EP. 12
1041 Words
“ไม่สบายดีขึ้นหรือยัง”
“ค่ะ” เธอตอบรับสั้นๆ อย่างหวงคำพูด
“รู้จักกับไอ้ดิศมาก่อนหรือเปล่า”
“ไม่ค่ะ”
“แต่ดูเหมือนพวกเธอจะสนิทสนมกัน” เขาอ่านสายตาของกษิดิศไม่ผิด
“คุณเก้าคะปล่อยพิ้งค์ค่ะ พิ้งค์ไม่อยากมีปัญหากับคุณดาอีก” พชิราสะบัดมือหลุดจากการเกาะกุมจนได้
“คุณดามาเกี่ยวอะไรด้วย”
“คุณไม่รู้เหรอคะว่าที่คุณดาแกล้งพิ้งค์เพราะเขาหึงคุณ กลัวคุณจะชายตามองพิ้งค์” ผู้หญิงด้วยกันดูออก ดาหวันคิดเองเออเองว่าการที่เธอไม่ร่วมมือด้วยนั้นเพราะอยากจะจับเขา
“คุณดาก็กลับไปแล้ว”
เขารู้ว่าดาหวันค่อนข้างพอใจเรื่องการเปลี่ยนยี่ห้อน้ำผลไม้เพื่อเอาใจเธอ แต่ที่จริงแล้วเขาอยากอุดหนุนเพื่อนต่างหาก ที่สำคัญ...เรื่องน้ำผลไม้ที่ไม่ถูกใจจะไม่ใช่ความผิดของพชิราอีกเพราะเขาเป็นคนเลือกเอง
พชิรายืนประสานด้านหน้า เธอทำตัวไม่ถูกยามได้อยู่ชิดใกล้กับเขาเพียงลำพัง คงโกหกตัวเองไม่ได้ว่าไม่รู้สึกอะไร เพราะภาพสวาทร้อนแรงที่เขาปรนเปรอเธอ ยังคงตามหลอกหลอนทั้งยามหลับและยามตื่นไม่รู้หาย
“พิ้งค์ขอตัวนะคะ” เธอหยุดยืนปล่อยให้เวลาล่วงเลยไปหลายวินาทีท่ามกลางความเงียบ
“เดี๋ยวก่อน” เธอชะงักเท้า
“ช่วยส่งดอกไม้ไปให้คุณพิมพ์นารา ลูกสาวท่านทูตด้วย” คนได้ฟังถึงกับสะอึก
“ค่ะ” หญิงสาวรับคำสั้นๆ พร้อมกับหมุนตัวเธอควรออกไปจากห้องนี้ได้แล้ว
“ดอกลิลลี่สีขาวอย่างเดียว” เขากำชับ พชิราเชิดหน้าขึ้น
“ค่ะ”
มือบางเปิดประตูพาร่างกายที่อ่อนแอออกมาจากห้องน้ำของผู้บริหารได้สำเร็จ หญิงสาวหยุดยืนพ่นลมหายใจออกทางปาก ใบหน้าอิดโรยอ่อนล้าเผยความอ่อนแอออกมาแต่ก็แค่ไม่กี่วินาทีเท่านั้น เมื่อบานประตูถูกเปิดออกกว้างจากคนด้านใน หญิงสาวก็เร่งฝีเท้าให้ออกห่าง ช่วงบ่ายดอกไม้คงถึงมือของผู้รับเรียบร้อย เพราะพิมพ์นาราถึงขั้นโทรมาขอสายกฤษกรด้วยตัวเอง ทั้งสองคงคุยกันนานพอสมควร ดูจากปุ่มสายไม่ว่างที่ยังคงโชว์ที่เครื่องของเธอ
เลิกงานแล้วพชิราก็เดินเตร็ดเตร่อยู่ริมถนน หมดอารมณ์ที่ตั้งใจจะตกแต่งห้องจัดแจงข้าวของให้เป็นที่เป็นทาง วันนี้เธอรู้สึกห่อเหี่ยวจนอยากจะไปดื่มเพื่อให้คลายเครียดสักหน่อย จากนั้นค่อยกลับมานอน ส่วนเรื่องห้องคงรอไว้ทำวันหยุดดีกว่าเผื่อได้ไปซื้อข้าวของเพิ่ม เมื่อตกลงกับตัวเองได้หญิงสาวก็เร่งฝีเท้าไปยังสถานบันเทิงที่เธอเคยไปสมัยยังเรียนอยู่กับเพื่อนๆ ชีวิตของนักศึกษาในรั้วมหาวิทยาลัยสนุกกว่าทำงานเยอะ แต่ด้วยหน้าที่การงานที่ต้องรับผิดชอบ นานวันเข้าเพื่อนก็ลดน้อยลง อีกทั้งบางคนก็ไปมีครอบครัว เธอจึงไม่อยากรบกวนใคร ดื่มคนเดียวกันได้ ประมาณตนเองเอา แค่จิบๆ คงไม่เมา
นานแล้วที่เธอไม่ได้เข้าผับเข้าบาร์ ไม่ได้สังสรรค์กับเพื่อนฝูง สถานที่เปลี่ยนไปเยอะ ผู้คนก็เช่นกัน พชิรายื่นชั่งใจอยู่หน้าร้าน ไม่กี่อึดใจก็ต้องเปลี่ยนใจ เธอเลือกผับแห่งหนึ่งใจกลางเมือง คงเป็นเพราะที่เดิมมันอาจจะดูไม่สมวัยไปสำหรับเธอ ครั้นจะให้ไปโยกตัวเต้นตามจังหวะเพลงเหมือนเมื่อก่อนก็คงไม่เข้าที ที่สำคัญผับใหม่ที่เธอเลือกใช้บริการมันไม่ไกลจากที่พัก หากรู้สึกกรึ่มๆ ได้ที่ก็พอจะเดินกลับได้อย่างสบายๆ
หญิงสาวเรียกบริกรมาสั่งเครื่องดื่มเบาๆ จิบเคล้าเสียงเพลงสากลทำนองฟังสบาย เธออาจจะแก่เกินจะออกท่าทางวาดลวดลายอยู่บนฟลอร์เต้นรำอย่างในอดีต คิดแล้วก็มีเรื่องให้ขำ ชีวิตมหาลัยที่โหยหา แต่ถ้าย้อนกลับไปได้ก็เลือกที่จะอยู่กับปัจจุบัน พชิรายกแก้วเครื่องดื่มขึ้นกระดกลงคอรวดเดียวหมด เมื่อนึกถึงชีวิตแสนขม ทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยอีกทั้งยังต้องรับผิดชอบค่าใช้จ่ายในบ้านไปด้วย... เธอชักคิดถึงลุงดามแล้วสิ ดาม... เจ้าของร้านอาหารที่เมตตาเธอ ตั้งแต่ทำงานจนไม่มีเวลาเป็นของตัวเอง เธอก็แทบจะไม่ได้ไปเยี่ยมเยียนท่าน วันหยุดนี้เธอต้องหาเวลาไปสักหน่อย ลุงดามของเธอเคยเล่าให้ฟังว่ามีลูกชายหนึ่งคน แต่อยู่ที่เมืองนอกกับภรรยา ท่านก็ดูจะคิดถึง แต่ในแววตาคู่นั้นเศร้าทุกครั้งที่เล่าเรื่องของตนเองให้ฟัง ลุงดามมักจะบอกกับเธอเสมอให้เข้มแข็งและอดทน คนดีตกน้ำไม่ไหลตกไฟไม่ไหม้ พชิราถอนหายใจนึกย้อนไปถึงเรื่องร้ายๆ ที่เกิดขึ้นเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา เธอคงไม่ใช่คนดีจึงไม่อาจรอดเงื้อมมือเขาได้ แล้วก็อยากจะหยิกตัวเองให้ช้ำ...
ยังจะไปคิดถึงเขาอยู่ได้!
เครื่องดื่มแก้วที่สองถูกนำมาเสิร์ฟตรงหน้า หญิงสาวมองหน้าบริกรด้วยคำถาม ทว่าเธอได้รับเพียงรอยยิ้มพร้อมกับเขาผายมือไปยังผู้ชายที่นั่งเก้าอี้ถัดไปอีกสองตัว สาบานได้ว่าเธอไม่รู้จักเขา
“คุณผู้ชายคนนั้นสั่งมาให้คุณครับ”
เธอยิ้มตอบรับในไมตรีของเขา แต่ก็ไม่ได้แตะต้องเครื่องดื่ม ด้วยเกรงว่ามันจะไม่ปลอดภัย ผู้หญิงตัวคนเดียวมาเที่ยวในสถานที่อโคจรจะเจอผู้ชายดีๆ ได้อย่างไรกัน
“ขอผมนั่งด้วยคนนะครับ”
ไม่นานนักผู้ชายคนนั้นก็ขยับเข้ามานั่งประชิดเธอ พชิรารู้สึกอึดอัดยิ่งมือของเขาที่วางพิงอยู่บนราวเก้าอี้ของเธออย่างเสียมารยาทด้วยแล้ว
“ขอโทษด้วยนะคะเดี๋ยวสามีของฉันจะมา คุณคงไม่อยากมีปัญหาใช่ไหม” เธอยิ้มหวานให้เขาพร้อมกับอธิบาย ผู้ชายคนนั้นดูท่าทางเหมือนจะไม่เชื่อ เขามองออกไปรอบๆ แล้วยิ้มตอบ
- Writer
