“ตายจริง! มือคุณไปโดนอะไรมาคะ”
พชิรานั่งเหม่อลอยมองออกไปนอกหน้าระเบียงยามตะวันพ้นขอบฟ้า เธอไม่ได้สนใจคนที่เปิดประตูห้องนอนเข้ามา คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเขา เพราะประไพกลับไปตั้งแต่ห้าโมงเย็น แต่เมื่อหันกลับมาเจอมือที่เปื้อนไปด้วยเลือด จะทำเฉยเมยเธอก็ใจไม่ดำพอ
“คุณเก้า!”
พชิราส่งสายตาดุไปให้เขา เมื่อเจ้านายหนุ่มไม่ยอมจะให้เธอดูแผล ที่ยังคงมีร่องรอยแดงช้ำและมีเลือดแห้งกรังบริเวณข้อนิ้ว
“คุณไปต่อยกับใครมาคะ”
คนถูกถามไม่ตอบ หญิงสาวส่ายหน้า ก่อนจะลุกไปหยิบกล่องยาที่ครั้งหนึ่งเขาเคยใช้กับเธอมาวางลงข้างกาย หยิบเอายาแดง แอลกอฮอล์ใส่แผล สำลี และผ้าพันแผล ทุกอย่างดูคล่องมือไปหมด
“ใส่ยาแดงอย่างเดียวได้ใหม่” กลีบปากสีระเรื่อคลี่ยิ้มเล็กน้อย
“ไม่ได้ค่ะ ถ้ากลัวก็หลับตา”
“ฉันไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะ”
“ถ้าไม่ใช่เด็กก็ไม่เห็นจำเป็นต้องกลัวแอลกอฮอล์ล้างแผลนี่คะ”
เธอว่าเขาให้ กฤษกรฮึดฮัดแต่ก็ไม่ดึ
