EP. 05
1064 Words
“มีเวลาอีกหนึ่งชั่วโมงกับสี่สิบนาที คุณคิดว่าคุณจะทันไหม”
หญิงสาวอ้าปากค้าง ก่อนจะรีบลุกขึ้นวิ่งไปห้องน้ำลืมความเจ็บปวดไปชั่วขณะ กฤษกรนั่งอ่านรายงานการประชุมที่เธอทำตั้งแต่เมื่อคืนแล้วต้องชื่นชม เลขาของเขาไม่มีข้อบกพร่องเสียจริงๆ
ไม่บกพร่อง... รวมถึงเรื่องเมื่อคืนด้วย
นับเป็นการเดินทางที่ฉิวเฉียดมาก พชิรามาถึงหน้าเคาน์เตอร์เช็คอินก่อนถึงเวลาปิดเพียงสิบนาที เธอหอบหายใจถี่ยิบ ดีที่เช้านี้ไม่ต้องขับรถเอง เพราะบริษัทรถรายแรกอาสามาส่งเธอและเขาที่สนามบินเอง เพื่อเป็นการขอโทษที่รถเสียเมื่อวาน หญิงสาวจัดการฝากกุญแจรถของรถเช่าบริษัทที่สองไว้กับทางโรงแรม และยังได้โอนเงินค่าน้ำใจค่าเสียเวลาไปให้อีกด้วย บางเรื่องเงินก็ช่วยได้ทุกอย่างจริงๆ อยู่กับเขาไม่ถึงสองปีเธอชักเริ่มติดนิสัยแย่ๆ ของเจ้านายมา แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันได้ผลดีเยี่ยมกับบางเรื่อง
ตลอดการเดินทางกฤษกรเอาแต่นิ่งเงียบจนกระทั่งเครื่องแลนดิ้ง จรัลมารอรับที่ด้านหน้า พชิราจึงฝืนร่างกายตัวเองตามเขาไป ทั้งที่เดินแทบจะไม่ไหว
“คุณพิ้งค์เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” จรัลถามอย่างเป็นห่วง เพราะวันนี้ดูเธอไม่กระฉับกระเฉงอย่างทุกวัน
“เปล่าค่ะ” เธอเดินช้าเดินไม่ทันคนทั้งสอง ทำให้เลขาอาวุโสต้องแวะรออยู่บ่อยครั้ง
“คุณจรัลเดินไปก่อนก็ได้ค่ะ พิ้งค์ขอแวะซื้อยาสักครู่”
เธอบอกกับผู้สูงอายุเสียงเบา แต่กระนั้นคนที่นิ่งเฉยก็ได้ยินถนัด พชิราปลีกตัวออกมาเมื่อเห็นร้านยา
“ขอยาคุมฉุกเฉินกับยาพาราอย่างละหนึ่งค่ะ”
ยุคสมัยนี้คงไม่มีคนสนใจใคร แต่จะอย่างไรเธอก็อาย หญิงสาวก้มหน้าลงมองมือตัวเอง ความมั่นใจมันหายไปจนหมด
เธอล้วงกระเป๋าจะหยิบเงินเมื่อได้ยาที่ต้องการ แต่ใครบางคนที่ตามเข้ามานำห่อยาอมวางบนเคาน์เตอร์คิดเงินข้างๆ ยาของเธอ
“ทั้งหมดเท่าไหร่ครับ” พชิราเงยหน้าขึ้นมอง เธอไม่ได้หูฝาดตาฝาดไป
“คิดรวมกันเลยครับ” กฤษกรย้ำ เมื่อเห็นเจ้าหน้าที่ยังคงเฉย
“ค่ะ ทั้งหมดสองร้อยสิบแปดบาทค่ะ” เขาวางธนบัตรใบสีม่วงลงบนโต๊ะ สายตามองที่ยาของเธออย่างไม่ปิดบัง เป็นเธอเสียอีกที่อับอาย
พชิรากล่าวขอบคุณเขา ก่อนจะหยิบยาของตัวเองใส่กระเป๋าถือ หญิงสาวเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นทำตัวไม่ถูกจนคนตัวสูงกว่ารับเงินทอนและเดินนำหน้า เธอเดินตามแต่ด้วยความไม่ระมัดระวังทำให้ชนแผ่นหลังแข็งแรงนั้นจนได้ เมื่อจู่ๆ เขาก็หยุดเดินกะทันหัน
“ขอโทษค่ะ”
หญิงสาวก้มหน้างุดกลัวเขาจะตำหนิ ชายหนุ่มไม่พูดอะไร เขาหยิบน้ำที่ตู้แช่แล้วเดินไปคิดเงินเอง เธอยืนรออยู่ตรงนั้น เพราะลืมถามจรัลว่ารถจอดอยู่บริเวณไหน เมื่อเขาซื้อน้ำเสร็จทั้งสองจึงเดินไปขึ้นรถที่จอดอยู่ไม่ไกลด้วยกัน
“คุณพิ้งค์ไม่สบายเหรอครับ”
“ค่ะ” จรัลมองกระจกหลังแล้วคลี่ยิ้ม
“ผมก็ว่าอยู่ เห็นคุณหน้าซีดๆ พักผ่อนบ้างก็ดีนะครับ”
“ขอบคุณค่ะ” เธอรับคำเบาๆ ก่อนจะนั่งนิ่งอย่างสงบ
“กินยาเสียสิ” เขายื่นขวดน้ำที่เพิ่งซื้อมาให้หญิงสาว เธอรับมาถือไว้
“มีอีกหลายโปรเจกต์ที่ต้องทำ ฉันไม่อยากให้เธอป่วยไปตอนนี้”
เขาพูดน้ำเสียงเรียบ พชิราพยักหน้า เธอเปิดขวดยาพาราหยิบมาสองเม็ด และก็ต้องเหลือบตามองคนที่นั่งๆ ว่าเขาจะมองไหม แต่ปรากฏว่าเขากำลังสนใจกับไอแพดในมือทำให้เธอค่อยเบาใจ หญิงสาวหยิบยาคุมฉุกเฉินเม็ดแรกขึ้นมากิน เธอก็ไม่มีความรู้อะไรเรื่องยาพวกนี้มากมายนัก นี่เป็นครั้งแรกที่เธอต้องใช้มัน เมื่อคืนก็ครั้งแรก เขาก็คนแรก แต่เมื่อมันเกิดขึ้นแล้วเธอก็ต้องป้องกัน
“เมื่อคืนฉันใส่ถุงยาง เธอไม่ต้องกินยานี้ก็ได้”
เขาพูดหน้าตาเฉยด้วยเสียงเบามากจนเธอคิดว่าจรัลคงไม่ได้ยิน แต่เธอถึงกับสำลักน้ำ ต้องเอื้อมหยิบกระดาษทิชชูซับหน้าตัวเอง กฤษกรยิ้มที่มุมปาก ไอแพดที่เขากำลังสนใจอยู่นั้นก็เพื่อค้นหายาคุมฉุกเฉินยี่ห้อที่เธอกำลังกินอยู่ ไม่ใช่เรื่องงานอย่างที่หญิงสาวเข้าใจ
ตลอดการเดินทางค่อนข้างเงียบจนจรัลเอะใจ ปกติเจ้านายของเขาจะต้องคอยซักคอยถามเลขาเรื่องตารางการทำงาน รวมถึงขอความคิดเห็นในมุมมองของคนอื่นเรื่องที่เพิ่งประชุมเสร็จ แต่ครั้งนี้แปลกกว่าครั้งไหนๆ
“เมื่อวานคุณดามาหาคุณด้วยครับ ผมบอกกับเธอไปว่าคุณจะกลับวันนี้” กฤษกรพยักหน้ารับรู้
“แล้วก็คุณแป้ง คุณน้ำโทรมาหาคุณเก้าหลายสายมากครับ”
“ครับ”
เขารับคำสั้นๆ การตัดบทสนทนาที่ดีคือการเอาศีรษะพิงพนักและหลับตาลง จรัลมองกระจกหลังเป็นอันรู้กันเขาจึงเงียบลง
เกือบชั่วโมงกว่าจะถึงย่านใจกลางเมืองหลวง ไม่ไกลออกไปเท่าไหร่นักนั้นคือตึกหุ่นยนต์... ใครๆ ก็เรียกแบบนั้น คงเป็นตึกที่สะดุดตาที่สุดในย่านนี้ ความตระหง่านสูงเสียดฟ้ากับความสูงเก้าสิบแปดชั้น จัดเป็นตึกที่สูงที่สุดในประเทศไทยในตอนนี้ เขาภูมิใจอย่างที่สุด ตั้งแต่ก้าวขึ้นมารับตำแหน่งดูแลแทนบิดาที่เริ่มจะวางมือจากหลายเรื่อง เขามีความสามารถเป็นที่ยอมรับของคนทั้งบริษัท ปัจจุบันบริษัทนี้มีมูลค่ากว่าหมื่นล้านในเพียงเวลาแค่สิบปี อีกทั้งยังมีบริษัทในเครืออีกหกบ ทั้งนำเข้าและส่งออกอุปกรณ์ไอทีไปยังประเทศต่างๆ อีกยี่สิบประเทศทั่วโลก เขารู้ว่าบิดาภาคภูมิใจในตัวเขามาก แต่ท่านก็ไม่เคยพอ ยังคงอยากให้เขาพัฒนาต่อไปไม่หยุด
- Writer
