EP. 06
1034 Words
“เกิดอะไรขึ้นน่ะ!” เขาเงยหน้าขึ้นจากอุปกรณ์ในมือ มองตามคำพูดของจรัล
“แม่!” พชิราตกใจแทบสิ้นสติ เมื่อเห็นว่าผู้หญิงที่กำลังโวยวายอยู่หน้าตึกนั้นคือมารดาของเธอ
“แม่อย่างนั้นเหรอ” เขาทวนคำทว่าใบหน้าเรียบเฉย จรัลจอดรถสนิท ก่อนจะเดินมาเปิดประตูให้กับกฤษกร
“อย่าเพิ่งลงไปได้ไหมคะคุณเก้า” เธอรั้งเขาไว้เพราะรู้จักนิสัยแม่ตัวเองดี
“ทำไมล่ะ” ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะได้อธิบาย กฤษกรก็ลงจากรถคันหรู
“มาแล้วเหรอ”
เสียงโวยวายดังขึ้นทันที พร้อมกับนางพรประภาถลาเข้ามาหา พชิราเห็นท่าไม่ดีรีบลงจากรถแล้วไปขวางกั้นกลางระหว่างแม่และเขาไว้
“แม่มาทำอะไรที่นี่”
“มาทำอะไรน่ะเหรอ มาเรียกร้องความยุติธรรมให้มึงยังไงล่ะ”
“แม่กลับไปบ้านก่อนเลยน่ะ”
“กูไม่กลับ ทำไม! อายเหรอ อายที่กูจะบอกกับทุกคนว่ามึงกับเจ้านายมึงมีอะไรกัน”
“แม่!” พชิราตวาดลั่น
“ทำไม! กูพูดเรื่องจริง มึงปฏิเสธมาสิว่าไม่จริง” พรประภาได้ทีดึงเสื้อของบุตรสาวเผยให้เห็นรอยจูบจากฝีมือของเขาเต็มตา
“นี่ไง! รอยนี่มึงได้มาจากไหน ถ้าไม่ได้มาจากเจ้านายของมึงฮึอีพิ้งค์!”
“แม่ มันไม่ใช่อย่างนั้น”
จรัลเห็นท่าไม่ดี ผู้คนเริ่มคนเริ่มให้ความสำคัญจนเขาต้องกันเจ้านายหนุ่มออกไปจากบริเวณนี้โดยเร็วที่สุด
“จะไปไหน! จะหนีไปไหน! หน็อย! เจาะไข่แดงกูแล้วคิดจะหนีเหรอ พวกผู้ลากมากดี!” พรประภารู้ทัน วิ่งมาดักหน้าไว้แล้วมองเขาด้วยแววตาอย่างผู้ถือไพ่เหนือกว่า
“คุณต้องการอะไร”
“อ้อ นี่คิดจะเอาเงินมาฟาดหัวฉันเหรอ” พชิราหน้าเสีย
“สองล้านพอไหม” สิ้นคำพูดของเขา พรประภาถึงกับเงียบกริบจ้องเขาให้แน่ใจ
“คุณจะให้เหรอ”
“คุณเก้าครับ...” จรัลจะห้าม แต่กฤษกรยกมือขึ้นปรามไว้
“คุณเก้าคะ” เธอเรียกเขาอีกคน แต่ชายหนุ่มไม่แม้แต่จะมองหน้าเลขาสาว
“ผมจะให้คุณจรัลนำเช็คไปให้คุณที่บ้านวันนี้ แต่ถ้าคุณยังก่อกวนผมอีก อย่าว่าแต่สองล้านเลย คุณจะไม่มีแม้ลมหายใจ... กลับไปซะ!” เขายื่นคำขาด แม้พรประภาอยากจะอยู่ต่อ แต่นางก็กลัวสายตาเอาเรื่องคู่นั้น
“ก็ได้ อย่าตุกติกล่ะ ไม่งั้นครั้งหน้ากูจะมาพร้อมกับนักข่าว!”
พชิรามองมารดาเหมือนคนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ไม่รู้ว่าเธอมีบุญหรือมีกรรม พรประภาคือกระเชอก้นรั่วไม่รู้จักพอ ไม่เคยหยุดอย่างที่พูดได้
“ไป! กลับบ้านอีพิ้งค์!”
“ปล่อยมือเลขาของผม!” เขาหันมาตวัดตามองมืออวบอูมที่ยังคงจับอยู่ที่มือของหญิงสาว
“ฉันจะพาลูกสาวฉันกลับบ้าน”
“เธอเป็นเลขาของผม และเธอยังกินเงินเดือนบริษัทของผม ถ้าจะกลับ... นั่นก็หมายถึงต้องลาล่วงหน้าบอกเหตุผล ไม่ใช่นึกจะกลับก็กลับได้” เขาใช้สายตามองมืออวบอูมนั่นอีกครั้ง จนพรประภาต้องยอมปล่อย
“ก็ได้ !เย็นนี้มึงเจอกูอีพิ้งค์ กูจะพามึงไปตรวจภายใน คอยดู!” พรประภาคาดโทษบุตรสาว ก่อนจะสบตาคมดุที่มองนางราวกับตัวประหลาด
“อย่าโกงกูล่ะ”
คนเอาแต่ได้ยกนิ้วขึ้นชี้ก่อนจะยอมกลับไปแต่โดยดี พชิราก้มหน้าลงถอนหายใจ ในขณะที่กฤษกรเดินขึ้นตึกไปแล้วด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย ไม่มีใครรู้ว่าทั้งหมดคุยเรื่องอะไรกัน แล้วทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงยอมกลับไปแต่โดยดี แต่แน่นอนว่าทุกสายตามองพชิราด้วยความอยากรู้ บางคนก็คิดเชื่อกับคำพูดของมารดาเธอไปแล้ว หญิงสาวเชิดหน้าขึ้นน้อยๆ แล้วก้าวเดินอย่างมั่นใจดังเดิม ต่อให้ใครวิ่งเอามีดมาฟันร่างของเธอจนเป็นแผลเหวอะหวะ แต่เธอจะไม่มีวันหยิบมีดจากมือคนอื่นมาทำร้ายตัวเองเด็ดขาด
“แกเห็นหรือเปล่า มันยังเชิดหน้าได้อยู่อีก เป็นฉันนี่ร้องไห้กลับบ้านไปแล้ว คนอะไรหน้าด้านที่สุด”
“จะว่าไปไม่รู้เรื่องจริงหรือเปล่านะพวกแก”
“จริงสิ นั่นแม่ของนังพิ้งค์มาพูดเลยนะ แล้วแกดูสิคุณเก้ากับมันตัวติดกันยิ่งกว่าอะไร ไม่ใช่เลขาอย่างเดียวหรอกเชื่อเถอะ... ฉันน่ะมองไม่ผิดหรอก คู่นี้เขากินกันมานานแล้ว”
เสียงสนทนากันอย่างสนุกปากภายในห้องน้ำของพนักงาน ทำเอาพชิราเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น สิ่งที่คนพวกนั้นพูดเป็นความจริงทั้งหมด แต่ที่ไม่จริงเรื่องหนึ่งคือเธอกับเธอไม่ได้กินกันมานานแล้ว ทว่าเพิ่งกินกันเมื่อคืน และมันคง... แค่ครั้งเดียว
เสียงของพวกสู่รู้พวกนั้นเงียบหายไปแล้ว หญิงสาวจึงออกมาข้างนอก เธอเช็คความเรียบร้อยที่หน้ากระจกเงา ยกมือชึ้นเช็ดน้ำตาที่กำลังจะเอ่อท้นออกมา
เธอต้องไม่อ่อนแอ... หญิงสาวเฝ้าบอกตัวเอง
“คุณพิ้งค์คะ คุณเก้าถามหาอยู่ค่ะ”
เลขาของคณะกรรมการท่านอื่นแจ้งให้เธอทราบเมื่อเจอกันหน้าห้องน้ำ พชิราพยักหน้าแล้วรีบเร่งฝีเท้า แต่กระนั้นก็ยังช้ากว่าใจของเธออยู่ดี ทุกสายตากำลังมองมายังเธอเป็นตาเดียวกัน เรื่องคาวๆ ใครก็คงชอบ ป่านนี้คงรู้กันไปทั้งบริษัทแล้ว หญิงสาวเชิดหน้าขึ้น จะไม่มีใครทำอะไรเธอได้ถ้าเธอไม่อ่อนแอ เพราะคอยเตือนตัวเองอยู่แบบนี้ ทำให้พชิราแทบจะไม่มีเพื่อนเลย ทุกคนคิดว่าเธอหยิ่งยโส อันที่จริงให้พวกเขาที่ไม่รู้จักตัวตนของเธอคิดไปแบบนั้นก็ดี ไม่มากคนก็ไม่มากความและไม่วุ่นวาย
- Writer
