“รูปอะไร”
เขาถามขึ้นสายตาจับจ้องอยู่กับถนนกว้าง ที่ตอนนี้คร่ำคราไปด้วยรถจำนวนมาก แม้จะเป็นสองทุ่มกว่าแล้วแต่รถยังคงติดอยู่ แล้วเส้นทางนี้ถ้าไม่จำเป็นเขาคงหลีกเลี่ยงที่จะมาในช่วงเวลานี้ ทว่ามันคือเรื่องจำเป็นเขาจึงเลือกที่จะมา
“ก็รูปถ่ายของคุณกับคนระ...” ยังดีที่เธอยังสงบปากได้ทัน เธอเห็นเขาขบกรามแน่นแล้วนึกกลัว
“พิ้งค์ขอโทษค่ะ พิ้งค์ปากไม่ดีอีกแล้ว”
“ไม่เป็นไร” กฤษกรใจเย็นลง เมื่อมีเวลาได้ทบทวนเรื่องราวทั้งหมด
“ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่แฟนของฉัน เราแค่... เป็นเพื่อนกัน” เขาพูดขณะที่สายตายังคงจับจ้องไปยังเบื้องหน้า
“แค่เพื่อนทำไมต้องหวงด้วย ไปพูดให้เด็กอนุบาลฟังเถอะ” เธอบ่นเสียงเบา คิดว่าเขาจะไม่ได้ แต่ที่ไหนได้มันคงชัดพอที่จะทำให้คนที่กำลังขับรถอยู่ตีไฟเลี้ยวเข้าข้างทางทันที
“ว้าย!” เธอเกือบหน้าคะมำ ดีที่มือหนานั่นยื่นออกมากันเธอไว้
“ใครบอกเธอว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นแฟนของฉัน” เขาเปิดไฟในรถ
