“ให้พิ้งค์ช่วยไหมคะ”
เขาส่ายหน้า วันนี้เธอก็ช่วยงานเขาแล้วแทนที่จะได้พักผ่อน ริ้วรอยแดงช้ำยังคงมีให้เห็น แม้จะไม่มากอย่างที่นึกกลัว
“เธอนอนก่อนเถอะ”
แต่ดูเหมือนหญิงสาวจะรั้น เพราะยังคงนั่งหาวหวอดๆ เหมือนเดิม จนกฤษกรยิ้มส่ายหน้า เขายอมปิดแฟ้มงานลง ค่อยทำต่อพรุ่งนี้ แต่สายตาของเขาไปเห็นหนังสือเล่มโปรดที่เปิดอ่านค้างไว้ มันไม่อยู่ในที่เดิม
มือหนาหยิบหนังสือเล่มโตขึ้นมาเปิดดู ก็พบว่าที่คั่นหนังสือหายไป คิ้วเข้มขมวดยุ่งจนเป็นปม ชายหนุ่มเปิดลิ้นชักหาภาพนั้นแต่ก็ไม่เจอ
“ใครมายุ่งที่โต๊ะทำงานของฉัน” เขาถามคนที่นั่งอยู่บนเตียง พชิราถึงกับหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง รู้สึกได้ถึงสายตาอำมหิตที่พร้อมจะฆ่าเธอได้ทุกเมื่อ
“เอ่อ...เอ่อ...” เธอตะกุกตะกักยิ่งทำให้เขาหวาดระแวง
“เธอมายุ่งกับหนังสือเล่มนี้ใช่ไหม” ท่าทางเธอมีพิรุธจนเขาถามไปตรงๆ
“คือว่า...”
หญิงสาวลอบเลียริมฝีปากที่แห้งผาก เธอสบตาคมดุแล้วเห
