรู้ เพราะกลุ่มนักศึกษาชายหญิงที่แอบมองและกระซิบกระซาบกันลับหลัง ทำให้เธอเริ่มมองออกว่าอีกฝ่ายคงมีวัตถุประสงค์อื่นที่นอกเหนือจากความเป็นเพื่อนแอบแฝงแน่ “ก็ใช่นะ…ว่าแต่ เธอกำลังอ่านอะไรอยู่ เราขอดูด้วยคนสิ” ไวกว่าความคิด ไม่รู้ว่าชายหนุ่มไปกินดีหมีดีเสือมาจากไหน เพราะจู่ๆ เขาก็เลื่อนตัวเข้าไปจนชิดแล้วคว้าปลายผมของเธอขึ้นมาช่อหนึ่ง จรดปลายจมูกลงสูดกลิ่นหอมของแชมพูจางๆ นั้นด้วยท่าทีที่อุกอาจ จนคีรยาอดไม่ได้ที่จะปัดออกและหันไปดุเขา “โรคจิตหรือไงเนี่ย รีบถอยไปนั่งห่างๆ ฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ ไม่อย่างนั้นฉันฟาดเธอด้วยประมวลอาญาเล่มนี้แน่” ซึ่งคีรยาก็ไม่พูดเปล่า แต่ใช้ทั้งมือทั้งเท้าบรรจงถีบคนตัวใหญ่ออกไปด้วยพละกำลังที่มีอยู่เพียงน้อยนิด ขุนเขาแอบลอบยิ้มที่แผนการของตัวเองเริ่มสำเร็จ เพราะเพื่อนๆ ทุกคนย่อมมองเห็น อย่างน้อยๆ เขาก็ยังดูเป็นต่อและใกล้ชิดเป้าหมายได้ในระยะเวลาอันรวดเร็วตามที่คาด เมื่อบรรลุวัตถุประสงค์แล้ว เขาก็แสร้งทำเป็นยอมแพ้พ่ายและพาตัวเองกลับไปนั่งอยู่ที่จุดเดิม ก่อนจะหันมาใช้แผนสำรองที่คิดเตรียมเอาไว้ก่อนหน้า เพื่อหาเรื่องตีสนิทกับเธอให้ได้จริงๆ ตามที่ได้พนันกันเอาไว้กับกลุ่มเพื่อน “ขอโทษจ้ะ คือเรา...ยังไงดีล่ะ เราชอบกลิ่นแชมพูที่เธอใช้น่ะ เลยอยากดมให้ชัดๆ ว่าเป็นแชมพูยี่ห้อไหน มัวแต่อยากรู้ยี่ห้อแชมพู แล้วลืมตัวรุกรานเธอเกินไปหน่อย คือแบบว่า อยากหามาใช้บ้างอะเนาะ หวังว่าเธอคงเข้าใจ” น้ำเสียงกระตุ้งกระติ้งและท่าทางเบี่ยงเบนที่เขากำลังพยายามทำอยู่ ดึงดูดความสนใจจากเธอได้มากเลยทีเดียว ท่าทางของคีรยาที่คอยตั้งการ์ดรอปกป้องตัวเองอยู่เสมอนั้นก็คลายลงมามาก ครั้งนี้เธอเอียงคอมองเขาและคลี่ยิ้มบางๆ ตรงมุมปาก เป็นรอยยิ้มที่ขุนเขารับรู้ได้ถึงการเปิดใจ และมิตรภาพระหว่างคนสองคนที่กำลังก่อตัวขึ้นมาอย่างเงียบๆ ... . “สรุปว่าไงวะ ทุกวันนี้มึงได้เจอเด็กเก่ามึงบ้างหรือเปล่า หรือว่าแอบไปกิ๊กกั๊กกันอยู่แล้วไม่อยากให้พวกกูรู้วะ?” น้ำเสียงนุ่มละมุนของนักร้องบนเวทีและคำพูดเชิงรุกไล่ของดนัยพาให้เขาตื่นขึ้นมาจากภวังค์ ขุนเขาพยายามพาตัวเองกลับคืนสู่ปัจจุบันด้วยการหันไปสนใจนักร้องชายบนเวทีอยู่พักใหญ่ เขาจำได้ว่าครั้งหนึ่งเคยมีคนชอบเพลงนี้มากจนอ้อนวอนขอให้เขาช่วยอัดลงเทปคาสเซ็ทให้ ซึ่งแน่นอนว่าขุนเขาเองก็เต็มใจเป็นอย่างยิ่ง... วงดนตรีประจำงานเลี้ยงในวันนี้บรรเลงเพลงในยุค90และเพลงดังก่อนหน้านั้นเป็นบางส่วน นัยว่ากลุ่มอาจารย์เลือกมาเพื่อเอาใจและดึงดูดทีมศิษย์เก่าที่มีอยู่เพียงน้อยนิดให้กลับมารวมตัวกัน หลังจากที่ต่างคนต่างก็กระจัดพลัดพรายกันไปนานนับสิบปีจนยากที่จะรวมรุ่นกันได้อีก นี่ถ้าคีรยามาร่วมงานครั้งนี้ด้วย เธอคงมีความสุขน่าดู เพราะทุกเพลงที่กลุ่มนักดนตรีบรรเลงและขับร้อง ล้วนเป็นเพลงโปรดของเธอแทบทั้งสิ้น เขาจำได้ว่าเคยเปิดกล่อมเธออยู่ทุกคืน และปิดมันลงยามที่เธอเริ่มหลับใหล เพลงเหล่านี้เองที่หล่อเลี้ยงให้เขาใช้ชีวิตอยู่ได้ ท่ามกลางความเดียวดายบนโลกกว้าง ซึ่งแวดล้อมด้วยด้านมืดที่ซุกซ่อนในจิตใจของมนุษย์ *ไม่มีความหมายจากใจอีกแล้ว…แคล้วกัน… คิดว่าหลับฝันแล้วต้องจากกัน…เมื่อตื่น… ให้ตายเถอะ…แล้วดูแต่ละเพลง วงดนตรีก็เข้าใจใส่โทนให้ดูอาวรณ์และอบอุ่น ขุนเขาจึงได้แต่ถอนหายใจและคว้าเม็ดมะม่วงหิมพานต์จากจานเรียกน้ำย่อยโยนเข้าปาก รสของมันดูจืดจางและกร่อยไปหมด เมื่อคนที่เขารอคอยกลับเงียบหายไปในคืนนี้… แต่จู่ๆ อาการผิดปกติของทุกคนภายในงานก็ทำให้ขุนเขาเริ่มรู้สึกเอะใจ เพราะทุกสายตาต่างก็เพ่งมองไปยังประตูทางออกของงาน ที่บัดนี้มีร่างหนึ่งกำลังยืนตระหง่านอยู่ในชุดกระโปรงยาวและเสื้อยืดลำลองแบบธรรมดา หากแต่ว่าร่างสะคราญและบอบบางนั้นกลับดูเฉิดฉายนัก... ไม่มีเหตุผล ต่างคนต่างไป…หรือเธอ… เสียดายที่เผลอ…หลวมตัวรักเธอ…โดยง่าย ฉากรักเราปิดม่านลง…คงคิดว่าเราแพ้พ่าย… เนื้อเพลงถูกบรรเลงจนใกล้ถึงตอนจบ ไม่ต่างจากเลือดในกายของขุนเขา ที่กำลังสูบฉีดขึ้นมาอย่างพลุ่งพล่านด้วยอาการตื่นเต้น เพียงเพราะเขาได้มีโอกาสพบเจอกับบุคคลที่เป็นสุดยอดปรารถนาแห่งหัวใจ ที่ตั้งหน้าตั้งตารอคอยมาโดยตลอด กินระยะเวลายาวนานนับสิบปี... *เพลง “อดีต” ขับร้องโดย อรรถพล ประเสริฐยิ่ง ปัจจุบัน Nititad AOA Co.Ltd. (Thailand) เป็นผู้ถือครองลิขสิทธิ์ **ผู้เขียนมีจุดประสงค์เพื่อช่วยโพรโมทเพลง และกล่าวถึงเนื้อเพลงบางส่วนเพื่อให้เข้ากับบรรยากาศในเนื้อเรื่องเพียงเท่านั้น ไม่มีวัตถุประสงค์เพื่อการค้า และไม่สนับสนุนการดาวน์โหลดเถื่อนใดๆ ทั้งสิ้น กรุณาสนับสนุนผลงานเพลงถูกลิขสิทธิ์กันนะคะ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more