เก้าโมงแล้วประไพเข้ามาทำความสะอาด พชิราลุกขึ้นนั่งแล้วก็ต้องแปลกใจที่มีผ้าห่มผืนบางอยู่บนตัวเธอ หญิงสาวลอบยิ้มเมื่อรู้ว่าเป็นฝีมือของเขา เธอกำลังจะลุกขึ้นก็เห็นกระดาษเช็ควางไว้ มือบางรีบหยิบขึ้นมาดูจำนวนของมันทำเอาเธอตาลุกวาว สิบห้าล้านมันมากเกินไปสำหรับผู้หญิงอย่างเธอ ข้างๆ นั่นมีกระดาษโน้ตแผ่นบางวางไว้อยู่
‘เงินจำนวนนี้คงซื้อบ้านและรถได้ตามที่เธอต้องการ ถ้าประหยัดหน่อยก็คงไม่ลำบากอะไร... ขอให้โชคดี’
น้ำตาเม็ดใสไหลรินออกมาจากตาทั้งสองข้าง
“ตื่นแล้วเหรอคะคุณพิ้งค์ ป้าเพิ่งสวนกับคุณเก้าที่ลิฟท์ชั้นล่างนี่เองค่ะ” ประไพวางอาหารไว้ในครัวแล้วเดินมาพูดคุยกับเธอ
“เหรอคะป้า” ดวงตาแดงช้ำเหม่อลอยมองผ่านไปทางอื่น ประไพเห็นท่าไม่ดี
“คุณพิ้งค์ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ ร้องไห้ทำไมคะ” นางตกใจไม่น้อย
“เปล่าค่ะ ป้าคะ ป้ารู้จักรถขนของไหมคะพิ้งค์อยากใช้บริการค่ะ”
“ขนของอะไรคะ จะไปไหนคะคุณพิ้งค์”
“คุณเก้า
